 major rezerwy artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 marca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Józef Muślewski (ur. 8 marca 1893 w Śremie, zm. 6 kwietnia 1940 we Lwowie) – polski wojskowy, powstaniec wielkopolski. Kawaler Orderu Virtuti Militari[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn młynarza Wojciecha i Marii ze Słomińskich. Ukończył szkołę rolniczą w Śremie[a], a potem podjął praktykę rolniczą w Posadowie. 11 listopada 1914 powołany do armii pruskiej (kolejno: 46 pułk piechoty, 20 Poznański pułk artylerii polowej, 258 pułk artylerii polowej). W 1917 został mianowany podporucznikiem. W listopadzie 1918 wrócił do Śremu, gdzie dołączył do miejscowego podziemia niepodległościowego, m.in. organizując w powiecie śremskim plutony Służby Straży i Bezpieczeństwa. W początku grudnia tego roku zorganizował, liczącą około 130 osób, I Kompanię Śremską i został jej dowódcą. Walczył m.in. pod Zbąszyniem. 30 stycznia 1919 wyróżniono go rozkazem dziennym za waleczne wytrwanie na posterunku po bitwie pod Zbąszyniem, mimo zamieszania jakie wówczas powstało. Od 1 lutego 1919 walczył pod Rawiczem. Wyróżnił się 10 lutego w bitwie pod Zieloną Wsią, kiedy to sformował baterię ze zdobycznych armat. 10 marca 1919 przeniesiony został do 1 pułku artylerii polowej (dowództwo 2. baterii). W tym czasie mianowano go porucznikiem. Walczył o Lwów pod dowództwem generała Daniela Konarzewskiego. W wojnie z bolszewikami brał udział wraz z 15 Wielkopolskim pułkiem artylerii polowej. Został mianowany dowódcą 5 baterii[2].
Szczególnie odznaczył się w lipcu 1919 w walce pod Narajowem, gdzie „doprowadził baterię na wyznaczone stanowisko, celnym ogniem zdemoralizował oddziały przeciwnika umożliwiając piechocie zajęcie m. Narajów. W trakcie walki zabito pod nim konia. Na wniosek gen. R. Niemiry, za czyny odwagi, poświęcenia i junackiej brawury został odznaczony Orderem Virtuti Militari”[2].
Od 7 listopada 1921 przesunięty do sztabu dywizjonu[2]. 13 lutego 1922 przeszedł do rezerwy[3]. Awansowany do stopnia kapitana 8 czerwca 1922[2]
W 1923 wydzierżawił majątek ziemski Kaczki koło Wyrzyska. W 1934 mianowany majorem rezerwy artylerii. We wrześniu 1939 ewakuował się do Lwowa wraz z rodziną. Zmarł tam na tyfus[3].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 939[2]
- Krzyż Niepodległości[2]
- Krzyż Walecznych[3][2]
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty z Łucją Reysowską. Mieli dwoje dzieci: Romualda (ur. 1926) oraz Barbarę (ur. 1927)[3][2]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 146 podaje lokalizację szkoły w Szamotułach.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Danuta Płygawko, Adam Podsiadły (red.), Słownik biograficzny Śremu, Śrem: Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy im. H. Święcickiego, 2008, s. 228-229, ISBN 978-83-916617-8-9, OCLC 297709006.
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 146.
- ↑ a b c d Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, Zygmunt Bartkowiak, Bogusław Polak (red.), Antoni Czubiński (red.), Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2002, s. 243-244, ISBN 83-7177-014-6, OCLC 830313217.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
