 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 marca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 marca 1979 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912–1913, 1914–1931, 1939–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant PKU |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Józef Antoni Papeć ps. „Pomian”[1] (ur. 2 marca 1891 w Cichawie, zm. 1 marca 1979 w Krakowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 2 marca 1891 w Cichawie, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Błażeja i Marii (1859–1940)[1][2][3]. Był starszym bratem Jana Czesława (1897–1919), legionisty, podporucznika kawalerii, kawalera Orderu Virtuti Militari[4][5] i Elżbiety Taige (1902–1970)[3].
W 1910, po ukończeniu szkoły średniej w Krakowie, podjął pracę w C.K. Uprzywilejowanej Fabryce Maszyn L. Zieleniewski Towarzystwo Akcyjne[6]. W 1911 rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[6]. 1 października 1912 rozpoczął obowiązkową służbę wojskową w 16 Pułku Piechoty Obrony Krajowej Kraków, w charakterze jednorocznego ochotnika[6]. 1 października 1913 zapisał się na studia na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie[6].
1 sierpnia 1914 został zmobilizowany do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej, ale zdołał przejść do oddziałów strzeleckich. 6 sierpnia 1914 wyruszył z kompanią strzelecką do Krzeszowic[6]. 29 września 1914 został mianowany chorążym[7]. Tego samego dnia wyruszył z 3 Pułkiem Piechoty na front karpacki[6]. 15 grudnia 1915 awansował na podporucznika[7] i został wyznaczony na stanowisko komendanta 3 oddziału karabinów maszynowych[6]. 1 listopada 1916 awansował na porucznika[7]. 1 stycznia 1918 został skierowany do szpitala, a 1 marca tego roku został wcielony do c. k. Pułku Strzelców Nr 16[6].
3 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[8]. 18 listopada 1918 gen. Bolesław Roja mianował go kapitanem z dniem 1 kwietnia 1918[9]. W czasie wojny z Ukraińcami walczył w szeregach 4 Pułku Piechoty Legionów[6]. Dowodził kompanią karabinów maszynowych, a następnie batalionem[6]. 10 marca 1919 został przeniesiony do 5 Pułku Strzelców Polskich (późniejszy 6 Pułk Strzelców Podhalańskich) na stanowisko dowódcy III batalionu[6]. Od 15 maja 1919 ponownie walczył na froncie[6]. 2 stycznia 1920 rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie jako słuchacz II kursu. 16 kwietnia został odkomenderowany do Dowództwa 11 Dywizji Piechoty[10].
3 stycznia 1921 wrócił do szkoły i kontynuował naukę. Od 1 czerwca jego oddziałem macierzystym był 3 Pułk Piechoty Legionów[11]. 6 września 1921, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[12][13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 279. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 58 Pułku Piechoty w Poznaniu[15]. Później został przeniesiony do 57 Pułku Piechoty w tym samym garnizonie na stanowisko komendanta Kadry Batalionu Zapasowego[16]. W styczniu 1924 został przydzielony do Dowództwa 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na stanowisko szefa sztabu[17][18]. We wrześniu 1925 wrócił do 57 pp[19][20]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do 54 Pułku Piechoty w Tarnopolu na stanowisko dowódcy I batalionu[21][22]. 23 stycznia 1929 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[23]. W marcu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin na stanowisko komendanta[24]. W styczniu 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[25][26]. Z dniem 31 października 1931 został przeniesiony w stan spoczynku[27]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[28].
Mieszkał razem z matką i siostrą w Poznaniu przy ul. Małe Garbary 4[1][2][5][3].
W czasie II wojny światowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VI E Dorsten[29]. Po uwolnieniu wrócił do kraju i zamieszkał w Krakowie[6]. Tam zmarł 1 marca 1979[2]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5928 – 17 maja 1922[30][31][32]
- Krzyż Niepodległości – 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[33][1]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie „za czyny orężne w bojach b. 3 pp Leg. Pol.”[34][35]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
- ↑ a b c d Lokalizator grobów : Joseph Papeć. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. [dostęp 2022-03-24].
- ↑ a b c Kartoteka ewidencji ludności 1870–1931. Archiwum Państwowe w Poznaniu. [dostęp 2022-03-24]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-03-25].
- ↑ a b c Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 11.
- ↑ Dz. Rozp. Komisji Wojskowej Nr 4 z 12 listopada 1918, poz. 38.
- ↑ Rozkaz ↓, Nr 11 z 18 listopada 1918, s. 2.
- ↑ Wszendyrówny 2016 ↓, s. 92.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 28, 806.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921, s. 1434.
- ↑ Wszendyrówny 2016 ↓, s. 92, 109.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 550.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287, 401.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 stycznia 1924, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 68, 262, 346.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 92 z 13 września 1925, s. 503.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 9.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 297.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68, 169.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 22 marca 1929, s. 100.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 5.
- ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 7.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 347.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 990.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-03-25].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 15.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 10.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-24]..
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Rozkazy Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie. [dostęp 2022-03-25].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Andrzej Wszendyrówny. II kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w budowaniu bezpieczeństwa państwa (1920–1921). „Bellona”. 4 (687), 2016. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1897-7065.
