Leszek Biłyk

podporucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	1919 Polska
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 2006 São Paulo, Brazylia
Przebieg służby
Lata służby	od 1937
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	14 Pułk Ułanów Jazłowieckich
Stanowiska	dowódca plutonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Leszek Biłyk (ur. 9 marca 1919, zm. 25 grudnia 2006 w São Paulo) – podporucznik kawalerii Polskich Sił Zbrojnych, działacz emigracyjny.

Był synem Alfreda Biłyka – ostatniego wojewody lwowskiego. W 1937 zdał maturę w gimnazjum w Tarnopolu. W latach 1937–38 odbywał naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, następnie praktykę w 14 pułku ułanów jazłowieckich^[1]. W sierpniu 1939, w stopniu wachmistrza podchorążego, objął dowództwo III plutonu ciężkich karabinów maszynowych tego pułku^[2]. Na czele tego plutonu walczył w kampanii wrześniowej. 19 września został ranny pod Sierakowem. Odznaczony Krzyżem Walecznych. W listopadzie 1939 aresztowany przez Niemców w Łodzi, wysłany do obozu w Niemczech, skąd uciekł w 1945 do oddziałów amerykańskich, później do macierzystego 14 pułku ułanów w Szkocji. W 1946 został przeniesiony do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie, gdzie pełnił funkcję adiutanta generała Stanisława Kopańskiego. W 1947 zdemobilizowany, wyemigrował do Brazylii, gdzie był jednym z założycieli Stowarzyszenia Kombatantów Polskich i jego wieloletnim przewodniczącym. Odznaczony Medalem Pro Memoria.

• Aleksander Marczyński: Obsada personlana 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. W: Lance do boju: szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X wiek - 1945 r.. Bogusław Polak (red.). Poznań: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986. ISBN 83-03-01373-4.
• Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.