Konferencja w Bandungu – spotkanie przedstawicieli Azji i Afryki w dniach 18–24 kwietnia 1955 w Bandungu w Indonezji. Konferencja zapoczątkowała powstanie w 1961 Ruchu Państw Niezaangażowanych[1][2].
Okoliczności zwołania konferencji
[edytuj | edytuj kod]Wobec rywalizacji między dwoma blokami militarnymi po II wojnie światowej, kraje postkolonialne dążyły do znalezienia oparcia wśród państw, które nie były zaangażowane po żadnej ze stron zimnej wojny[1]. O zwołaniu konferencji zadecydowano na spotkaniu w Kolombo (Cejlon) w grudniu 1954 (Birma, Cejlon, Indie, Indonezja i Pakistan)[2][3]. Jednym z głównych inicjatorów był Achmad Sukarno[4].
Postanowienia[5]
[edytuj | edytuj kod]Podczas spotkania zaapelowano o wsparcie rozwoju społeczno-gospodarczego Afryki i Azji, m.in. poprzez stworzenie specjalnego funduszu ONZ. Wyrażono poparcie dla zapisów w Karcie Narodów Zjednoczonych oraz Powszechnej deklaracji praw człowieka. Opowiedziano się przeciw dyskryminacji rasowej oraz kolonializmowi[1][6], a także broni jądrowej (wezwano do jej eliminacji)[2].
Konferencja określiła wzajemne relacje jej uczestników na następne półwiecze[7].
Dalsze dzieje
[edytuj | edytuj kod]W I poł. l. 60. XX w. próbowano nieskutecznie zwołać II konferencję w Bandungu, do udziału w której dążył ZSRR (jako kraj azjatycki), na co nie godziły się Chiny[2]. Pogorszenie relacji tego państwa z Indiami sparaliżowało rozwój Ruchu Państw Niezaangażowanych[4].
Uczestnicy konferencji[1]
[edytuj | edytuj kod]- Państwa
- Afganistan,
- Arabia Saudyjska,
- Birma,
- Cejlon,
- Chiny,
- Egipt,
- Etiopia,
- Filipiny,
- Indie,
- Indonezja,
- Królestwo Iraku,
- Iran,
- Japonia,
- Królestwo Jemenu,
- Jordania,
- Królestwo Kambodży,
- Królestwo Laosu,
- Liban,
- Liberia,
- Libia,
- Nepal,
- Pakistan,
- Sudan,
- Syria
- Turcja
- Wietnam Północny
- Wietnam Południowy
- Terytoria zależne
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d W. Roszkowski, Półwiecze. Historia polityczna świata po 1945 roku, wyd. 4, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, s. 152.
- ↑ a b c d Konferencja w Bandungu, [w:] Historia. Encyklopedia Szkolna WSiP, red. A. Friszke, E.C. Król, wyd. 4 zm. i rozsz., Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2004, s. 398.
- ↑ A. Skrzypek, Pierwsze dziesięciolecie Układu Warszawskiego, „Kwartalnik Historyczny”, 92, 1985, nr 2, s. 279.
- ↑ a b Oxford. Ilustrowana encyklopedia uniwersalna. Historia świata od 1800 roku do współczesności, red. H. Judge, Warszawa 1998, s. 32.
- ↑ J. Maj, Ewolucja stosunków chińsko-indyjskich w latach pięćdziesiątych XX wieku, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”, 82, 2008, s. 159-160.
- ↑ K .Brataniec, Zachód i świat islamu w świetle koncepcji Samuela Huntingtona, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny”, 70, 2008, 2, s. 174, przypis nr 17.
- ↑ M. Nowik, Współpraca gospodarcza pomiędzy Indiami a krajami Afryki – motywy, kierunki, formy, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie”, 2015, 10 (946), s. 7.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- W. Roszkowski, Półwiecze. Historia polityczna świata po 1945 roku, wyd. 4, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003 ISBN 83-01-13841-6
- Konferencja w Bandungu, [w:] Historia. Encyklopedia Szkolna WSiP, red. A. Friszke, E.C. Król, wyd. 4 zm. i rozsz., Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2004, s. 398. ISBN 83-02-09233-9