George Whitefield

Kraj działania	Wielka Brytania, Ameryka Północna
Data urodzenia	16 grudnia 1714
Data śmierci	29 września 1770, 30 września 1770 lub 1770
Miejsce pochówku	Massachusetts
duchowny, kaznodzieja
Okres sprawowania
Wyznanie	Anglikanizm
Kościół	Metodyzm
Multimedia w Wikimedia Commons

George Whitefield, znany również jako George Whitfield (ur. 27 grudnia [16 według kal. jul.] 1714 w Gloucester, Anglia, zm. 30 września 1770 w Newburyport, Massachusetts) – anglikański duchowny, kaznodzieja, jeden z założycieli metodyzmu oraz prekursor ruchu ewangelikalnego^[1].

Wraz z braćmi Johnem i Charlsem Wesleyami był wiodącą postacią pierwszego wielkiego przebudzenia w Wielkiej Brytanii i w koloniach Ameryki Północnej. Ich drogi rozeszły się później z powodów doktrynalnych, gdyż podobnie jak jego rówieśnik i przyjaciel Jonathan Edwards był zwolennikiem nauki o predestynacji pochodzącej z kalwińskiej teologii i na tym tle doszło między nimi do nieporozumienia.

Był prawdopodobnie najbardziej znanym kaznodzieją w Wielkiej Brytanii i Ameryce Północnej w XVIII wieku oraz jedną z najbardziej znanych osobistości życia publicznego w kolonialnej Ameryce. Jego styl wygłaszania kazań był niezwykle teatralny, a struktura samych kazań, poprzez częste użycia dialogów i monologów nosi widoczne inspiracje dramatem, np. w „Abraham Offering Up His Son Isaac”^[2].

Kazanie wspomnieniowe na jego pogrzebie wygłosił John Wesley, wraz z którym obecnie uznawani są za dwa filary przebudzenia w XVIII wieku.

• Arnold A. Dallimore, George Whitefield, God’s Anointed Servant in the Great Revival of the Eighteenth Century, Crossway Books, Illinois, USA, 1990.
• Harry S. Stout, Divine Dramatist: George Whitefield and the Rise of Modern Evangelicalism, Grand Rapids: Erdmans Publishing Company