Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa

kościół parafialny
kościół w roku 2023
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Miejscowość	Moracz
Adres	Moracz 15 72-121 Moracz
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	Najświętszego Serca Pana Jezusa
Historia Data zakończenia budowy 1882 Aktualne przeznaczenie kościół Poprzednie wyznanie ewangelickie
Dane świątyni Styl neogotyk Świątynia • materiał bud. • cegła Dzwonnica • typ dzwonnicy zwarta
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Położenie na mapie powiatu goleniowskiego Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Położenie na mapie gminy Przybiernów Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
53°46′22,9830″N 14°52′19,1128″E/53,773051 14,871976
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa — neogotycki^[1] kościół parafialny z 1882 roku^[2], położony w Moraczu, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie goleniowskim, w gminie Przybiernów. Należy do dekanatu Golczewo.

Pierwsze wzmianki o plebanie zaczęły pojawiać się w XV wieku. Około 1535 roku ówczesna świątynia została przekazana ewangelikom i włączona do parafii w Świętoszewie, a w 1834 roku do parafii w Włodzisławiu. Po II wojnie światowej, 13 października 1946 roku, kościół został poświęcony katolikom. 25 kwietnia 1973 roku biskup Jerzy Stroba utworzył nową parafię z siedzibą w Moraczu.

Kościół usytuowany jest w centrum wsi. W 1595 roku w Moraczu istniała świątynia bez wieży, a na przykościelnym cmentarzu zbudowano drewnianą dzwonnicę. Pod koniec XVIII wieku kościół groził zawaleniem, więc wybudowano nową konstrukcję - do zachowanej drewnianej wieży z gontowym dachem dobudowano murowany korpus o konstrukcji ryglowej, wypełniony cegłą. Ta świątynia spłonęła w 1877 roku. W latach 1881–1882 powstał obecny kościół w stylu neogotyckim, z czerwonej cegły. Został zbudowany na planie prostokąta, z trójbocznym prezbiterium. Nawa przykryta jest dachem siodłowym, prezbiterium dachem pięciospadowym, a zakrystia dachem o dwóch połaciach od strony północnej i wschodniej. Z zachodniej ściany wyrasta wieża-sygnaturka z dwoma ostrołukowymi otworami na dzwony, z których jeden pochodzi z 1882 roku. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia - w fasadzie zachodniej i południowej, a kościelne drzwi są pomalowane na żółto^[1].

Wnętrze nawy ma drewniany, belkowany strop, a prezbiterium jest sklepione. W zachodniej części, nad wejściem, znajduje się chór muzyczny z XIX wieku, wsparty na drewnianych kolumnach, z prospektem organowym. Łuk tęczowy oddziela prezbiterium od nawy. Po lewej stronie w nawie głównej, przed wejściem do prezbiterium, stoi neogotycka chrzcielnica z kamienia. W prezbiterium znajduje się ołtarz soborowy oraz rzeźba Najświętszego Serca Pana Jezusa z drewna oliwnego. Trzy duże okna w prezbiterium są wypełnione witrażami, a przy mensie stoi nowoczesny krucyfiks. W bocznych ołtarzach z lewej strony znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, a z prawej - Najświętszego Serca Pana Jezusa. W świątyni można również zobaczyć obraz bł. Jana Pawła II. Na ścianach wyeksponowane są stacje drogi krzyżowej, płaskorzeźbione z ceramiki^[1].

• Paulina Matysiak: Kościoły Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Nasze dziedzictwo. T. II. Bydgoszcz: Ikona, 2012, s. 258. ISBN 978-83-934287-2-4. OCLC 812720232. (pol. • niem.).