Gustaf Adam von Nolcken

Data urodzenia	18 września 1733
Data śmierci	16 września 1812
Ambasador Szwecji w Wielkiej Brytanii
Okres	od 1764 do 1793
Odznaczenia
[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Gustaf Adam von Nolcken (ur. 18 września 1733 w Stralsundzie, zm. 16 września 1812) – szwedzki dyplomata.

Jego ojcem był baron Erik Mathias von Nolcken (1694–1755), dyplomata szwedzki i m.in. ambasador Szwecji w Paryżu. Nolckenowie – ród niemieckiego pochodzenia – przenieśli się z Rzeszy do państwa krzyżackiego (tj. Estonia) około XIV wieku, w XVI przeszli na luteranizm. Jednemu z nich szwedzka królowa, Krystyna Waza (1632–1654), nadała tytuł barona. Główne majątki rodzinne znajdowały się na wyspie Ozylia, ale von Nolckenowie posiadali też włości na Łotwie, w Estonii, Szwecji, Finlandii i Kurlandii. Linię szwedzką zapoczątkował właśnie ojciec Gustafa Adama baron Erik Matthias. Jego młodszym bratem był Johan Fredrik von Nolcken (1737–1809), także szwedzki dyplomata.

Gustaf Adam von Nolcken był wieloletnim (1764–1793) ambasadorem szwedzkim w Londynie.

W roku 1788 starał się przyczynić do zlikwidowania izolacji politycznej Szwecji w Europie negocjując sojusz z Brytyjczykami. William Pitt Młodszy i Francis Osborne, lord Camarthen obawiali się jednak, że przez sojuszu ze Szwedami popchnąłby Francję prosto w ramiona Rosji. Von Nolckenowi pomagał brytyjski dyplomata Hugh Elliot, zwolennik sojuszu W. Brytanii, Prus, Holandii, Danii i Szwecji przeciw Rosji. O fiasku rozmów z Pittem, Nolcken poinformował władcę Szwecji, lecz Gustaw III zachował te informacje dla siebie, mając ciągle pewne nadzieje na sojusz.

18 lipca 1791 roku Gustaw III polecił mu listownie postarać się o angielskie subsydia dla Landgrafostwa Hesja-Kassel, ponieważ oprócz 16.000 żołnierzy szwedzkich i 8.000 rosyjskich w ataku na rewolucyjną Francję miała uczestniczyć armia najemna Hesji-Kassel w sile 12.000 żołnierzy. Agent szwedzki James Quentin Craufurd miał pomóc Nolckenowi w ewentualnym namówieniu Brytyjczyków do udziału w antyrewolucyjnej krucjacie. Podobnie miał działać w Berlinie poseł Christian Eherenfried von Carisien.

30 stycznia 1792 roku Gustaw III nakazał Nolckenowi bacznie śledzić kroki, jaki przedsięweźmie poseł rewolucyjnej Francji w Londynie Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord.

• Zbigniew Anusik, Dyplomacja szwedzka wobec kryzysu monarchii we Francji w latach 1787–1792, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego Łódź 2000, s. 179–180, 194–196, 230, 256, 366, 547.
• https://web.archive.org/web/20080820143826/http://www.gac.culture.gov.uk/search/Object.asp?object_key=18893
• www.jstor.org
• Nolckenowie