Spis treści
Gotha G.IV
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji mieszane, podwozie – stałe |
Załoga |
3 (pilot, obserwator, strzelec pokładowy) |
Historia | |
Data oblotu | |
Lata produkcji | |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 silniki rzędowe Mercedes D.IVa |
Moc |
260 KM (191 kW, każdy) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
23,71 m (górny płat) |
Długość |
12,36 m |
Wysokość |
4,30 m |
Powierzchnia nośna |
89,50 m² |
Masa | |
Własna |
2400 kg |
Startowa |
3635 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
135 km/h |
Prędkość przelotowa |
110 km/h |
Prędkość wznoszenia |
4,2 m/s |
Pułap |
5000 m |
Zasięg |
700 km |
Długotrwałość lotu |
4 godz. |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
2 karabiny maszynowe Spandau kal. 7,92 mm (ruchome) 300–500 kg bomb | |
Użytkownicy | |
Niemcy, Austro-Węgry, Polska |
Gotha G.IV – niemiecki średni samolot bombowy z okresu I wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W czasie I wojny światowej lotnictwo niemieckie wobec niesprawdzenia się koncepcji bombardowań strategicznych przy pomocy sterowców, już na początku 1915 roku zwróciło się do wytwórni lotniczych o podjęcie produkcji samolotów bombowych mogących je zastąpić.
Produkcję tego typu samolotów w układzie dwupłata podjęła się wytwórnia Gothäer Wagonfabrik AG. Już w styczniu 1915 roku inż. Oskar Ursinus i inż. Helmut Friedel opracowali prototyp dwusilnikowego samolotu bombowego, który oznaczono jako Gotha G.I. Następnie w 1916 roku zbudowano kolejny prototyp oznaczony jako Gotha G.II opracowany przez inż. Hansa Burkharda i inż. Karla Rösnera. Oba te prototypy nie spełniały jednak warunków dla samolotów bombowych zdolnych do bombardowań strategicznych na terytorium przeciwnika.
W wytwórni Gotha pomimo tych niepowodzeń opracowano jednak kolejny prototyp, który został opracowany przez inż. Karla Rösnera na bazie produkowanego już seryjnie samolotu bombowego Friedrichshafen G.III. Samolot ten opracowano w 1916 roku i został on oznaczony jako Gotha G.IV[1].
Samolot Gotha G.IV spełniał warunki samolotu bombowego dla bombardowań strategicznych i został wprowadzony do produkcji seryjnej, która trwała do zakończenia I wojny światowej. Dane odnośnie do produkcji są rozbieżne, według niektórych źródeł wyprodukowano 50 samolotów w wytwórni Gotha, 100 na licencji w LVG i 80 na licencji w Siemens-Schuckert Werke (SSW)[2].
Użycie
[edytuj | edytuj kod]Samoloty Gotha G.IV były systematycznie wprowadzane do użycia w lotnictwie niemieckim. 30 samolotów produkcji LVG dostarczono lotnictwu Austro-Węgier[2].
Po raz pierwszy wzięły one udział w bombardowaniu Anglii w lutym 1917 roku. Potem uczestniczyły w wyprawach bombowych na Londyn w maju i czerwcu 1917 roku.
W 1918 użyto tych samolotów w nocnych wyprawach bombowych na Londyn i Paryż oraz w dziennych wyprawach bombowych na terytorium Francji.
Jeden samolot Gotha G.IV nr 213/17 (później 100/17) został zdobyty przez siły polskie 16 stycznia 1919 po jego lądowaniu pod Nowym Tomyślem (wbrew niektórym informacjom, nie został zdobyty na lotnisku Ławica)[3][2]. W dniu 30 kwietnia 1920 roku wcielony do polskiej 21. Eskadry Niszczycielskiej. Był używany operacyjnie podczas wojny polsko-radzieckiej od 20 maja do 2 sierpnia 1920[2]. 31 sierpnia 1920 został uszkodzony przy lądowaniu, po czym nie został naprawiony[2]. Polska otrzymała jeszcze jeden G.IV w styczniu 1921 w ramach reparacji wojennych, ale nie był używany. Ponadto, dwa niemieckie G.IV przymusowo wylądowały w Polsce w 1919 roku, lecz jeden został zniszczony, a co do drugiego brak informacji o jego losie[2].
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]Samolot Gotha G.IV był dwupłatowym samolotem bombowym o konstrukcji mieszanej.
Kadłub miał konstrukcję drewnianą, kratownicową i pokryty był płótnem. W jego przedniej części, wystającej przed komorę płatów, mieściła się wewnętrzna kabina obserwatora. Miała ona u góry otwór, przez który obserwator mógł obsługiwać zamontowany na obrotnicy ruchomy karabin maszynowy. Pod kabiną obserwatora i dolnym płatem znajdowały się zamki, na których podczepiano bomby. Za kabiną obserwatora pod górnym płatem znajdowała się odkryta kabina pilota, a za nią kabina strzelca. Strzelec obsługiwał zamontowany na obrotnicy ruchomy karabin maszynowy. Mógł on z niego prowadzić ogień do góry, na boki i dzięki podłużnemu otworowi w górnym pokryciu kadłuba i otworowi w dolnej części kadłuba również w dół, pod kątem 60º. Na końcu kadłuba zamontowano usterzenie klasyczne o konstrukcji metalowej.
Płaty o konstrukcji drewnianej dźwigarowej kryte płótnem. Lotki umieszczono na obu płatach. Płat górny miał większą rozpiętość.
Napęd samolotu stanowiły dwa silniki rzędowe umieszczone w gondolach z blach duraluminiowych zamocowanych do dolnego płata po obu stronach kadłuba.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ryszard Kaczkowski: Gotha G-IV, G-V. „Skrzydlata Polska”. 1/1971, s. 18, 3 stycznia 1971. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- ↑ a b c d e f Andrzej Morgała, Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X, ss.183-186, 313
- ↑ Tomasz Kopański: Ławica rok 1919, w: Militaria czerwiec 1991, vol.1 no.1, s.30
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ryszard Kaczkowski: Gotha G-IV, G-V. „Skrzydlata Polska”. 1/1971, s. 18, 3 stycznia 1971. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Andrzej Morgała, Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X