Korzec – dawna jednostka objętości, stosowana dla ciał sypkich (tzw. miara nasypna). Była stosowana od średniowiecza do 2. połowy XIX wieku.
Korzec dzielił się na 4 ćwiertnie, 16 lub 12 korczyków i 32 lub 24 miary[1]. 30 korców (czasem 60) tworzyło łaszt[1]. W okresie XVI–XVIII wieku istniało około 300 lokalnych korców[1], np.:
- korzec berliński – 54,9614 litra
- korzec rzymski (łac. modius) – ok. 10,5
- korzec krakowski – 501,116 litra[2]
- korzec warszawski – 120,6 litra
- korzec toruński – 54,8 litra
- korzec gdański – 54,7 litra
- korzec wrocławski – 74,1 litra
- korzec amerykański (1 US bushel) = 35,239072 litra, używany do dziś w notowaniach giełdowych produktów sypkich, np. pszenicy
Według Konstytucji 1764 roku warszawski korzec skarbowy odpowiadał 32 garncom = 120,6 litra[1]. W latach 1819–1848 w Królestwie Polskim używano korca nowopolskiego, który wynosił 128 litrów[1]. W zaborze pruskim korzec nie był używany[1].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Kamler M. Korzec Encyklopedia Historii Gospodarczej Polski do 1945 roku t. 1 A-N Warszawa Wiedza Powszechna 1981 s. 344 ISBN 83-214-0185-6.
- ↑ Erazm Rykaczewski, A Complete Dictionary English and Polish and Polish and English: Polish-English, B. Behr, 1851 [dostęp 2016-11-08] (ang.).
