 generał piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         
| |
.svg){kind=small}
Hermann Niehoff (ur. 3 kwietnia 1897 w Papenburgu nad Ems, zm. 5 listopada 1980 w Riegsee) – generał niemiecki, ostatni komendant oblężonego Wrocławia.
Służba wojskowa
[edytuj | edytuj kod]Karierę wojskową rozpoczął w wieku lat 18. Podczas I wojny światowej doszedł do stopnia oficerskiego w oddziałach piechoty, a następnie kontynuował służbę w oddziałach Reichswehry i Wehrmachtu. W momencie wybuchu II wojny światowej posiadał stopień podpułkownika, a w kolejnych latach otrzymywał wyższe stopnie i stanowiska – dowódca pułku (1940), dowódca dywizji (1943), generał (1944), a od kwietnia 1945 generał piechoty. Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii francuskiej (1940), bitwie stalingradzkiej (1942), a później jako dowódca 371 Dywizji Piechoty, w kampanii włoskiej (1943), walkach o Bałkany, walkach na froncie wschodnim, za udział w których był wielokrotnie odznaczany (m.in. Złotym Krzyżem Niemieckim, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami).
6 marca 1945 wylądował na lotnisku w Gądowie Małym w oblężonym Wrocławiu i 8 marca 1945 ogłosił w rozkazie do żołnierzy, że przejmuje dowództwo nad Festung Breslau i tym samym został ostatnim komendantem oblężonego miasta[1]:
Z dniem dzisiejszym przejąłem z rozkazu Führera dowództwo nad twierdzą wrocławską. Oczekuję, że każdy żołnierz twierdzy, w pełnym zrozumieniu naszego położenia, spełni swój obowiązek do ostatka. Znam tylko bojowników i takich żołnierzy, którzy z pełnym oddaniem pracować będą nad umacnianiem obronności twierdzy. Walczycie nie tylko dla siebie, waszych kobiet i dzieci, walczycie o Wrocław, serce Śląska, silny bastion Rzeszy, przeciwko czerwonemu zalewowi ze Wschodu. Oparci na zdecydowanej woli obrony i wypróbowanym bohaterstwie, przy silnym wsparciu wielkiej ojczyzny, w głębokim przeświadczeniu, że możemy zwyciężyć i że zwyciężymy, utrzymamy twierdzę. Patrzy na nas Führer i całe Niemcy.
Ostatecznie podpisał kapitulację Wrocławia 6 maja 1945, po tym jak gauleiter Karl Hanke, żądający obrony do końca, uciekł z miasta[2]. Internowany następnie w obozie jenieckim na Psim Polu, a potem w ZSRR, powrócił do Niemiec na mocy umowy repatriacyjnej w 1955, pracował w przemyśle.
Po wojnie wraz z Hansem von Ahlfenem napisał So kämpfte Breslau (polski tytuł Festung Breslau w ogniu) – historię obrony Wrocławia z perspektywy dowódców twierdzy.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Czarna Odznaka za Rany (Cesarstwo Niemieckie)[3]
- Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (1934)[3]
- Krzyż Hanzeatycki Hamburski[3]
- Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942[3]
- Srebrna Odznaka Szturmowa Piechoty[3]
- Odznaka za 18-letnią Służbę w Heer[3]
- Złoty Krzyż Niemiecki (6 stycznia 1942)[3]
- Krzyż Żelazny
- Ponowne Nadanie Krzyża Żelaznego
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (15 lipca 1944)[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Jacek Solarz: Breslau 1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 2011. ISBN 978-8372192639.
- ↑ Beata Maciejewska. Wrocław. Ostatnia twierdza Hitlera. „ale historia”. Nr 43, s. 10, 12 listopada 2012. Gazeta Wyborcza.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Niehoff, Hermann - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-09-04].
