Gustaw Wassercug

Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1893 Łódź
Data i miejsce śmierci	23 sierpnia 1944 Kujbyszew
Przyczyna śmierci	zawał serca
Miejsce spoczynku	Cmentarz w Kujbyszewie
Zawód, zajęcie	prawnik, dziennikarz, redaktor
Multimedia w Wikimedia Commons

Gustaw Wassercug (ur. 6 listopada 1893 w Łodzi, zm. 23 sierpnia 1944 w Kujbyszewie) – polski prawnik, dziennikarz (publikował pod pseudonimem Marian Drogoszewski, G. Was^[1]), redaktor łódzkich gazet i czasopism, pochodzenia żydowskiego.

Syn Feliksa (Fajwla) (ur. 4 lutego 1864, zm. 3 listopada 1937) i Rywki z Wajnbergów (ur. 13 marca 1871). Posiadał uzdolnienia muzyczne, grał na wiolonczeli.

Uczęszczał do Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców w Łodzi. Tam w 1908 od września do listopada nielegalnie wydawał drukowany na hektografie, społeczno-literacki dwutygodnik młodzieżowy „Nasza Myśl”. W skład komitetu redakcyjnego wchodzili m.in.: Włodzimierz Koczorowski, Bolesław Dudziński i Jan Kowalewski. Do 6 zachowanych numerów pisma informacji dostarczały uczennice ostatnich klas pensji żeńskiej Okuszko-Konarzewskiej. Zapewne za publikowanie tekstów ośmieszających dyrektora swojej szkoły Wacława Klossa został w 1909 ze szkoły relegowany. Maturę uzyskał w Pabianicach. W latach 1909–1913 studiował w Akademii Handlowej w St. Gallen.

W 1915 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył, lecz w zawodzie prawnika nie pracował, został dziennikarzem. Rozpoczął od publikacji na tematy prawne, zamieszczonej w „Kurierze Łódzkim”. Prowadził dział handlowy w „Gazecie Łódzkiej” Jana Grodka.

W 1918 wstąpił ochotniczo do Legii Akademickiej, służył w wojsku do 1920, uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po demobilizacji pracował początkowo w „Głosie Polskim”, potem przez krótki czas w „Republice” i znów w „Głosie Polskim”. W 1929 r. podjął współpracę z „Głosem Porannym”, którego był współzałożycielem, współredaktorem i udziałowcem. Pisał dla tej gazety m.in. felietony i recenzje teatralne. W latach 1928–1929 był redaktorem naczelnym popołudniówki „Ilustrowana Prasa Wieczorna”, a następnie dodatku tygodniowego do „Głosu Porannego” pt. „Rewia” (1934-39). W 1933 wydał zbiór felietonów Menażeria ludzka. Świat i ludzie w krzywym zwierciadle felietonów.

Mieszkał w 1937 w Łodzi przy ul. Piotrkowskiej 121^[2].

Po wybuchu II wojny światowej 5 września 1939 opuścił Łódź przed zajęciem jej przez Niemców i udał się poprzez Ostróg i Równe do Lwowa. Pozostał we Lwowie po jego kapitulacji 23 września 1939 i okupacji przez Armię Czerwoną w wyniku napaści Związku Radzieckiego na Polskę 17 września 1939. Władze radzieckie planowo niszczyły kulturę polską, a przedstawicieli inteligencji, działaczy społecznych i politycznych deportowały w głąb Związku Radzieckiego m.in. na Syberię, do Komi, Kazachstanu czy do republik Powołża i on także został ze Lwowa deportowany. W czerwcu 1941 przebywał w Nowoanewsku w obwodzie stalingradzkim, następnie został skierowany do Sernowodska, a wreszcie do sowchozu „Kultura” w pobliżu Kujbyszewa w obwodzie kujbyszewskim, gdzie pracował jako zastępca głównego księgowego.

23 sierpnia 1944 zmarł na zawał serca w Kujbyszewie i tam został pochowany.

W małżeństwie z Heleną z Fajgenbaumów (ur. 29 stycznia 1898) miał syna Jana Jakuba Stanisława (ur. 21 października 1924).

Jego siostra Dorota (Dora) Felicja (ur. 1899), dziennikarka, mieszkająca w Łodzi przy ul. Mielczarskiego 24 przebywała w getcie łódzkim.

• Kempa Andrzej Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów, Łódź 1999, s. 40
• Kempa Andrzej, Szukalak M. Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny Żydów łódzkich i z Łodzią związanych. Tom III od A do Z, Oficyna Bibliofilów, Łódź 2003, s. 134-135, ISBN 83-87522-62-7
• „Giewont” nr 3, 1928
• „Fala Łódzka” 1930
• Słownik dziennikarzy polskich 1661-1945 pod redakcją Wacława Zuchniewicza. „Prasa Polska” 1981, 1983, 1984

• Menażerja ludzka : świat i ludzie w krzywem zwierciadle feljetonów (1933) w bibliotece Polona