 Prawdzic | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 marca 1897 |
| Data i miejsce śmierci |
15 września 1973 |
| Ojciec |
Tadeusz Jan Nepomucen Romocki |
| Matka |
Natalia Prakseda Starża-Majewska |
| Żona |
Janina Ziółkowska |
| Dzieci |
Anna Romocka (ur. 1934) |
| Odznaczenia | |
 
| |
Leszek Feliks Romocki h. Prawdzic (ur. 12 marca 1897 w Warszawie, zm. 15 września 1973 tamże) – ziemianin, porucznik artylerii Wojska Polskiego, kawaler orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie ziemiańskiej o patriotycznych tradycjach. Syn Tadeusza Romockiego h. Prawdzic (ur. ok. 1860) i Natalii ze Starża-Majewskich h. Starykoń (1863–1917)[1].
Służbę wojskową rozpoczął w 36 pułku piechoty w stopniu podchorążego. 20 września 1919 został oddelegowany[2] do dyspozycji Generalnego Inspektora Artylerii przy PKU Przemyśl i przydzielony do służby w 4 dywizjonie artylerii konnej[3]. Ukończył I oficerski kurs uzupełniający trwający od 1 grudnia 1920 do 20 marca 1921 w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu i uzyskał stopień podporucznika. Za wojnę polsko-bolszewicką odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4]. Przeniesiony do rezerwy. Awansowany na porucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932[5] i przydzielony do 7 dywizjonu artylerii konnej[6] w Poznaniu.
Był właścicielem majątku ziemskiego w Pokrzywnej, powiatu rawsko-mazowieckiego[7].
W roku 1933[8] poślubił Janinę Ziółkowską, z którą miał dzieci – Annę i Juliana.
Zmarł 15 września 1973. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 184-2-22,23,24)[9].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1933)[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Leszek Romocki h. Prawdzic [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-09-27].
- ↑ http://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/5324/Dz_R_1919_89.pdf s. 18.
- ↑ http://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/3545/0008_artylerja.pdf s. 51.
- ↑ Władysław Łubieński: Zarys Historii Wojennej 4-ego dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 30, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, 1934 r. s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, 1934 r. s. 660.
- ↑ Europa w Rodzinie – Spis majątków ziemskich – woj. warszawskie [online], ziemianie.pamiec.pl [dostęp 2020-09-27].
- ↑ Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego [online], geneteka.genealodzy.pl [dostęp 2022-09-26].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KORNELI ROMOCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-10-23].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 83 „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”.
