Konstrukcja budowlana – jednolita struktura inżynieryjna, składająca się z różnych elementów budowli, powiązanych ze sobą w sposób poprawny pod względem zasad mechaniki budowli i ekonomii, będąca jednym z etapów powstawania budowli architektonicznej.

Najważniejsze elementy konstrukcyjne budynku stanowią: fundamenty, ściany nośne, filary, (także słupy, kolumny), belkowania, belki i stropy lub sklepienia, wiązary lub więźby dachowe.

Oprócz konstrukcji podstawowych, w budynkach występują także konstrukcje drugoplanowe, czyli: ściany działowe, schody, posadzki, pokrycie dachów oraz konstrukcje uzupełniające, czyli: drzwi, okna, instalacje (wody, kanalizacji, grzewcze, wentylacji, klimatyzacji, gazu, elektryczne, teletechniczne itp.)

Podstawowe układy konstrukcyjne budynków to:

• budynki, w których układem nośnym są ściany,
• budynki o konstrukcji szkieletowej,
• budynki o konstrukcji modułowej,
• budynki w układzie mieszanym (np. układ nośny tworzą ściany zewnętrzne i słupy wewnątrz budynku).

Prekursorem nowoczesnej techniki budowlanej był Leonardo da Vinci. Zdefiniował w statyce pojęcia momentu oraz prawa równowagi sił. Związał zagadnienie stateczności konstrukcji z mechaniką, tworząc w ten sposób podwaliny pod naukę zwaną mechaniką budowli (lub mechaniką konstrukcji). Opierając się na swoich koncepcjach, zaprojektował w Konstantynopolu kamienny most o konstrukcji sklepionej łukowo o rozpiętości 250 m. Kilka wieków później, po przeliczeniu tego projektu okazało się, że spełniał on wymagania wytrzymałościowe. Pojęcie konstrukcji jako określenie związane z obliczeniami sił oddziałujących na budowlę zostało wprowadzone w XIX wieku. Wcześniej budowniczowie, wznosząc nawet najbardziej śmiałe konstrukcje przestrzenne, opierali się jedynie na własnym i zaobserwowanym doświadczeniu oraz empirycznie sprawdzanych założeniach. Obecnie stosowana jest analiza teoretyczna, sprawdzana odpowiednimi obliczeniami.

• inżynieria lądowa
• mechanika konstrukcji