| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1932 |
| Data śmierci |
22 maja 2009 |
| profesor nauk prawnych | |
| Specjalność: postępowanie karne | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Poznański |
| Doktorat |
1975 |
| Habilitacja |
1983 – prawo |
| Profesura |
1998 |
| dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego (1984–1990), sędzia Sądu Najwyższego (1990–2000) | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Jan Witold Grajewski (ur. 13 lutego 1932 w Gdańsku, zm. 22 maja 2009 tamże[1][2]) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Gdańskiego, dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego w latach 1984–1990, sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego w latach 1990–2000.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Leona i Kunegundy[2]. W 1955 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Pracę dyplomową napisał pod kierunkiem Antoniego Peretiatkowicza. Po studiach przez 20 lat wykonywał zawód prokuratora. Jego awans zawodowy w prokuraturze był ograniczany ze względu na brak przynależności do PZPR[1][3].
W 1975 uzyskał na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu stopień naukowy doktora nauk prawnych na podstawie napisanej pod kierunkiem Tadeusza Nowaka rozprawy pt. Zażalenie jako środek odwoławczy w polskim procesie karnym (rozprawa początkowo powstawała na seminarium Jana Habera)[3]. W tym samym roku podjął pracę naukowo-dydaktyczną na Wydziale Prawa Uniwersytetu Gdańskiego. W 1980 został członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”[1]. W 1983 otrzymał na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Ściganie na wniosek w polskim procesie karnym[3].
W latach 1984–1990 pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji UG. W latach 1990–2000 był sędzią Izby Karnej Sądu Najwyższego[1]. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Prawa Karnego Procesowego i Kryminologii (1990–1992), przekształconego w Katedrę Prawa Karnego Procesowego i Kryminologii Uniwersytetu Gdańskiego (1992–2002 oraz 2004–2009). W 1998 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk prawnych[4][5].
Był autorem około 120 publikacji krajowych i zagranicznych, współautorem trzech komentarzy do k.p.k. (z 1969 i 1997), a także autorem dwóch podręczników procedury karnej[3].
Ekspert Sejmowej Komisji Śledczej mającej zbadać aferę Rywingate.
Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1995)[6] i Komandorskim (2000)[7] Orderu Odrodzenia Polski.
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]- Przebieg procesu karnego, C.H. Beck Warszawa 2004
- Kodeks postępowania karnego i inne teksty prawne Wydanie X, C.H. Beck Warszawa 2004
- Prawo karne procesowe – część ogólna, C.H. Beck Warszawa 2007[5]
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jego synem jest Krzysztof Grajewski[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Praktyk z przekonania. ms.gov.pl, 8 maja 2015. [dostęp 2018-01-18].
- ↑ a b Jan Grajewski. rejestry-notarialne.pl.
- ↑ a b c d Sławomir Steinborn, Jan Grajewski (1932-2009). lex.pl. [dostęp 2018-01-19].
- ↑ Prof. Jan Grajewski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2018-01-19].
- ↑ a b prof. zw. dr hab. Jan Grajewski. univ.gda.pl. [dostęp 2018-01-19].
- ↑ M.P. z 1995 r. nr 65, poz. 711
- ↑ M.P. z 2000 r. nr 13, poz. 277
