Ludwik Sabaudzki

Ludovico di Savoia-Acaia

hrabia Piemontu
Okres	od 7 maja 1402 do 11 grudnia 1418
Poprzednik	Amadeusz Sabaudzki-Achajski
Następca	Amadeusz VIII Sabaudzki
książę Achai
Okres	od 7 maja 1402 do 11 grudnia 1418
Poprzednik	Amadeusz Sabaudzki-Achajski
Następca	Amadeusz VIII Sabaudzki
Dane biograficzne
Dynastia	sabaudzka
Data i miejsce urodzenia	1364 Pinerolo
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1418 Turyn
Miejsce spoczynku	Pinerolo
Ojciec	Jakub Sabaudzki-Achajski
Matka	Małgorzata Beaujeu
Rodzeństwo	Filip II Amadeusz
Żona	Bona Sabaudzka od 1403 do 1418
Konkubina	‘szlachcianka neapolitańska’[1]
Dzieci	Ludwik I Sabaudzki-Racconigi
Odznaczenia

Ludwik Sabaudzki-Achajski, wł. Ludovico di Savoia-Acaia (ur. 1364 w Pinerolo, zm. 11 grudnia 1418 w Turynie) – władca Piemontu i tytularny książę Achai^[2][3].

Ludwik, syn Jakuba Sabaudzkiego-Achajskiego (wł. Giacomo di Savoia-Acaia, 1315–1367) i Małgorzaty Beaujeu (fr. Marguerite de Beaujeu, 1346–1402), stał się księciem Achai i hrabią Piemontu w 1402 roku, po śmierci brata Amadeusza, który nie miał męskiego potomka.

Jego polityka była ukierunkowana na przywrócenie pokoju w Piemoncie, targanego przez konfliktami, w które zaangażowani byli członkowie rodziny sabaudzkiej, markizi Monferrato i markizi Saluzzo. Z Teodorem II Monferrato, który stracił Mondovi w 1396, podpisał dziesięcioletni pokój w 1403, w wyniku którego Małgorzata Sabaudzka wyszła za mąż za księcia Paleologa, w tym samym roku, książę Achai ożenił się z Boną Sabaudzką (wł. Bona di Savoia, 1388–1432), siostrą Amadeusza VIII. Jednak wojna z Monferrato wybuchła już w 1411. Ludwik uniknął oddania Mondovi Teodorowi, osiągając pokój z domem margarabiów z Casale w 1413. Z Amadeuszem VIII podjął, w tym samym czasie, wyprawę przeciwko margrabiemu Ceva, który przysiągł wierność Paleologom.

W 1412 cesarz mianował go namiestnikiem cesarskim Piemontu. Władca Niemiec odwiedził z tej okazji Turyn, w którym powstał Uniwersytet Turyński, ufundowany przez Ludwika w 1404 roku.

Po jego śmierci, w związku z brakiem spadkobierców z prawego łoża, achajska gałąź dynastii sabaudzkiej wymarła, a wszystkie tytuły i dobra przeszły na księcia Sabaudii Amadeusza VIII. Ludwik miał syna z nieprawego łoża, Ludwika (ur. ok 1390, zm. w 1459 w Lyonie), który otrzymał tytuł pana Racconigi i Migliabruna^[4]. Książę Amadeusz VIII ratyfikował akt dziedziczenia^[a], a jego syn nadał Ludwikowi w 1443 lenno feudalne, tym samym uznając powstanie rodziny Sabaudzkiej-Racconigi. Ludwik przyjął imię Ludwik Sabaudzki-Racconigi (wł. Ludovico di Savoia-Racconigi).

Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) w 1409^[5]

• Francesco Cognasso: I Savoia. Turyn: Editrice Corbaccio, 2002. ISBN 88-7972-135-6. (wł.).