pułkownik | |
Data i miejsce urodzenia |
11 grudnia 1940 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
29 maja 2023 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
• dowódca plutonu w pułku zmechanizowanym |
Odznaczenia | |
|
Marian Zawora (ur. 11 grudnia 1940 w Hancewiczach w powiecie Baranowicze, zm. w 20 lutego 2019 w Stargardzie) – pułkownik Wojska Polskiego, kwatermistrz – zastępca dowódcy 9 pułku zmechanizowanego (1958–1991).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Marian Zawora syn Władysława urodził się 11 grudnia 1940 Hancewiczach w powiecie Baranowiczach. Zamieszkał po wojnie z rodziną w Lipianach. W 1958 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Lipianach, po czym podjął studia w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu. W 1961, po ukończeniu szkoły został służbowo skierowany do Stargardu Szczecińskiego na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie dowódcy kompanii 9 pułku zmechanizowanego, gdzie pełnił służbę przez 30 lat na kolejno różnych stanowiskach w pionie technicznym do szefa służb technicznych, po czym zastępcy dowódcy 9 pułku zmechanizowanego ds. technicznych. 27 maja 1991 zakończył zawodową służbę wojskową w stopniu podpułkownika i został przeniesiony w stan spoczynku[1].
Na emeryturze udzielał się społecznie jako emeryt. Był także radnym miejskim. Współpracując z Policją i LOK-iem zorganizował i prowadził Ośrodek Egzaminowania Rowerzystów i Motorowerzystów. Uczestniczył w organizowaniu i przebiegu eliminacji konkursu na szczeblu powiatowym z zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. W 1999 wstąpił do Związku Żołnierzy Wojska Polskiego będąc w Kole Nr 19 członkiem zarządu. Należał także od 1999 do Związku Inwalidów Wojennych RP pełniąc funkcję wiceprezesa zarządu Oddział w Stargardzie. 11 listopada 2002 minister obrony narodowej Jerzy Szmajdziński awansował go do stopnia pułkownika[2][1].
Marian Zawora zmarł 20 lutego 2019 w Stargardzie w wieku 79 lat[3], został pochowany 25 lutego 2019 na cmentarzu komunalnym Giżynek Stargard. Oprawę uroczystości zapewniła wojskowa asysta honorowa, kompania honorowa, kapelan z Marynarki Wojennej oraz oddano salwę. Słowo pożegnalne odczytał prezes Oddziału ZIW RP płk Eugeniusz Ankutowicz. Miał żonę Krystynę i synów[1][4].
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- podporucznik – 1961[1]
(...)
- podpułkownik – ?
Awanse w stanie spoczynku
Ordery i odznaczenia[1]
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”
- Odznaka Honorowa Gryfa Pomorskiego
- Złota Odznaka honorowa „Za zasługi dla Związku Inwalidów Wojennych RP”
- Srebrna Odznaka honorowa „Za zasługi dla Związku Inwalidów Wojennych RP”
i inne
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Bielec 2019 ↓, s. 23.
- ↑ Rozkaz MON Nr 43 z dnia 6 listopada 2002
- ↑ Grobonet. Marian Zawora [online], stargard.grobonet.com [dostęp 2023-09-29] (pol.).
- ↑ Szczęsna 2012 ↓, s. 127.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Małgorzata Szczęsna: Pozostanie po nich siła. Stargard Szczeciński: Kadruk, 2012, s. 7-130. ISBN 978-83-61233-03-9.
- Marek Bielec. Z żałobnej karty. Płk Marian Zawora. „Głos Weterana i Rezerwisty Nr 358 kwiecień 2019”, s. 24, 2019. Warszawa: GWIR SP. Z O.O. ISSN 1643-2819.