Jolanta Skangiel-Kramska

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	29 marca 1942 Warszawa
Profesor nauk biologicznych
Specjalność: neurochemia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1973 Biologii Doświadczalnej PAN
Habilitacja	1989 Biologii Doświadczalnej PAN
Profesura	1997-12-16 16 grudnia 1997(dts)
Praca naukowa
Instytut	Biologii Doświadczalnej PAN
Stanowisko	Profesor zwyczajny
Okres zatrudn.	1964–2014
Instytut Badawczy	Biologii Doświadczalnej PAN
Odznaczenia

Jolanta Maria Skangiel-Kramska (ur. 29 marca 1942 w Warszawie) – polska biolog i neurochemik, profesor nauk biologicznych (tyt.), emerytowany profesor zwyczajny w Instytucie Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN w Warszawie.

W latach 1959–1964 studiowała na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. Tytuł magistra biologii w zakresie biochemii uzyskała w 1964 r. na podstawie pracy pt. „Aktywność 5’-nukleotydazy w nerwach obwodowych normalnych i przecinanych”, którą wykonała pod kierunkiem prof. Stelli Niemierko. Bezpośrednio po studiach rozpoczęła pracę w Instytucie Nenckiego w Pracowni Cytochemii kierowanej przez prof. Aleksandrę Przełęcką, w charakterze asystenta naukowo technicznego, zajmując się metabolizmem lipidów u owadów, a następnie w zespole kierowanym przez prof. Stellę Niemierko (Pracownia Neurochemii) w Zakładzie Biochemii Instytutu. W trakcie zatrudnienia w Instytucie, które trwało do 2014, przeszła kolejne etapy awansu naukowego uzyskując w 1973 stopień doktora nauk biologicznych na podstawie rozprawy "Różne formy hydrolazy acetylocholinowej w nerwach obwodowych niektórych kręgowców" wykonanej pod kierunkiem prof. Stelli Niemierko. W 1989 uzyskała stopień doktora habilitowanego nauk przyrodniczych na podstawie rozprawy "Rola wybranych neurotransmiterów w zjawiskach plastyczności w korze wzrokowej kota: zmiany w układach GABA-ergicznym, cholinergicznym i serotoninergicznym pod wpływem deprywacji wzrokowej”. W 1993 została kierownikiem Pracowni Molekularnych Podstaw Plastyczności Mózgu. W 1997 otrzymała tytuł profesora nauk biologicznych^[2]. W latach 1992–2003 była Zastępcą Dyrektora Instytutu do spraw naukowych, a w latach 2003-2011 kierowała Zakładem Neurobiologii Molekularnej i Komórkowej Instytutu. Była też kierownikiem Studium Doktoranckiego w Instytucie Nenckiego (2011-2014)^[1].

Do znaczących osiągnięć Jolanty Skangiel-Kramskiej zaliczyć można wykazanie istnienia różnych form hydrolazy acetylocholinowej w układzie nerwowym, kluczowego enzymu w procesach neurotransmisji, zbadanie udziału receptorów neuroprzekaźników w mechanizmach plastyczności układu nerwowego oraz zbadanie zmian neurochemicznych w plastyczności układu nerwowego.

Była członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Badań Układu Nerwowego (1990) a następnie jego wiceprezesem (1997-1999) i prezesem (2007-2009). Obecnie członek honorowy tego Towarzystwa (od 2013). Członek Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, Society for Neuroscience, Federation of European Neuroscience Societies (FENS), International Brain Research Organization (IBRO)^[1].

Srebrny Krzyż Zasługi (1989); Złoty Krzyż Zasługi (1998); Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2010); Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) (1984); Nagroda im. B. Skarzyńskiego PTBioch (1988); Nagroda Sekretarza Naukowego PAN (zespołowa, 1978 i 1982); Nagroda Wydziału Nauk Biologicznych PAN (zespołowa, 1995 i 1999); Nagroda im. J. Konorskiego (zespołowa, PTBUN 2000)^[1].

• J.Skangiel-Kramska (1997) Receptory Cholinergiczne; (w:) Receptory struktura, charakterystyka, funkcje (red. J.Z.Nowak i J.B.Zawilska), Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN 1997, str. 129-142.
• J.Skangiel-Kramska (2000) Neuroprzekaźniki i ich receptory; (w:) Mózg a zachowanie (red. T.Górska, A.Grabowska, J.Zagrodzka), Warszawa, Wydawnictwo Maukowe, PWN 2000 str.129-142.
• J.Skangiel-Kramska (2001) Glutamatergic and GABAergic systems in the adult barrel cortex plasticity. (in:) Plasticity of adult Barrel Cortex (ed. M.Kossut) Graham Publishing Co, Johnson City, TN, pp. 203–227.

• K.Pikoń (red.) Złota Księga Jubileuszu Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, Wydawnictwo HELION Gliwice 2009 s.132.