Ludwik Bojczuk (ur. 6 czerwca 1903 we Lwowie, zm. 27 marca 1973 w Wielkiej Brytanii) – polski nauczyciel, pracownik radiowy, działacz oświatowy i społeczny.

Urodził się 6 czerwca 1903 we Lwowie^[1][2][3][4]. Kształcił się w VI Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica we Lwowie, gdzie w 1921 ukończył VI klasę (w jego klasie byli także Wiktor Budzyński i Henryk Vogelfänger^[2][5]). Ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując tytuł magistra filozofii^[3].

W okresie II Rzeczypospolitej został nauczycielem^[2]. Pracował w II Państwowym Gimnazjum w Rzeszowie (w roku szkolnym 1934/1935, 1935/1936 jako nauczyciel kontraktowy, w roku szkolnym 1936/1937 jako nauczyciel tymczasowy, w roku szkolnym 1937/1938 jako nauczyciel stały, mianowany 26 czerwca 1937), gdzie wykładał głównie język polski, a także język łaciński oraz gry i zabawy, a ponadto był instruktorem zespołu Straży Przedniej, opiekunem Czytelni uczniów samorządu uczniowskiego, hufca szkolnego Przysposobienia Wojskowego^[6][7][8][9]. W kwietniu 1935 został zastępcą prezesa Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Rzeszowie^[10]. W roku szkolnym 1935/1936 opiekował się zespołem Straży Przedniej V kursu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Stanisława Staszica w Rzeszowie, a ponadto prowadził pracę kulturalno-oświatową w więzieniu rzeszowskim i w podrzeszowskich wsiach^[11]. Na czas od 1 stycznia do 31 sierpnia 1938 otrzymał bezpłatny urlop z pracy w II Gimnazjum w Rzeszowie celem umożliwienia mu pełnienia funkcji referenta literacko-społecznego w Rozgłośni Lwowskiej Polskiego Radia, po czym przedłużono urlop na czas od 1 września 1938 do 31 sierpnia 1939 (jego obowiązki w gimnazjum przejął zatrudniony na początku 1938 Aleksander Codello)^[2][12]. Równolegle został także członkiem zespołu audycji Wesoła Lwowska Fala^[2]. Stworzył także dział audycji dla wsi pod nazwą Lwowska Warta, którą kierował^[2].

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 przedostał do Rumunii i tam był aktywny wraz z zespołem Wesołej Lwowskiej Fali^[13]. Później był współpracownikiem Czołówki Teatralnej Nr 1 przy Wojsku Polskim^[2]. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[2]. Mianowany na stopień majora Polskich Sił Zbrojnych^[4]. Do 1946 prowadził pamiętnik dokumentujący wojenną działalność Wesołej Lwowskiej Fali^[14].

Nie przyjął propozycji pracy w obcojęzycznym szkolnictwie tego kraju, poświęcając się działalności w środowisku kombatanckim^[2]. Był kierownikiem oddziału oświaty w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów w Wielkiej Brytanii^[3][4]. 7 maja 1954 został naturalizowany w Wielkiej Brytanii^[15]. W 1956 był członkiem jury przyznającym nagrody Polskich Oddziałów Wartowniczych przy armii amerykańskiej^[16]. Od lipca 1948 zasiadał w zarządzie Związku Nauczycielstwa Polskiego za Granicą, w trakcie kadencji 1948-1949 został sekretarzem zarządu, od grudnia 1949 do czerwca 1954 był wiceprezesem odpowiedzialnym za sprawy organizacyjne. W czerwcu 1954 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej, od marca 1957 do kwietnia 1970 ponownie wiceprezesem (odpowiadał za sprawy organizacyjne, kierował ośrodkiem nauczania korespondencyjnego. W kwietniu 1970 został wybrany sekretarzem zarządu, tę funkcję pełnił do śmierci^[4][17]. Decyzją właściwych ministrów rządu RP na uchodźstwie był wielokrotnie mianowany członkiem Wydziału Oświaty i Wychowania Polaków w Wielkiej Brytanii (10 września 1953^[18], w 1959^[19], z dniem 18 grudnia 1963^[20], z dniem 1 stycznia 1967^[21], z dniem 30 grudnia 1970^[22]). Tymczasowo pełnił funkcję sekretarza Związku Polskich Klubów Sportowych (ZPKS)^[23]. Był członkiem komitetu redakcyjnego i wydawniczego publikacji pt. W ćwierćwiecze zgonu. Szkic biograficzny: Józef Piłsudski mówi, wydanej w 1960^[24]. Aktywnie udzielał się społecznie na rzecz polskich emigrantów^[2]. Był uważany za wybitnego działacza społecznego^[2][3]. Był wielokrotnie odznaczany^[3].

Zmarł 27 marca 1973 w Wielkiej Brytanii^[3]. Po jego śmierci zaprzyjaźniony z nim ksiądz stwierdził, iż w Ludwiku umarł Brat Albert^[2].