 Kurzyca (Mieszkowice) | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 22,19 km |
| Powierzchnia zlewni |
125,74 km² |
| Średni przepływ |
0,31 m³/s |
| Źródło | |
| Miejsce | Białęgi |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Odra |
| Miejsce |
na południowy wschód od Czelina |
| Wysokość |
7,3 m n.p.m.[2] |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Mieszkowice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gryfińskiego  | |
Kurzyca – rzeka, prawy dopływ Odry[3] o długości 22,19 km[4], powierzchni zlewni 125,74 km²[5] i przepływie średnim niskim SNQ 0,31 m³/s.
Rzeka płynie w powiecie gryfińskim. Początek Kurzycy stanowi sieć rowów na meliorowanym torfowisku na południe od Białęgów. Przepływa m.in. przez Mieszkowice, a uchodzi do Odry koło wsi Czelin.
Niemiecka nazwa do 1945 r. to Kuritz (Kunitz, 1850 r.). Obecnie do nazwy rzeki nawiązuje wieś Kurzycko (niem. Vogtzstorp 1337, Voigtsdorf 1944)[6].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 65683
- ↑ Kurzyca na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-11-07].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 134, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Kurzyca na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Obszary Dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-11-07].
- ↑ Kurzyca na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej >> Moduł: Mapa Podziału Hydrograficznego Polski 2010. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-11-07].
- ↑ Edward Rymar: Z dawnych dziejów przyodrzańskiej Nowej Marchii. Chojna: Terra Incognita, 2012, s. 36. ISBN 978-83-932245-1-7.
