Gottfried Heinrich Krohne

Data i miejsce urodzenia	26 marca 1703 Drezno
Data i miejsce śmierci	30 maja 1756 Weimar
Narodowość	niemiecka
Praca
Styl	barok
Multimedia w Wikimedia Commons

Gottfried Heinrich Krohne (ur. 26 marca 1703 w Dreźnie, zm. 30 maja 1756 w Weimarze) – niemiecki architekt okresu baroku.

Na temat młodości i edukacji Krohnego nie zachowały się żadne przekazy^[1]. Wiadomo jednak, że Krohne wspierany był przez swoją matkę chrzestną Marię Magdalenę Bähr – żonę budowniczego drezdeńskiego kościoła Najświętszej Maryi Panny (niem. Frauenkirche) George'a Bähra a także przez saksońskiego architekta barokowego Davida Schatza^[1].

Był nadwornym budowniczym (niem. Hofbaumeister) książąt Sachsen-Weimar. W 1726 pracował przy wieży pałacu weimarskiego^[1]. W 1729 książę Ernest August I sfinansował jego podroż studialna do Wiednia, a po powrocie Krohne przeprowadził się do Weimaru^[1]. Książę Ernest August I zlecał Krohnemu budowę wielu pałacyków myśliwskich i obiektów małej architektury, narzucając im preferowany przez siebie charakter militarny^[1]. Wiele z pałacyków nie zostało nigdy ukończonych, cześć zbudowanych nie otrzymała należytego wykończenia z braku środków finansowych oraz z powodu zmiennych kaprysów budowlanych władcy^[1]. Od 1741 Krohne pracował jako architekt krajowy (niem. Landbaumeister) w Eisenach, a od 1743 był odpowiedzialny za wszystkie projekty nowo budowanych kościołów^[1]. W 1744 został głównym budowniczym krajowym (niem. Oberlandbaumeister) w Sachsen-Weimar i Eisenach^[1].

Krohne pracował również dla wielu innych książąt, władców mniejszych państw na terenie ówczesnej Turyngii: w Großvarguli (1727), Gerze (1731), Großkochberg (1731–1732) i w północnej Frankonii (1735–1734)^[1]. Do jego najważniejszych projektów należą plany całkowitej przebudowy miasta Ilmenau, po pożarze w 1752, który całkowicie zniszczył miasto^[2].

Krohne specjalizował się w dekoracjach fasadowych oraz w projektowaniu wnętrz salonowych^[1]. Jego projekty pałacyków należą do udanych, natomiast większe obiekty zdradzają jego słabości jako architekta, np. kopuła kościoła cystersów w Langheim (1738–1739) jest jedynie elementem zewnętrznym świątyni^[1].

Krohne był architektem lub współarchitektem następujących gmachów:

• 1758 – St.-Jakobus-Kirche w Ilmenau^[3]
• 1751–1752 – Marienthalbrücke w Molsdorf koło Erfurtu
• po 1752 – odbudowa pałacu Ilmenau^[2]
• 1753 – projekt odbudowy Amtshaus w Ilmenau^[4][5]
• 1747–1751 – pałac Friedenstein w Gocie^[6]
• 1747 (plan) – oranżeria w Gocie^[1]
• 1744–1745 – przebudowa pałacu i wzniesienie stajni w Creuzburgu w Eisenach^[7]
• 1743–1756 – pałac Heidecksburg w Rudolstadt^[6]
• 1741–1751 – pałac miejski w Eisenach (razem z Augustem Friedrichem Straßburgerem)^[8]
• 1741–1743 – rozbudowa pałacu w Marksuhl^[9]
• ok. 1740 – projekt Langheimer Hof w Bambergu (razem z Justusem Heinrichem Dientzenhoferem)^[10]
• 1738–1739 – klasztor Langheim niedaleko Lichtenfels^[1]
• 1734–1751 – pałac w Molsdorfie koło Erfurtu dla Gustav Adolf von Gotter^[11]
• 1728–1740 – pałac w Ettersburg niedaleko Weimaru^[12]
• 1728 – prace przy pałacu miejskim w Weimarze^[13]
• 1724–1726, 1727–1728 – pałac belwederski w Weimarze (razem z Johannem Adolfem Richterem)^[14]

• Hans-Herbert Möller: Gottfried Heinrich Krohne und die Baukunst des 18. Jahrhunderts in Thüringen. Berlin: 1956. Brak numerów stron w książce

• Stiftung Thüringer Schlösser und Gärten: Gottfried Heinrich Krohne. [dostęp 2010-10-03]. (niem.).