Infradźwięki, poddźwięki^[1] – fale akustyczne, których częstotliwość jest za niska, aby usłyszał je człowiek. Za dolną granicę słyszalnych częstotliwości, jednocześnie górną granicę infradźwięków, przyjmuje się częstotliwość 20 Hz^[2][3][4].

Hałas w którego widmie występują składowe o częstotliwościach infradźwiękowych określa się hałasem infradźwiękowym i hałasem niskoczęstotliwościowym^[4][5].

Gdy akustyczna fala sinusoidalna jest odtwarzana w idealnych warunkach i przy bardzo dużej głośności, ludzki słuch będzie w stanie zidentyfikować dźwięki tak niskie, jak 12 Hz, a poniżej 10 Hz można odczuć pojedyncze cykle dźwięku, a także wrażenie ciśnienia w bębenkach usznych^[6]. Niektóre zwierzęta jak słonie i wieloryby słyszą infradźwięki i wykorzystują je do komunikacji na duże odległości.

Infradźwięki to z fizycznego punktu widzenia wszystkie dźwięki poniżej progu słyszalności, tj. 20 Hz. Jest to trochę nieścisłe twierdzenie, gdyż przy dostatecznie wysokich poziomach ciśnienia akustycznego infradźwięki odbierane są przez ucho i układ przedsionkowy. W niektórych opracowaniach za górną granicę infradźwięków przyjęto 16 Hz. Ostatecznie ta rozbieżność została uporządkowana poprzez wprowadzenie odpowiednich norm:

• według nieaktualnej już polskiej normy PN-86/N-01338:1986 infradźwiękami nazywano dźwięki lub hałas, którego widmo częstotliwościowe zawarte jest w zakresie od 2 Hz do 16 Hz, w nowelizacji PN-Z-01338:2010 określono zakres hałasu infradźwiękowego dla dźwięków z przedziału od 1 Hz do 20 Hz
• według ISO 7196 infradźwiękami nazywamy dźwięki lub hałas, którego widmo częstotliwościowe zawarte jest w zakresie od 1 Hz do 20 Hz.

Zgodnie z normą PN-86/N-01338, w odniesieniu do infradźwięków sztucznego pochodzenia, wprowadzono pojęcie hałasu infradźwiękowego oraz hałasu niskoczęstotliwościowego.

Infradźwięki mają bardzo dużą długość fali – powyżej 17 m, przez to słabo tłumione mogą rozchodzić się na znaczne odległości. Drugim problemem jest ich słabe tłumienie poprzez ekrany akustyczne.

Naturalne źródła infradźwięków (z przedziału 0,01÷20 Hz^[5]) to:

• bolidy^[7],
• duże wodospady,
• fale morskie^[8][9]
• lawiny^[7],
• silny wiatr,
• pioruny^[10]
• tornada^[5],
• trzęsienia ziemi (fale sejsmiczne)^[7],
• wulkany^[7]
• zorza polarna^[5],
• niektóre gatunki zwierząt (np.: słonie, żyrafowate, hipopotamy, wieloryby i aligatory)^[5],
• pękający lodowiec.

Sztuczne (wytworzone przez ludzi) źródła infradźwięków to:

• ciężkie pojazdy samochodowe,
• drgania mostów,
• eksplozje,
• wybuchy atomowe i termojądrowe,
• głośniki^[11]
• odrzutowce i śmigłowce,
• silniki rakietowe,
• sprężarki tłokowe, pompy próżniowe i gazowe, turbodmuchawy, elektrownie wiatrowe, wentylatory przemysłowe, młoty kuźnicze,
• wieże wiertnicze,
• rurociągi,
• urządzenia chłodzące i ogrzewające powietrze (np.: klimatyzatory i lodówki).

Badania nad oddziaływaniem infradźwięków są prowadzone głównie na zwierzętach, z tego względu nie został dokładnie poznany wpływ infradźwięków na człowieka. Wiadomo, że powodują one u ludzi wrażenia słuchowe i pozasłuchowe. Odbierane są przez narząd słuchu, proprioreceptory i mechanoreceptory.

Wiele opracowań wskazuje, że przy narażeniu na wysokie poziomy infradźwięków mogą wystąpić: poczucie ucisku w uszach, dyskomfortu, nadmiernego zmęczenia, senności oraz zaburzenia sprawności psychomotorycznej i funkcji fizjologicznych, a nawet apatii i depresji. Badania prowadzone na zwierzętach wykazały, że infradźwięki o bardzo dużym natężeniu mogą doprowadzić do poważnego uszkodzenia struktur ucha. Jednak nie ma wiarygodnych badań wskazujących na szkodliwość występujących w życiu codziennym źródeł infradźwięków. Dopiero narażanie na bardzo wysoki poziom takiego typu hałasu może być niebezpieczne dla zdrowia. Wyniki dotychczasowych badań w tym zakresie są niejednoznaczne, a wrażliwość poszczególnych osób na ekspozycję infradźwiękową jest bardzo zróżnicowana^[5].

Zobacz hasło infradźwięk w Wikisłowniku

• fale akustyczne
• dźwięk
• ultradźwięki
• bloop