 Franciszek Junker (przed 1934) | |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
artysta malarz |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Franciszek Stanisław Junker (ur. 2 października 1893 w Zagórzu, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Katarzyny i Edwarda. Uczył się w Przemyślu. Studiował dwa semestry na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie i dwa semestry w Akademii Górniczej w Przybramie. Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich.
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 3 pułku piechoty Legionów, a następnie II Korpusu Polskiego w Rosji[1]. Od 11 maja do 15 września 1918 był w niewoli niemieckiej.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 15 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 30 kwietnia 1921 otrzymał przeniesienie z Baonu Zapasowego 26 pp na stanowisko dowódcy Okręgowej Szkoły Podoficerskiej Nr III w Radomiu. 20 maja został zatwierdzony na tym stanowisku przez dowódcę Okręgu Generalnego „Kielce”[2].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1014. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Do jesieni 1926 roku pełnił służbę w 26 pułku piechoty we Lwowie[4], a później w Ekspozyturze Oddziału II Sztabu Generalnego we Lwowie. W okresie od 2 listopada 1926 roku do 31 października 1928 roku był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[5]. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach i wyznaczony na stanowisko oficera sztabu. W grudniu 1929 roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa sztabu tej dywizji[6]. 27 stycznia 1930 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku szefa sztabu 9 Dywizji Piechoty. Jesienią 1931 roku został przeniesiony do 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu, w którym odbył staż liniowy na stanowisku dowódcy batalionu[7][8]. W 1933 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[9]. Trzy lata później został dyrektorem nauk taktycznych w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie.
W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził improwizowanym pułkiem występującym pod nazwą „Zgrupowanie Rudzica” w składzie Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przebywał w niewoli niemieckiej, między innymi w Oflagu II C Woldenberg, w którym uczestniczył w konspiracyjnym szkoleniu i tajnych pracach wojskowych[10].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”[11]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[12]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)[13]
- Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)[14]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Piotr Jakuboszczak, Szkolenie taktyczne ... s. 61.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 55 z 20 maja 1921 roku.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 414.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 358.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 190.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 20 z 23.12.1929 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 587.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 26.01.1934 r.
- ↑ Miron Zarudzki, Ruch oporu w obozie jenieckim w Dobiegniewie ... s. 176.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1676)
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 272)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, ISBN 83-210-0385-0.
- Zdzisław Cutter, Mobilizacja wojsk saperskich we wrześniu 1939 r., Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (184), Warszawa 2000.
- Kazimierz Pindel, Obrona narodowa 1937-1939, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, ISBN 83-11-06301-X, OCLC 69279234.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931.
- Miron Zarudzki, Ruch oporu w obozie jenieckim w Dobiegniewie (Oflag II C Woldenberg) 1940-1945, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (84), Warszawa 1978.
- Piotr Jakuboszczak, Szkolenie taktyczne w okresie tworzenia szkół oficerskich inżynierii wojskowej Wojska Polskiego w latach 1923-1939, Zeszyty Naukowe WSO im. T. Kościuszki, Nr 4 (146), Wrocław 2007, ISSN 1731-8157.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Franciszek Junker. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2014-12-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 grudnia 2014)].
