| 3 zwycięstwa | |
 Squadron Leader
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1940–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
No. 256 Squadron |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Joseph Berry (ur. 28 lutego 1920 w Cassop-cum-Quarrington, zm. 2 października 1944 w Veendam) – brytyjski lotnik, najskuteczniejszy pilot myśliwski w walce z bombami latającymi.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Cassop-cum-Quarrington 12 mil na wschód od Crook, mieszkał przy 55 Ramsey Street, później przeprowadził się do Hampeth. W latach 1931–1936 uczęszczał do Dukes Grammar School w Alnwick[1]. W wieku 16 lat opuścił szkołę, zamieszkał w Carlton, gdzie znalazł pracę w urzędzie skarbowym. Dwa lata później poznał Joyce, swoją przyszłą żonę która pracowała na tym samym wydziale[2].
8 sierpnia 1940 wstąpił do ochotniczej służby Royal Air Force (RAF Volunteer Reserve). W 1942 przeszedł szkolenie lotnicze i otrzymał przydział, w stopniu sierżanta, do 256 dywizjonu RAF wyposażonego pierwotnie w myśliwce Boulton Paul Defiant a w późniejszym czasie w dwusilnikowe Bristol Beaufighter[1][2]. Po otrzymaniu promocji oficerskiej, 14 marca 1942 wstąpił w związek małżeński[3]. 1 października 1942 awansował na porucznika (flying officer)[4]. 30 stycznia 1943 został przeniesiony do 153 dywizjonu stacjonującego w Afryce Północnej i wyposażonego w myśliwce Bristol Beaufighter. 8 maja 1943 otrzymał przydział do 255 dywizjonu który w sierpniu 1943 został przesunięty na Sycylię.
Swoje pierwsze zwycięstwo osiągnął 9 września 1943 zestrzeliwując niemiecki samolot myśliwski Messerschmitt Me 210, następnego dnia, nad Salerno strącił kolejnego Me 210 lecz był zmuszony ratować się skokiem ze spadochronem[5]. 24 października nad Neapolem powiększył swoje konto o Ju 88.
3 października 1943 255 dywizjon brał udział w operacji Great E-Boat Raid, (atak na niemieckie schnellbooty) w ramach bitwy o Kos. Wyniki operacji nie były zadowalające z powodu złej pogody oraz silnej obrony przeciwlotniczej, straty brytyjskich dywizjonów osiągnęły 27%, 25 Beaufighterów wycofało się z braku paliwa[1].
3 marca 1944 Berry otrzymał Distinguished Flying Cross[6], 14 marca awansował na kapitana (flight lieutenant)[7].
W 1944 został przeniesiony do elitarnej jednostki Fighter Interception Unit w Wittering w której wykonywał nocne loty na myśliwcach Hawker Tempest na przechwytywanie bomb latających V-1, szybko stał się najskuteczniejszym pilotem w walce z V-1[8]. Zgłosił 52 zestrzelenia w mniej niż 2 miesiące, w tym 7 strąceń w nocy 23 lipca 1944[1][9]. 23 sierpnia 1944 tempesty z Fighter Interception Unit zostały wcielone do 501 dywizjonu w Manston a Berry został jego dowódcą[1]. Na czele swojej nowej jednostki atakował wyrzutnie V-1 w Niemczech i Holandii. 2 października 1944, gdy przelatywał na małej wysokości nad Veendam jego samolot został trafiony z broni małokalibrowej. Leciał zbyt nisko aby wyskoczyć na spadochronie, zginął, kiedy samolot zderzył się z ziemią[10][11]. Został pochowany na cmentarzu protestanckim w Scheemda[12].
Zestrzelenia
[edytuj | edytuj kod]
,_1943-1944._CH13972.jpg)
Joseph Berry zestrzelił 3 samoloty oraz 59 1/2 bomb latających V-1[13][14].
| Data | Zestrzeleń | Typ |
|---|---|---|
| 9 września 1943 | 1 | Messerschmitt Me 210 |
| 10 września 1943 | 1 | Me 210 |
| 24 października 1943 | 1 | Ju 88 |
| 28 czerwca 1944 | 2 | V-1 |
| 29 czerwca 1944 | 1 | V-1 |
| 30 czerwca 1944 | 3 | V-1 |
| 2 lipca 1944 | 1 | V-1 |
| 3 lipca 1944 | 1 | V-1 |
| 5 lipca 1944 | 2 | V-1 |
| 6 lipca 1944 | 4 | V-1 |
| 8 lipca 1944 | 3 | V-1 |
| 9 lipca 1944 | 1 | V-1 |
| 17 lipca 1944 | 2 | V-1 |
| 19 lipca 1944 | 4 | V-1 |
| 21 lipca 1944 | 1 | V-1 |
| 23 lipca 1944 | 7 | V-1 |
| 25 lipca 1944 | 4 | V-1 |
| 27 lipca 1944 | 1/2 | V-1 |
| 29 lipca 1944 | 2 | V-1 |
| 3 sierpnia 1944 | 5 | V-1 |
| 5 sierpnia 1944 | 5 | V-1 |
| 7 sierpnia 1944 | 4 | V-1 |
| 12 sierpnia 1944 | 2 | V-1 |
| 13 sierpnia 1944 | 1 | V-1 |
| 15 sierpnia 1944 | 2 | V-1 |
| 20 sierpnia 1944 | 1 | V-1 |
| 31 sierpnia 1944 | 1 | V-1 |
| Suma | 3 + 59 1/2 V-1 |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Hawker Tempest – Joe Berry
- ↑ a b Joe Berry biography
- ↑ London Gazette, wyd. 35541, 28 kwietnia 1942, s. 1863.
- ↑ London Gazette, wyd. 35791, 17 listopada 1942, s. 5043.
- ↑ Shores (1999), p.44
- ↑ London Gazette, wyd. 36406, 29 lutego 1944, s. 1060.
- ↑ London Gazette, wyd. 36447, 28 marca 1944, s. 1494.
- ↑ Nottingham Post – Joe Berry obituary
- ↑ Jansen (1985), pp.380–384
- ↑ Jansen (1985), pp.376–385
- ↑ Franks (2000), p.104
- ↑ CWGC details – S/Ldr J Berry
- ↑ WW2Awards website – S/L J Berry
- ↑ Shores (1999), pp.44–45
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stephen Bull: Encyclopedia of Military Technology and Innovation. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group, 2004. ISBN 978-1-57356-557-8.
- William Green: War Planes of the Second World War: Fighters. T. 2. Londyn: Macdonald & Company, 1961. OCLC 601569501.
- Norman Franks: Royal Air Force Fighter Command Losses. T. 3. Earl Shilton: Midland Counties, 2000. ISBN 1-85780-093-1.
- John Foreman: The Fighter Command War Diaries. Walton-on-Thames: Air Research, 1996. ISBN 1-871187-34-6.
- John Foreman: RAF Fighter Command Victory Claims. Part One. Walton-on-Thames: Red Kite, 2003. ISBN 0-9538061-8-9.
- Christopher Shores: Aces High, tom 2. Londyn: Grub Street, 1999. ISBN 1-898697-00-0.
- Ab Jansen: Gevleugeld Verleden. Holandia: Forum Boekerij, 1985. ISBN 90-235-8099-0.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- The Hawker Tempest Page, Squadron Leader Joseph Berry (DFC**) 2014 (hawkertempest.se)
