Józef Kalicki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1876 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	11 sierpnia 1934 Rawicz
Przebieg służby
Lata służby	1895–1927
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	14 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Józef Stanisław Andrzej Kalicki (ur. 22 lutego 1876 w Wiedniu, zm. 11 sierpnia 1934 w Rawiczu) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się 22 lutego 1876 w Wiedniu, w rodzinie Stanisława i Magdaleny z domu Versl^[1]. Ukończył pięć klas w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a w latach 1891–1895 uczył się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie^[2].

16 sierpnia 1895 roku został mianowany kadetem-zastępcą oficera ze starszeństwem z 1 września 1895 i został wcielony do 36 czeskiego pułku piechoty w Libercu^[3][4]. Mianowany nadporucznikiem (niem. oberleutnant) ze starszeństwem z 1 listopada 1900^[5]. W latach 1905–1907 studiował w Szkole Wojennej w Wiedniu^[4]. Po ich ukończeniu w 1907 wrócił do 36 pp^[6]. Następnie służył w Bośni, gdzie został odznaczony Medalem Zasługi Wojskowej. W latach 1910–1914, po awansie na stopień kapitana i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego, pełnił służbę w Biurze Kartografii c. i k. Sztabu Generalnego. Podczas I wojny światowej walczył w latach 1914–1915 na froncie rosyjskim, pełniąc funkcje w sztabie dywizji i armii. Od 1915 do 1917 brał udział w działaniach na froncie włoskim, dowodząc w lutym 1917 grupą bojową. Wojnę zakończył w randze podpułkownika.

21 sierpnia 1919 roku został przydzielony (do czasu reaktywacji) do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[7]. 3 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika^[8][9]. Do kwietnia 1920 był wykładowcą na I Kursie intendenckim w Warszawie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej od kwietnia 1920 pełnił służbę w Ścisłym Sztabie Naczelnego Wodza, a następnie objął funkcję szefa Centralnej Stacji Rozdzielczej 2 i 3 Armii. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w korpusie oficerów piechoty. Później został kwatermistrzem Frontu Środkowego i 2 Armii, którymi dowodził generał porucznik Edward Śmigły-Rydz. Po zawieszeniu broni od listopada 1920 kierował pracami demobilizacyjnymi w 2 Armii.

21 stycznia 1921 został skierowany w charakterze wykładowcy do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Po jej przemianowaniu na Wyższą Szkołę Wojenną objął stanowisko zastępcy komendanta i dyrektora nauk (obok płk Ludwika Faury’ego). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie generałów^[10].

Z dniem 3 grudnia tego roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu^[11]. Termin przeniesienia ze stanowiska zastępcy komendanta Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 14 DP został przesunięty na dzień 20 lutego 1925 roku^[12]. 5 marca wyjechał z Warszawy do Poznania^[13]. Po zmianach kadrowych w WP, będących konsekwencją przewrotu majowego, 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[14].

Mieszkał w Poznaniu do lutego 1928 roku, kiedy to przeprowadził się do Rawicza. Zaangażował się w życie miasta i parafii katolickiej, był członkiem wielu stowarzyszeń. Po utworzeniu w 1933 lokalnego oddziału Akcji Katolickiej został jego przewodniczącym^[15]. Był również prezesem miejscowego Koła Przyjaciół Harcerstwa oraz radnym miejskim. Przewodniczył także Komitetowi Ratowania Bazyliki Wileńskiej po powodzi w 1933.

Zmarł 11 sierpnia 1934 roku w Rawiczu. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym (sektor 9A, rząd 1, grób 3)^[16].

Gen. Kalicki był żonaty z Maria Kynclową (ur. 6 października 1891 w Radowcach), z którą miał pięcioro dzieci: Marię (ur. 9 stycznia 1918 w Bolzano), Zofię (ur. 5 stycznia 1920 w Krakowie), Jana (ur. 5 kwietnia 1922 w Warszawie), Teresę (ur. 28 stycznia 1924 w Warszawie) i Stanisława Kostkę (ur. 24 listopada 1925 w Poznaniu)^[17][18].

W 2011 jedna z ulic Rawicza otrzymała nazwę: „Generała Józefa Kalickiego”^[19].

• Krzyż Walecznych dwukrotnie – 14 kwietnia 1922^[20]
• Złoty Krzyż Zasługi – 29 kwietnia 1925 „za zasługi na polu wyszkolenia wojskowego”^[21][22]
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej – 28 września 1925^[23]
• turecki Medal Wojenny – 30 kwietnia 1925^[24]
• turecki Medal Wojenny (w czasie służby w c. i k. Armii)^[25]
• pruski Krzyż Żelazny 2 klasy (w czasie służby w c. i k. Armii)^[25]

austro-węgierskie:

• Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z dekoracją wojenną i mieczami^[25]
• Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[25]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[25]
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[25]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[25]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce^[25]

• Józef Andrzej Stanisław Kalicki. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.236 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-19].
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: K. K. Hof und Staatsdruckerei, grudzień 1895. (niem.).
• Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1908. Wiedeń: K. K. Hof und Staatsdruckerei, grudzień 1907. (niem.).
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. III: Garigliano – Karabeni. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1933.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.