Instrukcja techniczna B-II – archiwalna instrukcja geodezyjna stosowana w Polsce, będąca częścią przepisów Pomiary szczegółowe (dział "B" Powszechnych Przepisów o Pomiarach Kraju) i obowiązująca w latach 1973–1980[1], wprowadzona zarządzeniem nr 39[2] Prezesa Głównego Urzędu Pomiarów Kraju z 28 grudnia 1973 roku w sprawie wprowadzenia instrukcji "Osnowa wysokościowa lokalnego znaczenia I–VI klasy"[3]. Instrukcja została opracowana w roku 1973 przez Biuro Rozwoju Nauki i Techniki GUGiK[1].
Instrukcja B-II zawiera zbiór, jednolitych pod względem merytorycznym, technicznym i porządkowym, wytycznych dotyczących zasad projektowania i pomiarów sieci niwelacji precyzyjnej i technicznej lokalnego znaczenia. Uzupełnieniem do niej były "Wzory i przykłady do instrukcji B-II" określające zasady stosowania oznaczeń technicznych na mapach, typy i opisy znaków, zalecane sposoby prowadzenia dzienników pomiarów, obliczeń oraz szkiców przeglądowych ciągów niwelacyjnych[1].
Instrukcję techniczną B-II zastąpiła w 1980 roku instrukcja techniczna G-2 "Wysokościowa osnowa geodezyjna"[4] oraz wytyczne techniczne do tej instrukcji[5].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Wzory i przykłady do instrukcji B-II. Warszawa: GUGiK, 1975.
- ↑ na podstawie dekretu z 13 czerwca 1956 o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej. Dz.U. nr 25, poz. 115
- ↑ wydana drukiem w 1974 roku
- ↑ wprowadzona zarządzeniem Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii 11 kwietnia 1980
- ↑ Instrukcja techniczna G-2. Warszawa: GUGiK, 1988.
