Kontinuum dialektalne, kontinuum językowe – grupa blisko spokrewnionych bytów językowych, których formy przenikają się nawzajem, uniemożliwiając nakreślenie ostrych granic językowych[1]. Istnieją różne kryteria kontinuum, m.in. geograficzne, na które składają się dialekty różnych miast i wsi, socjalne, gdzie dialekt zależy od warstwy społecznej (przykładowo na Jamajce)[2].
Przykłady kontinuów językowych
[edytuj | edytuj kod]- wschodniosłowiańskie kontinuum językowe: język ukraiński – język białoruski – język rosyjski[3][4]
- zachodniosłowiańskie kontinuum językowe: język polski – języki łużyckie – język czeski – język słowacki[3]
- skandynawskie kontinuum językowe: język duński – język szwedzki – język norweski – język farerski – język islandzki[3]
- południowosłowiańskie kontinuum językowe: język słoweński – Język serbsko-chorwacki – język macedoński – język bułgarski[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Oxford Reference – dialect continuum, [w:] Oxford Reference [online] [dostęp 2017-12-04] (ang.).
- ↑ Dialect continua and isoglosses, [w:] Universität Düsseldorf [online] [dostęp 2017-12-04] (ang.).
- ↑ a b c d Chambers 1980 ↓, s. 6.
- ↑ Kuraszkiewicz 1963 ↓, s. 79–86.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J.K. Chambers: Dialectology. Cambridge: Cambridge University Press, 1980. (ang.).
- Władysław Kuraszkiewicz: Zarys dialektologii wschodniosłowiańskiej z wyborem tekstów gwarowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963.
