.JPG)
| |
 pułkownik intendent z wsw
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef Intendentury |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Kazimierz Partyka (ur. 9 stycznia 1890 w Komarnie, zm. wiosną 1940 w Kijowie) – pułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Józefa i Anny z Tyrawskich[1]. Jego rodzeństwem byli: Bronisława (1899–1886), Julianna (1893–1949, po mężu Szajnowska), Marian (ok. 1895 – ok. 1914), Marianna (1902–1994, po mężu Kamińska)[2]. W 1911 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie[3]. Ukończył studia na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Należał do Drużyn Polowych we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył legionową szkołę ekonomiczno-administracyjną. Odbył szlak wojenny w 2 kompanii I batalionu w 2 pułku piechoty.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej został następnie skierowany na stanowisko kierownika Loterii Klasowej na Inwalidów Wojennych.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 3. lokatą w korpusie oficerów zawodowych administracji, dział gospodarczy, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr I w Warszawie[4]. W tym samym roku został powołany do Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1922-1924[5]. W 1924 awansował na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. 31 października tego roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wydziału Kwaterunkowego Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[6][7]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Pracował także Wojskowych Zakładach Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego, od 1929 w Kierownictwie Centralnego Zaopatrzenia Intendenckiego w Warszawie na stanowisku kierownika wydziału[8]. Został awansowany na stopień podpułkownika intendenta ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[9][10]. W 1938 został szefem Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[11]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów z wyższymi studiami wojskowymi[12].
Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez NKWD 25 października 1939. Był przetrzymywany w lwowskich więzieniach Brygidki i na Zamarstynowie. W marcu 1940 został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 71/1-17 oznaczony numerem 2226; jego tożsamość została podana jako Kazimierz Partyk)[13]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ofiarą zbrodni katyńskiej z tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej był także por. rez. inż. Kazimierz Stepan, także maturzysta w C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie w 1910.
Jego prawnukiem jest Michał Kopczyński[14].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7013 (za bohaterskie czyny w bitwie pod Nadwórną 26 października 1914)
- Krzyż Niepodległości – 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[15]
- Krzyż Walecznych[12]
- Złoty Krzyż Zasługi[12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[16]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
- zbrodnia katyńska
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Partyka Kazimierz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2024-04-15].
- ↑ Katarzyna Lisowska: Archiwum Cioci Broni. bialykosciol.pl. [dostęp 2014-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1910. Lwów: 1910, s. 79.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 379.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1277, 1316, 1504.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 22, 1159, 1197.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771, 784.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 857.
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 97, Nr 2 z 30 stycznia 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 314.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 513.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 331.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 70. [dostęp 2014-10-27].
- ↑ Edyta Kowalczyk, Jakub Radomski: Jego świat to piłka, siatkówka i ostra muzyka. Zakłada glany i idzie w pogo!. sport.onet.pl, 2022-06-24. [dostęp 2022-06-25].
- ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 364, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
- ↑ Na podstawie fotografii Plik:Kazimierz Partyka (1890-1940).JPG
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
