.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 września 1943 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
inżynier, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Marek Czesław Rusin (ur. 16 września 1943 w Warszawie[1]) – polski inżynier, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy, podsekretarz stanu w Ministerstwie Łączności (1990–2000) i kierownik tego resortu w latach 1991–1992.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1960)[2], gdzie działał w 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”[3]. W 1965 ukończył studia na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. W 1976 uzyskał stopień doktora ze specjalnością w zakresie radioelektroniki. W 1966 został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni, zajmował m.in. stanowiska adiunkta i docenta[1]. Od 1970 zawodowo związany z Instytutem Radioelektroniki na PW[1][4].
W pracy badawczej zajął się techniką odbioru sygnałów radiowych, jak również miernictwem układów i systemów radiokomunikacyjnych[1]. Jako główny konstruktor kierował opracowaniem pionierskiego zestawu do odbioru sygnałów pierwszych satelitów Ziemi (1969)[1]. Opracował też pierwszy w Polsce profesjonalny koder sygnału telewizyjnego w standardzie SECAM[1]. Członek Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji (został skarbnikiem tej organizacji) oraz Stowarzyszenia Elektryków Polskich[1].
W latach 1990–2000 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Łączności. Od 1991 do 1993 zajmował stanowisko prezesa Państwowej Agencji Radiokomunikacyjnej. W rządzie Jana Olszewskiego kierował resortem łączności (1991–1992). W 1999 został członkiem powołanego wówczas rządowego zespołu negocjacyjnego w sprawie akcesji Polski do Unii Europejskiej[5]; brał udział w negocjacjach dotyczących dwóch obszarów (telekomunikacja i techniki informacyjne oraz kultura i polityka audiowizualna)[1]. W okresie 2000–2002 był wiceprezesem Urzędu Regulacji Telekomunikacji. Pełnił później funkcję doradcy prezesa zarządu Telekomunikacji Polskiej oraz dyrektora NASK[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Żonaty z Izabellą Rusinową, której zadedykował swoją książkę pt. Wizyjne przetworniki optoelektroniczne (1990). Ma dwóch synów (ur. 1969 i 1975)[1].
Odznaczenia i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2011)[6][7]
- Złoty Krzyż Zasługi (1987)[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (1982)[1]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (2008)[1]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (2010)[1]
- Odznaka honorowa „Zasłużony dla Łączności” (2001)[1]
- Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1983)[1]
- Odznaka honorowa SEP (1992)[1]
Wybrane publikacje
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Marek Czesław Rusin. Instytut Radioelektroniki [online], elka.pw.edu.pl [dostęp 2023-09-16].
- ↑ Wojciech Rylski, Absolwenci Reytana 1960, wne.uw.edu.pl [zarchiwizowane 2010-04-23].
- ↑ „Czarna Jedynka” – 1 Warszawska Drużyna Harcerzy im. Romualda Traugutta, dziś obchodzi stulecie swego istnienia [online], wpolityce.pl, 9 października 2011 [dostęp 2021-08-11].
- ↑ Dr inż. Marek Czesław Rusin, [w:] archiwalna baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-09-16].
- ↑ Zespół negocjacyjny, polskawue.gov.pl [zarchiwizowane 2013-11-09].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 78, poz. 780.
- ↑ Ordery dla przedstawicieli rządów okresu transformacji, prezydent.pl, 3 czerwca 2011 [zarchiwizowane 2012-09-10].
- ↑ Marek Rusin, Wizyjne przetworniki optoelektroniczne, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990, ISBN 978-83-206-0887-8.
- ↑ Marek Rusin, Systemy transmisji, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990, ISBN 978-83-206-0888-5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek Czesław Rusin. Instytut Radioelektroniki [online], elka.pw.edu.pl [dostęp 2023-09-16].
- Dr inż. Marek Czesław Rusin, [w:] archiwalna baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-09-16].
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
