Języki bantuidalne południowe – grupa języków bantuidalnych, wchodząca w skład języków benue-kongijskich z wielkiej rodziny języków nigero-kongijskich. Według internetowej publikacji Ethnologue należy tu 671 języków^[1].

Termin języki bantuidalne południowe (ang. Southern Bantoid) wprowadzony został po raz pierwszy w 1989 przez K. Williamsona, który bazował na wcześniejszej (1987) pracy R. Blencha, jako propozycja podziału języków bantuidalnych na gałęzie północną i południową^[2]. Jednolitość gałęzi północnej była potem kwestionowana i obecnie przyjmuje się, że grupa ta może być polifiletyczna^[a]. Grupa południowa natomiast traktowana jest jako poprawna jednostka genetyczna^[b][3].

Największą grupą językową tu należącą są języki bantu. Jednak ich monofiletyczność^[c] również jest kwestionowana, przy czym uwagi dotyczą części języków bantu A, które łączone powinny być w grupę z językami jarawan. Na określenie języków bantu po wyłączeniu części grupy (strefy) A używa się terminu „Narrow Bantu” (pl. języki bantu sensu stricto)^[3].

Oparty na pokrewieństwie podział języków bantuidalnych południowych po rewizjach R. Blencha przedstawia się następująco^[3][4]:

• ?języki bendi
• języki tivoidalne – blisko spokrewnione ze wschodnimi beboidalnymi?
• języki buru
• języki nyang
• języki beboidalne wschodnie
• kontinuum językowe furu
• języki ekoidalne
• kontinuum językowe języków beboidalnych zachodnich – być może jako podgrupa „grassfields languages”
• Grassfields languages (pl. języki trawiastych równin)
  • języki ambele
  • języki menchum
  • Narrow Grassfields langagues (pl. języki trawiastych równin w wąskim sensie)
    • języki ndemli
    • języki ring
    • języki momo
    • Grassfields South-Western languages
    • Grassfields Eastern languages
• języki bantu A + języki jarawan
• języki bantu (ang. Narrow Bantu)