 Jerzy Younga z żoną, Anglia, 1946 | |
 podpułkownik dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 lutego 1958 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
11 Pułk Artylerii Ciężkiej |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          
| |
Jerzy Janusz Younga de Lenie[a] (ur. 19 lutego 1899 w Wiedniu, zm. 3 lutego 1958 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Jerzego Younga de Lenie (1867–1941) i Janiny z Lutostańskich (zm. 1947). Był bratem Marii, pierwszej polskiej instruktorki szybownictwa. Polski patriota i żołnierz Legionów Polskich. Uczestnik wojny polsko-czechosłowackiej 1919 o Śląsk Cieszyński i wojny polsko-bolszewickiej 1920. Służył w 11 pułku artylerii ciężkiej[4].
Pełnił służbę w 4 dywizjonie artylerii konnej w Suwałkach[5]. W lipcu 1924 roku został przeniesiony do 11 dywizjonu artylerii konnej w Bydgoszczy[6]. W listopadzie tego roku powrócił do 4 dak[7][8][9]. 19 marca 1928 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Juliusza Rómmla na stanowisko oficera ordynansowego[10]. W styczniu 1929 roku został przeniesiony do składu osobowego I wiceministra spraw wojskowych[11]. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego[12]. Z dniem 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 27 Dywizji Piechoty w Kowlu na stanowisko I oficera sztabu[13][1]. 22 października 1935 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu[1]. W 1936 roku awansowany na majora[1]. W tym okresie był również wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej.
Latem 1939 roku po utworzeniu Grupy Operacyjnej „Koło” Jerzy Younga został przydzielony do jej sztabu, a po jej rozwiązaniu do zgrupowania Grupy Operacyjnej gen. Knoll-Kownackiego. Jako oficer sztabu, w czasie kampanii wrześniowej opracowywał plan bitwy nad Bzurą[14]. Po przedarciu GO do Warszawy wziął udział w obronie miasta. Rozkazem z dnia 29 września 1939 roku awansowany na podpułkownika przez dowódcę Armii „Warszawa”, generała dywizji Rómmla[1].
W niewoli niemieckiej do końca II wojny światowej w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu, wcielony do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech.
W 1947 roku powrócił do kraju z żoną, Ireną z Belina-Prażmowskich (1903–1974). Jako przedwojenny oficer zawodowy miał ciągłe trudności w znalezieniu pracy.
Zmarł w 1958 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 110-4-9)[15]. Wraz z jego śmiercią wygasła męska linia rodu Younga de Lenie.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4995 (1921)[4]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[16]
- Krzyż Walecznych nr 22696[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego II klasy (2 października 1919)[17]
- Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego
- Odznaka Pamiątkowa Artylerii Konnej[18]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Odznaka za Rany i Kontuzje[18]
- Krzyż Węgierski Zasługi” IV klasy (Węgry, 29 października 1930)[19]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Legitymacja osobista Nr 457 – Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 726, 862.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 649, 795.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921 roku, s. 1723.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 804, 825.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 65 z 11 lipca 1924 roku, s. 381.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 119 z 7 listopada 1924 roku, s. 663.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 723, 749.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 421, 471.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 343.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 26.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 193, 800.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
- ↑ Waldemar Rezmer, Armia „Poznań” 1939, Wyd. Bellona, Warszawa 2014.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: HALINA NIEWODNICZAŃSKA-SUCHECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-07].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Franciszek Ksawery Latinik: Walka o Śląsk Cieszyński w r. 1919. Cieszyn: P. Mitręga, 1934, s. 143. [dostęp 2020-05-08].
- ↑ a b Na podstawie fotografii [1].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 19 marca 1931 roku, s. 68.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Waldemar Rezmer, Armia „Poznań” 1939, Wyd. Bellona, Warszawa 2014, ISBN 978-83-11-13441-6.
- Legitymacja osobista Nr 457 – Ministerstwo Spraw Wojskowych.
