Joseph Barthélemy (generał)

Joseph Barthélemy
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1867 ; Langres, Francja
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1951 ; Broons, Francja
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armée française
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Joseph Barthélemy, właśc. Marie-Joseph-Raoul-Léon Barthélemy (ur. 15 stycznia 1867 w Langres, zm. 23 lutego 1951 w Broons) – francuski generał, przewodniczący misji alianckiej do Polski w styczniu-lutym 1919, mediator w wojnie polsko-ukraińskiej, twórca linii Barthélemy’ego.

Życiorys

Syn Marie Charles’a Paula Barthélemy’ego i Marie Mélanie Bonnaire, ojciec był kapitanem 68 pułku piechoty stacjonującego w Langres. W wieku dziewiętnastu lat obrał karierę wojskową, wstępując do Akademii Wojskowej Saint Cyr, którą ukończył jako podporucznik 1 października 1888. Po służbie w 69 pułku piechoty i 29 pułku piechoty, w 1895 został instruktorem w Akademii Saint Cyr. Awansowany do stopnia kapitana, w 1900 ukończył Ecole Supérieure de Guerre.

W 1913 w stopniu podpułkownika objął dowodzenie 118 pułku piechoty. Po wybuchu I wojny światowej w 1915 objął dowodzenie 308 brygady piechoty. W 1916 awansowany do stopnia generała brygady, dowodził 27 Dywizją Piechoty na froncie włoskim. Po powrocie do Francji w 1918 dowodził rezerwową grupą armijną.

Po zakończeniu wojny w dyspozycji marszałka Ferdinanda Focha. Członek Międzyalianckiej Komisji Kontroli, przewodniczący podkomisji sił zbrojnych MKK. W styczniu 1919 przewodniczący misji wojskowej skierowanej przez gen. Louisa Franchet d’Espérey do Polski dla zbadania możliwości zawarcia rozejmu w wojnie polsko-ukraińskiej. 28 stycznia 1918 zaproponował we Lwowie propozycję kompromisowej polsko-ukraińskiej linii demarkacyjnej, zwaną od jego nazwiska linią Barthélemy’ego, pozostawiającej Lwów i Borysławsko-Drohobyckie Zagłębie Naftowe po stronie polskiej. Propozycja została odrzucona przez delegację Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Barthélemy uczestniczył jeszcze w lutym 1919 we Lwowie w próbie mediacji w konflikcie jako przewodniczący podkomisji^[a] Komisji Międzysojuszniczej dla Polski tzw. Komisji Noulensa). Misja mediacyjna zakończyła się 28 lutego 1919 niepowodzeniem wobec ostatecznej odmowy akceptacji warunków rozjemczych (na bazie linii Barthélemy’ego) przez stronę ukraińską.

W 1923 awansowany do stopnia generała dywizji. Dowodził 37 Dywizją Piechoty, następnie (od 1926) XXX Korpusem Armii Renu. Przeniesiony do rezerwy w 1929.

Wielki Oficer Legii Honorowej i Croix de Guerre.

Uwagi

↑ Podkomisja do Spraw Zawieszenia Broni na Froncie Walk Polsko-Ukraińskich w Galicji Wschodniej została utworzona 15 lutego 1919. Przewodniczący: Joseph Barthélemy. Członkowie: Robert Howard Lord (Stany Zjednoczone), płk Adrian Carton de Wiart (Wielka Brytania), mjr Giuseppe Stabile (Włochy). Podkomisja miała doprowadzić do przerwania wojny polsko-ukraińskiej, tak by konferencja pokojowa w Paryżu mogła rozstrzygnąć o przynależności państwowej Galicji Wschodniej. W Komisji Międzysojuszniczej dla Polski przeważyło stanowisko Josepha Noulensa, który opowiadał się za wyłącznie wojskowym charakterem możliwych porozumień z Zachodnioukraińską Republiką Ludową (ZURL), bez przesądzania żadnych kwestii politycznych. Esme Howard opowiadał się bowiem za powiązaniem ewentualnej zgody Sekretariatu Państwowego ZURL z obietnicą uznania przez Ententę Ukraińskiej Republiki Ludowej (której częścią była formalnie ZURL po Akcie Zjednoczenia. Propozycja Howarda nie uzyskała poparcia większości Komisji. Rafał Galuba, „Niech nas rozsądzi miecz i krew…”. Konflikt polsko-ukraiński o Galicję Wschodnią w latach 1918–1919, Poznań 2004, ISBN 83-7177-281-5 s. 108.

Bibliografia

[1] Podkomisja do Spraw Zawieszenia Broni na Froncie Walk Polsko-Ukraińskich w Galicji Wschodniej została utworzona 15 lutego 1919. Przewodniczący: Joseph Barthélemy. Członkowie: Robert Howard Lord (Stany Zjednoczone), płk Adrian Carton de Wiart (Wielka Brytania), mjr Giuseppe Stabile (Włochy). Podkomisja miała doprowadzić do przerwania wojny polsko-ukraińskiej, tak by konferencja pokojowa w Paryżu mogła rozstrzygnąć o przynależności państwowej Galicji Wschodniej. W Komisji Międzysojuszniczej dla Polski przeważyło stanowisko Josepha Noulensa, który opowiadał się za wyłącznie wojskowym charakterem możliwych porozumień z Zachodnioukraińską Republiką Ludową (ZURL), bez przesądzania żadnych kwestii politycznych. Esme Howard opowiadał się bowiem za powiązaniem ewentualnej zgody Sekretariatu Państwowego ZURL z obietnicą uznania przez Ententę Ukraińskiej Republiki Ludowej (której częścią była formalnie ZURL po Akcie Zjednoczenia. Propozycja Howarda nie uzyskała poparcia większości Komisji. Rafał Galuba, „Niech nas rozsądzi miecz i krew…”. Konflikt polsko-ukraiński o Galicję Wschodnią w latach 1918–1919, Poznań 2004, ISBN 83-7177-281-5 s. 108.

[a]