Szczególny urok tej narracyjno-kolokwialnej poezji tkwi także w jej właściwościach wersyfikacyjnych. Księski posługuje się często wierszem wolnym, ale mistrzem jest w “strukturach regularnych”, niemal sylabotonicznych, gdzie dominuje metrum złożone z układów trocheiczno-amfibrachicznych, tak właściwych polszczyźnie mówionej. Konstruuje on strofy wiersza z wersetów o wyraźnie zarysowanych układach intonacyjno-składniowych, często pokrywających się z wersetem-zdaniem lub zdaniem złożonym z dwóch wersetów. W pierwszym przypadku wyraźnie zaznaczona jest średniówka, będąca miejscem przełamania kadencji intonacyjnej. Strofę spina w układach paralelnych rym niewyszukany, ale też niebanalny - dźwięczy swoją melodią jak nuta grajka z krakowskiej szopki: znane, ale urocze! (tom Piekielne fiołki).

Lubelska sztuka radiowa wspięła się na wyżyny w redakcji literackiej. Jej trzon stanowił twórczy zespół w składzie: Danuta Bieniaszkiewicz, Janusz Danielak, Jerzy Księski i Zbigniew Stepek. Ich dorobek antenowy i estradowy to m.in. składanki kabaretowe, montaże poetyckie, słuchowiska oraz specjalność - wodewil radiowy. Był to zgrany zespół indywidualności i jednocześnie utalentowanych radiowców, którzy nie tylko komentowali, ale i kształtowali lubelskie życie kulturalne.

Te leżące pod parasolem na szafie skrzypce chyba stanowiły również element Jego muzycznej edukacji na Akademii Muzycznej w dziedzinie teorii i gry na skrzypcach. I nic dziwnego, że tak wspaniale, i z taką kulturą dokonywał ilustracji muzycznych do audycji, ale o tym elemencie swojej edukacji nigdy nie opowiadał, jak również o czterech latach studiów na farmacji. Raz tylko powiedział na moje zdziwienie jakimś jego opowiadaniem: Przecież ja przez dwa lata byłem aptecznym prowizorem. Pewnie więc nie powinno być nic dziwnego w Jego wrażliwości na ludzkie cierpienie i w nieustannej gotowości niesienia pomocy innym... Niektórzy krytycy mówili czasem o poezji Jurka, że jest jakby trochę „Gałczyńska”, ale myślę, że jest ona Jego własna, swoja, „Księska”. I że jest w niej i chleb, i wino, i skrzydła, i coś jeszcze. Coś nieuchwytne, ale wyczuwalne i tylko Jego, Jerzego Księskiego... Na moim redakcyjnym biurku pyszni się wspaniałym rubinem dość duży kawałek szkła. Coś w rodzaju samorodnej rzeźby. Pełni funkcję pojemnika na spinacze i przycisku jednocześnie. To Jurek przywiózł mi tę potwornie ciężką grudę szkła (zapewne jakiś destrukt albo odpad) z Huty Szkła w Pieńsku. To jest taka mała, przygraniczna miejscowość na północ od Zgorzelca i tam właśnie Jurek stworzył, w tej leśnej głuszy, niemal na końcu świata, piękną imprezę pod nazwą Pieńska Jesień Poetycka. Zapraszał na nią poetów z całej Polski, młodych, wytrawne wygi i debiutujących. Wdzięczna Mu za to była ludność Pieńska, która do kontaktu z kulturą ma bardzo daleko, miejscowi nauczyciele i młodzież szkolna, którą uczył stawiania pierwszych kroków w gąszczu literatury, a poezji w szczególności. Ale i ta strona Jego aktywności nie powinna dziwić. Jurek zawsze chciał siebie... dawać.