Lotus 78

Lotus 78

Kategoria	Formuła 1
Konstruktor	Lotus
Projektant	Colin Chapman Ralph Bellamy Martin Ogilvie Peter Wright
Dane techniczne
Nadwozie	aluminiowe monocoque o strukturze plastra miodu
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze, wewnątrz amortyzatory Koni[1]/sprężyny
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, wewnątrz amortyzatory Koni/sprężyny
Silnik	Ford Cosworth DFV 3.0 V8
Skrzynia biegów	Hewland FG400, manualna, 5 biegów + wsteczny
Paliwo	Valvoline
Opony	Goodyear
Historia
Debiut	Grand Prix Argentyny 1977
Kierowcy	Mario Andretti Gunnar Nilsson Ronnie Peterson
Używany	1977–1978
Mistrzostwa
Kierowców	1978 – Mario Andretti
Konstruktorów	1978
Wyścigi
Wyścigi	33
Wygrane	7
Pole position	9
Najszybsze okrążenie	7
Lotus 77 Lotus 79
Multimedia w Wikimedia Commons

Lotus 78 – samochód Formuły 1, zaprojektowany w 1976 roku przez Colina Chapmana, Ralpha Bellamy'ego, Martina Ogilvie i Petera Wrighta i skonstruowany przez Team Lotus^[2]. W modelu po raz pierwszy w Formule 1 uzyskano efekt przypowierzchniowy. Samochód brał udział w sezonach 1977–1978 i przyczynił się do zdobycia obu tytułów w sezonie 1978.

Lotus 78 był pierwszym samochodem Formuły 1 wykorzystującym efekt przypowierzchniowy. Poprzez odpowiednie wyprofilowanie podłogi powietrze pod samochodem przyspieszało, przez co zmniejszało się jego ciśnienie. Powodowało to zwiększoną przyczepność samochodu.

Aluminiowe monocoque modelu przybrało strukturę plastra miodu i było bardzo cienkie. W sekcjach bocznych samochodu, które przybrały prawie całą jego długość, umieszczono chłodnice. Efekt przypowierzchniowy mógł być możliwy do uzyskania poprzez zastosowanie przesuwnych fartuchów, które zapobiegały dostaniu się niechcianego powietrza pod samochód. Spojlery z przodu i z tyłu miały zapewnić stabilność przy dużych prędkościach.

Napędzany przez silnik Cosworth DFV pojazd został zaprezentowany pod koniec 1976 roku. Nowy model, którego kierowcami byli Gunnar Nilsson i Mario Andretti, był bardzo konkurencyjny. Andretti wygrał cztery wyścigi w sezonie i nie zdobył tytułu tylko ze względu na wysoką zawodność pojazdu.

Bardzo lekkie monocoque sprawiało jednakże problemy, a samochód trudno się przez to prowadził. W związku z tym Chapman przy konstruowaniu nowego Lotusa 79 zrezygnował na 1978 rok ze struktury plastra miodu, co zwiększyło masę, ale poprawiło właściwości jezdne. Aby zmaksymalizować efekt przypowierzchniowy, powiększono sekcje boczne i fartuchy. Testy w tunelu aerodynamicznym wykazały, że 79 był o 25% efektywniejszy niż poprzednik. Po przetestowaniu nowego modelu Andretti stwierdził, że Lotus 78 prowadzi się jak "londyński autobus"^[3]. Samochód nie był jednak gotowy na początek sezonu 1978 i Lotus nadal korzystał z modelu 78.

Nilsson został zastąpiony przez Ronniego Petersona. Zanim wystawiono Lotusa 79, Andretti i Peterson wygrali w starym samochodzie po jednym wyścigu. Model 79 zadebiutował w Grand Prix Belgii. Lotus zdominował sezon, wygrywając łącznie osiem wyścigów i zdobywając oba tytuły.

Zbudowano cztery egzemplarze Lotusa 78.

Rok	Zespół	Silnik	Opony	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach																	Pkt.	Msc.
1977	John Player Team Lotus	Ford V8	G		ARG	BRA	ZAF	USW	ESP	MCO	BEL	SWE	FRA	GBR	DEU	AUT	NLD	ITA	USA	CND	JPN	62	2
				Mario Andretti	5	NU	NU	1	1	5	NU	6	1	14	NU	NU	NU	1	2	9	NU
				Gunnar Nilsson	NW	5	12	8	5	NU	1	19	4	3	NU	NU	NU	NU	NU	NU	NU
1978	John Player Team Lotus	Ford V8	G		ARG	BRA	ZAF	USW	MCO	BEL	ESP	SWE	FRA	GBR	DEU	AUT	NLD	ITA	USA	CND		32 (86)	1
				Mario Andretti	1	4	7	2	11
				Ronnie Peterson	5	NU	1	4	NU
	Team Rebaque			Héctor Rebaque	NZ	NU	10	NPK	NPK	NPK	NU	12	NZ	NU	6	NU	11	NZ	NU	NZ

• Lotus 78 Cosworth. ultimatecarpage.com. [dostęp 2012-05-09]. (ang.).