Franciszek Ksawery Kratzer

Franciszek Ksawery Kratzer, także Kracer^[1] (ur. 1731^[1][2] lub 1740^[1][2][3] w Dolnej Austrii, zm. 3 sierpnia 1818 w Krakowie^[1][2]) – polski kantor i kapelmistrz pochodzenia austriackiego.

Studia muzyczne odbył w Wiedniu^[2]. Początkowo pracował jako urzędnik w kopalni soli w Wieliczce^[1][2]. W 1763 roku osiadł w Krakowie^[1][2], gdzie został śpiewakiem (basistą) kapeli katedry wawelskiej^[1][2][3]. Od 1768 do 1806 roku był kantorem szkoły przykatedralnej, nauczał chorału i śpiewu chóralnego chłopców-dyszkancistów w kapeli katedralnej^[1][2][3]. Uczestnik konfederacji barskiej, w 1772 roku brał udział w obronie Warszawy przed wojskami rosyjskimi^[1]. W 1777 roku za wzorowe wypełnianie roli kantora katedralnego otrzymał nagrodę w wysokości 200 florenów^[2]. W latach 1781–1787 kierował szkołą śpiewu, założoną przez księdza Wacława Sierakowskiego^[1][2]. W 1787 roku przygotował wykonanie operetki Filozofowie wrzekomi w wykonaniu uczniów tej szkoły, na którym obecny był król Stanisław August Poniatowski^[2]. W 1794 roku otrzymał posadę kapelmistrza katedry wawelskiej^[1][2][3].

Przetłumaczył i wydał katechizm Bernharda Galury (Kraków 1803)^[1]. Zachowały się jego wspomnienia, spisane w 1856 roku przez syna Kazimierza Augustyna i opublikowane w 1859 roku na łamach „Biblioteki Warszawskiej”^[1][2].