István Gaál

Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1933 Salgótarján
Data i miejsce śmierci	25 września 2007 Budapeszt
Zawód	reżyser, scenarzysta, montażysta
Lata aktywności	1956-2002

István Gaál (ur. 25 sierpnia 1933 w Salgótarján^[1], zm. 25 września 2007 w Budapeszcie) – węgierski reżyser, scenarzysta i montażysta filmowy. W czasie swojej trwającej niemal pół wieku kariery wyreżyserował ogółem 28 filmów: osiem fabularnych, jedenaście telewizyjnych, sześć dokumentalnych i trzy krótkometrażowe.

Studiował w szkole filmowej w Budapeszcie^[1] oraz w Centro Sperimentale w Rzymie^[1]. Był współzałożycielem Studia im. Béli Balázza^[1]. Zasiadał w jury konkursu głównego na 24. MFF w Cannes (1971) oraz w jury Złotej Kamery na 48. MFF w Cannes (1995).

Już jego fabularny debiut, Wir (1964), zdobył wyróżnienie na MFF w Karlowych Warach. Punktem wyjścia dla fabuły tego obrazu, inspirowanego stylem Michelangelo Antonioniego, było tragiczne utonięcie nastolatka, które pozwoliło reżyserowi zarówno na przeprowadzenie wiwisekcji młodego pokolenia, jak i nakręcenie dramatu o podłożu egzystencjalnym.

Największe uznanie międzynarodowe zyskał film Sokoły (1970)^[1]. Była to opowieść o położonym na odludziu ośrodku szkoleniowym dla sokolników, w którym obowiązuje bezwzględna dyscyplina i niezłomne zasady. Obraz, który ezopowym językiem traktował o mechanizmach dyktatury, przyniósł Gaálowi Nagrodę Jury na 23. MFF w Cannes.

Film Skorupy (1981) zaprezentowano w konkursie głównym na 34. MFF w Cannes^[2]. Pozostałe filmy fabularne Gaála to: Wiosenne wody (1965)^[1], Zjazd rodzinny (1968)^[1], Martwy pejzaż (1971)^[1] i W cieniu legendy (1978).

• István Gaál w bazie IMDb (ang.)
• István Gaál w bazie Filmweb