Józef Rurawski

Data i miejsce urodzenia	8 września 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	30 września 2023 Kielce
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: filologia polska, historia literatury
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1960 – nauki humanistyczne
Habilitacja	1977 – nauki humanistyczne Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie
Profesura	1989
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Okres zatrudn.	1951–1970
Uczelnia	Akademia Świętokrzyska
Okres zatrudn.	1980–2002
Odznaczenia

Józef Zygmunt Rurawski (ur. 8 września 1930 w Warszawie, zm. 30 września 2023^[1][2] w Kielcach) – filolog polski, historyk literatury, profesor nauk humanistycznych.

Był członkiem Szarych Szeregów i uczestniczył w powstaniu warszawskim. Po jego zakończeniu przeszedł przez obóz i został zesłany na roboty przymusowe, najpierw w gospodarstwie rolnym, potem w fabryce w Bystrzycy Śląskiej. Po powrocie do Warszawy uczęszczał do gimnazjum przy ul. Wawelskiej, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1949 roku. W 1954 ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 1960, natomiast stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1977 roku w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W 1989 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.

Od 1951 do 1970 roku pracował jako asystent na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1972–1980 zatrudniony był w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Warszawie. W 1980 roku podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach, przekształconej następnie w Akademię Świętokrzyską. Początkowo objął stanowisko docenta, a później profesora nadzwyczajnego i profesora zwyczajnego (1995). W latach 1984–1990 był prodziekanem Wydziału Humanistycznego, natomiast od 1990 do 1996 roku pełnił funkcję jego dziekana. Nadto odbył dwa staże zagraniczne. Najpierw prowadził wykłady na Uniwersytecie Pekińskim (1956–1957), a później na Uniwersytecie w Lipsku (1966–1970).

Uczeń Wacława Borowego, Juliana Krzyżanowskiego i Kazimierza Wyki. Specjalizował się w literaturze XX wieku. Opublikował ponad 250 rozpraw i esejów. Jest autorem ok. stu haseł w Encyklopedii Warszawy. Współpracował z Polskim Radiem, realizując od 1964 r. ponad 500 audycji popularyzatorskich. W latach 1977–1985 głosił cotygodniowe wykłady w Telewizyjnym Technikum Rolniczym.

• Krzyż Partyzancki (1946)
• Krzyż Armii Krajowej (1955)
• Złoty Krzyż Zasługi (1976)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1978)
• Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” z Mieczami (1983)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1995)

• Halina Górska, Warszawa 1968
• Władysław Reymont, Warszawa 1977
• Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Warszawa 1987
• Gabriela Zapolska, wyd. 2, Warszawa 1987
• „Myśmy gorycz zmienili na wino”. Motyw alkoholu we współczesnej prozie polskiej, Warszawa 1994
• Nie tylko o literaturze... Felietony, eseje, rozprawy, Piotrków Trybunalski 1998
• Władysława Reymonta droga do Nobla, Kielce 2000
• Wódko, wódeczko... Motyw alkoholu we współczesnej prozie polskiej, Kielce 2001

• Cichocka L.: Jubileusz profesora Rurawskiego. echodnia.eu, 2007-12-21. [dostęp 2014-09-13].
• Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, t. 3, M-R, red. nauk. J. Kapuścik, Warszawa 2000, s. 706.