Jan Jarmusiewicz (ur. 1781 w Woli Żarczyckiej, zm. 5 sierpnia 1844 w Zaczerniu^[1][2][3]) – polski teoretyk muzyki i budowniczy instrumentów, ksiądz katolicki.

Pochodził z rodziny chłopskiej^[1][3]. Ukończył szkołę w Leżajsku, już w trakcie nauki wykazywał uzdolnienia muzyczne, grał na skrzypcach i śpiewał^[1][3]. Należał do parafialnego chóru^[1][3]. W 1798 roku ukończył gimnazjum w Rzeszowie, po czym podjął pracę jako kancelista w Leżajsku^[1][3]. Następnie uczył prywatnie muzyki w domu barona Bessa, starosty rzeszowskiego w Żyznowie^[1][3]. Dzięki pomocy Bessa rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim^[1][3], niespodziewana śmierć patrona uniemożliwiła mu wyjazd na dalsze studia do Wiednia^[3]. Przez pewien czas był guwernerem w Kamieńcu Podolskim, następnie podjął naukę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego^[1][3]. W 1807 roku przyjął święcenia kapłańskie^[1][2][3]. Pracował jako wikary, szkolny katecheta i nauczyciel języka francuskiego^[1][3]. Następnie został kapelanem biskupa Antoniego Gołaszewskiego w Przemyślu, gdzie kierował kapelą katedralną i założył szkołę organistów^[1][2][3]. Pełnił funkcję proboszcza w Wojutyczach (1811), Przybyszówce (1814) i Zaczerniu (1823)^[1][2][3]. Jako proboszcz uczył chłopów rolnictwa i gospodarowania oraz stosowania maszyn rolniczych własnej konstrukcji^[2][3]. Wydał drukiem własne Mowy do ludu wiejskiego (Wiedeń 1841, Lwów 1853), w których propagował idee solidaryzmu^[3]. Zajmował się malarstwem^[1][3], dla ołtarza kościoła w Zaczerniu namalował obraz przedstawiający Narodzenie NMP^[2][3]. W 1842 roku został członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego^[1][3].

Opublikował pracę Chorał gregoryański rytualny, historycznie objaśniony i na teraźniejsze nuty przełożony (wyd. Warszawa 1834, Lwów 1834)^[2][3], omawiającą historię chorału, notację muzyczną i system skal kościelnych^[1][3]. Był też autorem 4-częściowego, wydanego po polsku z jednoczesnym przekładem na niemiecki, traktatu Nowy system muzyki czyli gruntowne objaśnienie melodyi, harmonii i kompozycji muzykalnej, według zasad dotąd nieznanych (wyd. Warszawa 1843), w którym sformułował zasady harmonii tonalnej oparte na systemie myślenia funkcyjnego^[1][3]. Praca ta ma charakter nowatorski, zawarte w niej teorie wyprzedzają o przeszło 40 lat tezy sformułowane przez Hugo Riemanna^[1][3]. Nie spotkała się jednak z odzewem wśród współczesnych^[1][3]. Traktat Jarmusiewicza wydobył z zapomnienia i docenił jego znaczenie dopiero na początku lat 30. XX wieku Czesław Mayzel-Zawiejski^[1][3].

Skonstruował instrument muzyczny o nazwie klawiolin, łączący w sobie właściwości fortepianu i skrzypiec^[2]. Mechanizm poruszał w nim smyczki w obrębie 5 oktaw, naśladując brzmienie kwartetu smyczkowego^[3]. Instrument ten uległ zniszczeniu podczas rabacji galicyjskiej^[3].