Lustracja dymów i podanie ludności – konstytucja Sejmu Czteroletniego uchwalona 22 czerwca 1789[1], proklamująca pierwszy w Polsce spis statystyczny, obejmujący całą ludność kraju z wyjątkiem szlachty i duchowieństwa. Uchwalona z inicjatywy sekretarza wielkiego litewskiego Fryderyka Józefa Moszyńskiego, który na sesji sejmowej 9 marca 1789 uzasadniał przeprowadzenie spisu. Był on również autorem tabel statystycznych spisu i statystycznej metody wymiaru podatków na wojsko[2].
Uzupełnieniem spisu ludności nieszlacheckiej była księga ziemiańska.
Każda z czterech tablic spisowych zawierała podział ludności według płci, zawodu i stanowiska społecznego, z wyróżnieniem synów (w wieku do 15 i powyżej 15 lat) oraz córek. Spis nie był spisem imiennym, druki wypełniano odrębnie dla każdej posesji.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą rzeczypospolitej, Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993s. 42
- ↑ Spis ludności Rzeczypospolitej 1789 r.. Główny Urząd Statystyczny.
