Nie mylić z: Judy Collins.

Judith Collins

Judith Collins (2023)
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1959 Hamilton
Prokurator generalna Nowej Zelandii
Okres	od 27 listopada 2023
Przynależność polityczna	Nowozelandzka Partia Narodowa
Poprzednik	David Parker
Minister obrony
Okres	od 27 listopada 2023
Przynależność polityczna	Nowozelandzka Partia Narodowa
Poprzednik	Andrew Little
Liderka Nowozelandzkiej Partii Narodowej
Okres	od 14 lipca 2020 do 25 listopada 2021
Poprzednik	Todd Muller
Następca	Shane Reti (p.o.)
Minister sprawiedliwości
Okres	od 14 grudnia 2011 do 30 sierpnia 2014
Przynależność polityczna	Nowozelandzka Partia Narodowa
Poprzednik	Simon Power
Następca	Chris Finlayson (p.o.)
Multimedia w Wikimedia Commons

Judith Anne Collins (ur. 24 lutego 1959 w Hamilton) – nowozelandzka prawniczka i polityk, w latach 2020–2021 liderka Nowozelandzkiej Partii Narodowej, od 2023 minister obrony i prokurator generalna Nowej Zelandii.

Jest najmłodszym z szóstki dzieci Percy’ego i Jessie Collinsów, pochodzących z miejscowości Walton w regionie Waikato. Jej rodzina zajmowała się mleczarstwem^[1]. W latach 1972–1976 uczęszczała do Matamata College, w 1981 uzyskała licencjat, a w 1987 magisterium z nauk prawnych z wyróżnieniem na University of Auckland. W międzyczasie, w 1984, obroniła magisterium z nauk podatkowych^[2]. W 2020 ukończyła studia podyplomowe z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy na Uniwersytecie Masseya^[3]. W latach 1981–2002 pracowała zawodowo w Auckland, m.in. jako radczyni prawna czy członkini towarzystw prawniczych^[4].

W 2002 uzyskała mandat do Izby Reprezentantów Nowej Zelandii z ramienia Nowozelandzkiej Partii Narodowej w okręgu Clevedon^[4]. W 2008, 2011, 2014, 2017, 2020 i 2023 uzyskiwała reelekcję w okręgu Papakura^[5].

W latach 2002–2003 pełniła urząd rzeczniczki Izby ds. spraw wewnętrznych, w latach 2003–2004 – ds. turystyki i wysp Pacyfiku, w latach 2004–2005 – ds. zdrowia i wysp Pacyfiku, a w latach 2005–2006 – ds. zdrowia. W latach 2005–2008 była wiceprzewodniczącą Komisji ds. Usług Społecznych^[5].

19 listopada 2008 powołana na urząd ministra policji, więziennictwa i spraw weteranów w gabinecie Johna Keya^[5]. Po wyborach w 2011 roku mianowana ministrem sprawiedliwości^[6].

W 2014, podczas kolacji w trakcie wizyty zagranicznej w Pekinie, Collins miała negocjować ułatwienie wejścia na rynek chiński firmy eksportowej Oravida, w której zarządzie zasiada mąż Collins^[7]. Minister postanowiła nie ujawnić szczegółów spotkania, co wywołało kontrowersje. Po incydencie została upomniana przez premiera Keya. Collins zapewniła, że kolacja miała charakter prywatny i przeprosiła za zaistniałą sytuację, a premier poinformował, że nie zamierza jej pozbawić pracy w rządzie^[8]. Jednak jeszcze w tym samym roku wyciekły e-maile z czasów pełnienia przez nią funkcji ministra policji, w których miała ona sugerować osłabienie pozycji szefa biura ds. przestępstw gospodarczych, Adama Feeleya. Wskutek trwającej kampanii wyborczej 30 sierpnia 2014 złożyła dymisję z urzędu ministra sprawiedliwości. Mimo to Collins zaprzeczyła, jakoby miała szkodzić Feeleyowi i obiecała pomoc w dochodzeniu^[9]. W listopadzie 2014 została oczyszczona z zarzutów^[10].

W grudniu 2015 powróciła do rządu jako minister policji i więziennictwa^[11]. Po rezygnacji premiera Johna Keya wyraziła chęć objęcia fotelu lidera Nowozelandzkiej Partii Narodowej, lecz wycofała się z ubiegania się przywództwo, a nowym premierem został Bill English^[12]. 20 grudnia 2016 powołana na stanowiska ministra przychodów, społeczności etnicznej oraz energii i zasobów w jego gabinecie^[6]. Po wyborach w 2017 Partia Narodowa, mimo zajęcia pierwszego miejsca, straciła władzę na rzecz Partii Pracy^[13]. Collins pełniła urząd ministra do 26 października 2017^[6].

W listopadzie 2017 objęła urząd rzeczniczki opozycji ds. transportu i przychodów^[6]. 13 lutego 2018 Bill English zrezygnował z przywództwa w partii, a następnego dnia Collins ogłosiła chęć zostania jego następca^[14]. W wyborach na lidera została pokonana przez Simona Bridgesa^[15]. W 2018 została rzeczniczką ds. planowania, infrastruktury oraz mieszkalnictwa i rozwoju miast^[6].

14 lipca 2020 wybrana liderką Nowozelandzkiej Partii Narodowej, zastępując na tej funkcji Todda Mullera^[16]. W wyborach parlamentarnych w 2020 kierowana przez nią formacja uzyskała 26,8% głosów i 35 mandatów. Wskutek tak słabego parlamentu nie dostało się wielu dotychczasowych posłów partii, w tym zastępca Collins, Gerry Brownlee, który sprawował mandat od 1996 roku^[17].

We wrześniu następnego roku wywołała kontrowersje, kiedy krytykując mikrobiolożkę Siouxsie Wiles za spacerowanie po plaży podczas izolacji z powodu epidemii COVID-19, nazwała ją wielką, grubą hipokrytką^[18]. 24 listopada 2021, za niejednomyślną akceptacją ze strony zarządu partii, zdegradowała byłego lidera Simona Bridgesa z powodu doniesień o zastraszanie przez niego jednego z partyjnych kolegów. Decyzja ta wywołała opór części polityków partii^[19]. Formacja uchwaliła wobec Collins wotum nieufności, w związku z czym 25 listopada 2021, po 499 dniach urzędowania, ustąpiła z funkcji liderki^[20][21].

W grudniu 2021 została rzeczniczką ds. innowacji naukowej i techniki, a w styczniu 2023 również ds. informacji o terenie oraz dygitalizacji rządowej^[6].

W 2023 Partia Narodowa wygrała wybory parlamentarne, a Judith Collins została powołana na stanowisko ministra obrony, dygitalizacji rządowej, kosmosu, nauki, innowacji i techniki, ds. Służby Wywiadowczej Nowej Zelandii, ds. Rządowego Biura Bezpieczeństwa Łączności oraz ds. reakcji rządu na raport Komisji Królewskiej dotyczący zamachów na meczety w Christchurch^[6]. Otrzymała łącznie siedem tek ministerialnych, najwięcej spośród wszystkich członków rządu^[22]. Prócz tego objęła stanowisko prokuratora generalnego^[6].

Mieszka w Auckland^[5]. Jej mężem jest David Wong-Tung^[8], ma z nim syna Jamesa^[23].