Legion Bajończyków

Ochotnicy polscy w Bayonne wraz z Maxem Doumicem (1914)
Historia
Państwo	Francja
Sformowanie	1914
Rozformowanie	1915
Działania zbrojne
I wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja	Bayonne
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Legion w malarstwie Jana Styki

Zobacz hasło bajończyk w Wikisłowniku

Bajończycy – potoczna nazwa pododdziału piechoty Legii Cudzoziemskiej złożonego z polskich ochotników^[1].

Zamiast planowanego legionu (Legion Bajończyków) ze zwerbowanych w Paryżu w sierpniu 1914 ochotników polskich sformowano dwa oddziały: ok. 200 żołnierzy wysłano na przeszkolenie do Bayonne, stąd zwano ich bajończykami, a ok. 250 żołnierzy skierowano do Rueil, stąd ich nazwa – rueilczycy. O ile bajończycy pozostali zwartym oddziałem w sile jednej kompanii, to rueilczyków rozproszono po różnych jednostkach 3 Pułku Marszowego Legii Cudzoziemskiej^[2]. Dalszy werbunek został wstrzymany po proteście ambasady rosyjskiej, która obawiała się, że legion będzie walczył o niepodległość Polski.

Ostatecznie bajończycy zostali wcieleni do 2 Pułku Marszowego (dowódca pułkownik Louis Pein) w ramach 1 Pułku Cudzoziemskiego^[3] – jako 2 kompania Batalionu C (dowódca batalionu – mjr Gustave Alfred Noiré^[4]). Wśród ochotników był syn znanego historyka Józefa Szujskiego – Władysław. Bajończykiem był początkowo również Xawery Dunikowski, który wspólnie z Janem Żyznowskim zaprojektował sztandar kompanii, wręczony Polakom 21 września 1914 przez mera miasta Josepha Garat^[5]. Pozostałe kompanie tego batalionu były złożone z Czechów (1), Belgów (3) i Włochów (4). Początkowo kompanią bajończyków dowodził por. rez. Julien Maxime Stephen „Max” Doumic (zginął 11 listopada 1914 pod Sillery w departamencie Marna), a po nim kpt. Juvénal Osmont d’Amilly^[6] (zginął 9 maja 1915 pod Neuville-Saint-Vaast w departamencie Pas-de-Calais^[7]).

Umundurowanie bajończyków składało się z czerwonych spodni i czerwonej czapki, granatowej bluzy i niebieskiego płaszcza^[8]. Sztandar oddziału przedstawiał białego orła bez korony na czerwonym tle^[9]. Funkcję chorążego bajończyków pełnił Władysław Szujski^[9].

Kompanię skierowano 22 października 1914 na front. Bajończycy walczyli przeciwko Niemcom na froncie zachodnim w Szampanii w latach 1914–1915. Pełnili służbę w okolicach Sillery od listopada 1914 do kwietnia 1915. Potem zostali skierowani w okolice miasta Arras, gdzie 9 maja uczestniczyli w natarciu na wzgórza Vimy w pobliżu Neuville-Saint-Vaast. Opanowali niemieckie pozycje, okupiwszy sukces ciężkimi stratami wynoszącymi 3/4 stanu kompanii.

Po tym okresie, przy życiu pozostało tylko ok. 50 bajończyków, których po odpoczynku skierowano 16 czerwca na niemieckie pozycje na cmentarzu w Souchez, gdzie śmierć ponieśli kolejni żołnierze, i dlatego latem 1915 oddział rozwiązano. Ich bohaterstwo dokumentuje do dziś sztandar kompanii ze śladami 34 przestrzelin, który jest przechowywany w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Część byłych bajończyków zaciągnęła się do jednostek francuskich lub wyjechała do Rosji, aby walczyć w oddziałach polskich. Zdecydowana większość wstąpiła do organizowanej od 1917 Armii Polskiej we Francji.

10 czerwca 1922 minister spraw wojskowych nadał po raz pierwszy Krzyż Walecznych „za męstwo i odwagę wykazane w walkach z nieprzyjacielem Ojczyzny” ś.p. majorowi armii francuskiej Noiret (Noiré), ś.p. kapitanowi armii francuskiej Ossmanowi (Osmont d’Amilly) oraz trzem oficerom, dziesięciu podoficerom i trzynastu szeregowym – żołnierzom byłego I Oddziału Polskiego „Bajończyków”^[10].

27 września 1922 Naczelny Wódz i Naczelnik Państwa Józef Piłsudski nadał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6155 chorągwi „byłego I Oddziału Polskiego we Francji (Bajończyków)” oraz odznaczył orderem tej samej klasy 18 byłych żołnierzy Legionu, w tym 6 oficerów i 12 szeregowców^[11].

Staraniem Polonii francuskiej na miejscu bitwy pod Arras w La Targette 21 maja 1933 odsłonięto pomnik bajończyków. W Bajonnie 15 lipca 1934 odsłonięto tablicę „Aux Volontaires Polonaises”, a na nekropolii Notre-Dame de Lorette podobną tablicę „Ku czci ochotników polskich” ufundowaną przez Kongres Polonii Francuskiej w 1978. Szereg nazwisk bajończyków wyryto na pomniku „L’Anneau de la Mémoire” odsłoniętym 11 listopada 2014 obok ww. cmentarza^[12]. W Polsce bajończyków upamiętniono napisem „Arras 9 V 1915” na tablicy Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie. 5 kwietnia 1929 Minister Spraw Wojskowych nadał 43 pułkowi piechoty nazwę „43 pułk piechoty Legionu Bajończyków”^[13], a 25 lipca 1939 zmienił ją na „43 pułk strzelców Legionu Bajończyków”^[14]. Oprócz nagrobków i nazwisk nielicznych bajończyków upamiętnionych na cmentarzach we Francji i w Polsce jedyny poza cmentarzem pomnik bajończyka ppor. Lucjana Malcza znajduje się w jego miejscu urodzin we wsi Olszowa.

• Rueilczycy

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.
• Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905–1918, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9.
• Mieczysław Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918, Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2.
• JanuszJ. Cisek JanuszJ., MarekM. Cisek MarekM., Do niepodległości, Warszawa: Świat Książki, 2008, ISBN 978-83-247-1135-2, OCLC 297700425 . Brak numerów stron w książce
• Gabriel Garçon, BAJOŃCZYCY – LES BAYONNAIS Volontaires Polonais dans la Légion Etrangère 1914-1915, Bouvignies 2017, ISBN 978-2-36790-083-4.
• Marek Gałęzowski, Bajończycy (1914–1915), Warszawa 2020, ISBN 978-83-8229-052-3.