Gaudium et spes (z łac. Radość i Nadzieja) – Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym ogłoszona przez papieża Pawła VI 7 grudnia 1965. Stanowi obszerny wykład nauki społecznej Kościoła i jest tym samym jednym z ważniejszych dokumentów Soboru Watykańskiego II. Wielokrotnie powołuje się na dokumenty papieży, szczególnie wypowiedzi Jana XXIII i Pawła VI. Zajmuje się sprawą powołania człowieka i Kościoła w obliczu zmian, które dokonały się w XX wieku. Dokument ten w dużej mierze czerpie z filozofii neotomistycznej i poglądów Jacques’a Maritaina.

W czasie trzeciej sesji soboru do zespołu przygotowującego konstytucję Gaudium et spes został włączony abp Karol Wojtyła; był on jednym z aktywniejszych jego członków i przyczynił się do ostatecznego jej kształtu^[1][2].

• Skrzypczak R.: Karol Wojtyła na Soborze Watykańskim II. Zbiór wystąpień. Warszawa: Centrum Myśli Jana Pawła II, 2011, s. 450.
• de Lubac, Henri: Ateizm i sens człowieka. Olga Scherer (przekład). Paryż: Édition du Dialogue, 1969. Brak numerów stron w książce Wydanie oryg.: Athéisme et sense de l’homme. Une double requête de „Gaudium et Spes”.

• Gaudium et spes (łac.)
• Radość i Nadzieja (pol.)