Ród Hohenlohe – niemiecki ród arystokratyczny wywodzący się z Frankonii. W ciągu stuleci podzielił się w liczne linie. W XVIII w. uzyskał tytuł książąt cesarstwa (niem. Reichsfürst). W 1840 r. linia książąt zu Hohenlohe-Schillingsfürst uzyskała tytuł książąt Raciborza i Corvey (niem. Herzog von Ratibor, Fürst von Corvey). Książęta zu Hohenlohe-Öhringen w 1861 r. otrzymali tytuł książąt Ujazdu (niem. Herzog von Ujest).
Pochodzenie rodu
[edytuj | edytuj kod]Za najstarszego przedstawiciela rodu uznaje się Krafta zu Hohenlohe. Jego siedzibą miał być gród Hohlach koło Uffenheim.
Dwukrotnie przedstawiciele rodu sprawowali najwyższą władzę w zakonie krzyżackim. Wielkimi mistrzami zakonu byli w latach: 1244–1249 – Heinrich III von Hohenlohe (zm. 1249 r.) i 1297–1303 Gottfried von Hohenlohe (zm. 1310 r.).
Głowy rodu w kolejnych latach
[edytuj | edytuj kod]Po śmierci Jerzego I Hohenlohe (1488–1551) jego synowie ustanowili pierwszy podział na linie w Neuensteinie i Waldenburgu. Głową całego rodu (niem. Senior des Gesammthauses) jest odtąd zawsze najstarszy męski przedstawiciel rodu, niezależnie od primogenitury którejkolwiek z linii:
- 1553–1568 – Ludwik Kazimierz Hohenlohe-Neuenstein
- 1568–1570 – Eberhard Hohenlohe-Waldenburg
- 1570–1575 – Albert Hohenlohe-Neuenstein
- 1575–1610 – Wolfgang Hohenlohe-Weikersheim
- 1610–1645 – Jerzy Fryderyk Hohenlohe-Weikersheim
- 1645–1650 – Ludwik Eberhard Hohenlohe-Waldenburg
- 1650–1658 – Wolfgang Fryderyk Hohenlohe-Waldenburg
- 1658–1702 – Jan Fryderyk I Hohenlohe-Öhringen
- 1702–1715 – Albrecht Wolfgang Hohenlohe-Langenburg
- 1715–1759 – Filip Ernest I Hohenlohe-Schillingsfürst
- 1759–1765 – Jan Fryderyk II Hohenlohe-Öhringen
- 1765–1781 – Filip Hohenlohe-Öhringen
- 1781–1796 – Henryk August Hohenlohe-Öhringen
- 1796–1805 – Ludwik Fryderyk Karol Hohenlohe-Neuenstein-Öhringen
- 1805–1819 – Krystian Fryderyk Karol Hohenlohe-Langenburg-Kirchberg
- 1819–1825 – Karol I Hohenlohe-Langenburg
- 1825–1843 – Karol Albert III Hohenlohe-Waldenburg
- 1843–1861 – Karol Fryderyk Ludwik Henryk Hohenlohe-Kirchberg
- od 1861 (wymaga uzupełnienia)
Przedstawiciele rodu
[edytuj | edytuj kod]- wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Heinrich III von Hohenlohe (zm. 1249 r.)
- wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Gottfried von Hohenlohe (zm. 1310 r.)
- biskup wrocławski – Joseph Christian Hohenlohe-Bartenstein (zm. 1817 r.)
- generał – Fryderyk Ludwik Hohenlohe (zm. 1818 r.), właściciel Sławięcic
- premier Prus – Adolf zu Hohenlohe-Ingelfingen (zm. 1873 r.), właściciel Koszęcina oraz Tworoga.
- kanclerz cesarstwa niemieckiego – Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst (zm. 1901 r.)
- książęta Raciborza (niem. Herzogen von Ratibor): Wiktor I Maurycy von Ratibor; Wiktor II Amadeusz von Ratibor; Wiktor III August von Ratibor; Wiktor IV Albrecht Prinz von Ratibor und Corvey; Franciszek I Albrecht von Ratibor
- II książę Ujazdu Chrystian Fürst zu Hohenlohe–Öhringen, przemysłowiec, właściciel majątku ziemskiego na Górnym Śląsku (Wełnowiec) i Spiszu.
Książęta Hohenhole-Neuenstein-Gleichen
[edytuj | edytuj kod]- 1617 – 1702: Jan Fryderyk I
- 1702 – 1756: Karol Ludwik
- 1756 – 1765: Jan Fryderyk II
- 1765 – 1805: Ludwik Fryderyk
Książęta Hohenlohe-Neuenstein-Öhringen
[edytuj | edytuj kod]- 1617 – 1702: Jan Fryderyk I
- 1702 – 1765: Jan Fryderyk II
- 1765 – 1805: Ludwik Fryderyk
Order dynastyczny
[edytuj | edytuj kod]- Osobny artykuł:
Linie rodu
[edytuj | edytuj kod]- Neuenstein
- Waldenburg
- Schillingsfürst
- Bartenstein
- Jagstberg
Genealogia
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- K. Schumm, zu Hohenlohe (Adelsfamilie), w: Neue Deutsche Biographie, Bd 9, Berlin 1972, s. 484 i n..
- A. Kuzio-Podrucki, Korzenie i śląskie dzieje rodu von Hohenlohe, w: Przyczynki do heraldyki i genealogii szlachty śląskiej, Tarnowskie Góry 1998, s. 27 i n.
- A. Kuzio-Podrucki, Rodowód książąt Raciborza z rodów von Hessen i von Hohenlohe w: Opactwo cysterskie w Rudach na Górnym Śląsku, p. red. L. Kajzera, Katowice 2001.
- S. Krupa, Dzieje rodziny Hohenlohe–Ingelfingen z Koszęcina w świetle dokumentów przechowywanych w Archiwum Państwowym w Katowicach, w: „Szkice Archiwalno-Historyczne” nr 3, Katowice 2007, s. 67-88 (plik PDF).
- A. Kuzio-Podrucki, Hohenlohe – w Europie, na Śląsku, w Katowicach, Tarnowskie Góry 2012, ISBN 978-83-923733-4-6.
- Archiv für Hohenlohische Geschichte. Oehringen: 1860, s. 8-56. (niem.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Genealogia rodziny w: M. Marek, Genealogy.Eu
- O rodzie Hohenlohe na stronie: Śląska szlachta i arystokracja