Księstwo Wiśniowieckie – dzielnica książęca powstała w roku 1482, na Wołyniu, w wyniku podziału Księstwa Zbaraskiego na część zbaraską i wiśniowiecką. Ta ostatni przypadła Michałowi Zbaraskiemu, którego potomkowie zaczęli używać nazwiska Wiśniowieckich. W latach 1518–1661 Księstwo pozostawało podzielone pomiędzy przedstawicieli kilku gałęzi rodu. Swe działy posiadali m.in. Jeremi Wiśniowiecki oraz jego syn, król Polski, Michał Korybut Wiśniowiecki. Dopiero w II połowie XVII w. nastąpiło zjednoczenie większości ziem księstwa w rękach jednego właściciela, Konstantego Krzysztofa Wiśniowieckiego. Po śmierci jego syna Michała Serwacego (zm. 1744 r.), ostatniego przedstawiciela rodu, posiadłość odziedziczyła Katarzyna z Zamoyskich Mniszchowa, wnuczka Michała Serwacego. Na przeszło sto lat Księstwo weszło w posiadanie rodu Mniszchów, co przyczyniło się do wzrostu ich znaczenia w życiu publicznym ostatnich dziesięcioleci istnienia Rzeczypospolitej. Za Michała Jerzego Mniszcha (1748-1806), marszałka wielkiego koronnego, zamek wiśniowiecki stał się ważnym ośrodkiem życia kulturalnego i towarzyskiego na Wołyniu.

• Michał Zbaraski-Wiśniowiecki (zm. 1518)

(w latach 1518-1661 posiadłość podzielona pomiędzy kilka gałęzi rodu Wiśniowieckich)

• Konstanty Krzysztof Wiśniowiecki (zm. 1686)
• Anna z Chodorowskich, 1˚ voto Wiśniowiecka, 2˚ voto Dolska (zm. 1711)
• Michał Serwacy Wiśniowiecki (zm. 1744)
• Jan Karol Mniszech (zm. 1759)
• Michał Jerzy Mniszech (zm. 1806)

• Wiśniowieccy
• Zbarascy
• Mniszchowie

• Czamańska I., 2007, Wiśniowieccy. Monografia rodu, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań.
• Kowalski M., 2007, Księstwa w przestrzeni politycznej I Rzeczpospolitej, [w:] I. Kiniorska, S. Sala (red.), Rola geografii społeczno-ekonomicznej w badaniach regionalnych, Instytut Geografii AŚ, PTG, Kielce, 2007, s. 177-186.
• Rąkowski G., 2005, Przewodnik po Ukrainie Zachodniej, część I, Wołyń, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Pruszków.