Mariusz Świtalski (ur. 19 maja 1962^[1]) – polski przedsiębiorca, twórca marek Elektromis, Eurocash, Biedronka, Żabka, Małpka Express, jeden z najbogatszych Polaków notowany w rankingu tygodnika „Wprost".

Od drugiego roku życia wychowywał się w różnych domach dziecka, najdłużej w domu prowadzonym przez zakonnice w Szamotułach. Skończył 2-letnią szkołę zawodową w zawodzie hydraulika. Następnie, jako uczeń 2. klasy poznańskiego Technikum Budowlanego, został aresztowany za włamania w 1979, a 15 maja 1981 skazany na 3,5 roku pozbawienia wolności^[2].

W latach 80. XX w. handlował na poznańskich targach, pod koniec lat 80. wyspecjalizował się w kawie, a potem w sprzęcie komputerowym.

W 1987 założył Elektromis sp. z o.o. (z siedzibą przy ul. Ognik w Poznaniu), przedsiębiorstwo importujące konfekcję, sprzęt RTV, piwo oraz spirytus^[3]. W ciągu 2 lat przeobraziło się ono w ogromny holding. Współpracowały z nim zakładane przez Świtalskiego spółki-matki i spółki-córki, część z nich prowadzona na nazwiska jego kolegów z domu dziecka^{[potrzebny przypis]}. W 1992 Elektromis posiadał 50 hurtowni na terenie całej Polski i 168 mld zł (16,8 mln PLN) zysku rocznie.

W 1993 przekształcił Elektromis w Eurocash, która stała się największą siecią hurtowni spożywczych w Polsce. W 1995 sprzedał je firmie Jerónimo Martins. W 1995 założył sieć dyskontów Biedronka, którą sprzedał (243 placówki) w 1998 – także Jerónimo Martins.

Był właścicielem tygodnika Miliarder, radia RMI FM^[4], a także drużyny Sokół Pniewy. Pomagał Jerzemu Urbanowi w założeniu tygodnika „Nie”. Założył bank Posnania, który upadł w 1995. W 1998 założył Żabkę, której udziały w 2000 kupił fundusz AIG.

W 2011 posiadał fundusz „Sowiniec FIZ” inwestujący w nieruchomości. Posiada grunty pomiędzy podpoznańskim Puszczykowem a miejscowością Sowiniec. W Sowińcu położona jest jego luksusowa posiadłość^[5]. Pod koniec lat 90. kupił też działki w Poznaniu, na osiedlu Naramowice.

W grudniu 2010 poznańska spółka Świtalski & Synowie zmieniła nazwę na Czerwona Torebka S.A.^[6] W 2012 spółka Czerwona Torebka zadebiutowała na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych^[7]. W 2013 stworzył sieć dyskontów Czerwona Torebka, która w 2015 została rozwiązana. W 2019 GPW zdecydowała o zawieszeniu obrotu akcjami Czerwonej Torebki^[8]. W lutym 2020 majątek Świtalskiego został zajęty postanowieniem sądu w sporze między Świtalskim a funduszem Forteam Investments^[9]. W maju 2020 sąd wydał zabezpieczenie na części majątku dzieci Mariusza Świtalskiego^[10]. W lipcu 2020, na mocy kolejnego postanowienia sądu, fundusz zajął ponad 45% akcji spółki Czerwona Torebka należących do Krzysztofa Belcarza i do jednej ze spółek kontrolowanych przez Mariusza Świtalskiego^[11]. Łącznie, w wyniku wydanych przez sąd postanowień, 48,94% akcji Czerwonej Torebki zostało objętych zabezpieczeniem. W październiku 2020 sąd wydał czwarte zabezpieczenie w sprawie. Objęło ono m.in. wszystkie certyfikaty inwestycyjne Świtalski FIZ oraz akcje w spółce Druga – Sowiniec Capital sp. z o.o. sp. k., powiązanej z Mariuszem Świtalskim, będącej właścicielem pałacu w Sowińcu^[12] wycenianego w 2015 na 50 mln euro^[13].

Spór dotyczy sprzedaży sieci Małpka, którą Forteam kupił od spółki zależnej od Świtalskiego w 2015. Umowa towarzysząca sprzedaży gwarantowała nabywcy uzyskanie ceny minimalnej przy dalszej odsprzedaży Małpki^[14]. Roszczenia wobec Świtalskiego opiewają na kwotę przekraczająca 300 mln złotych^[15].

Mariusz Świtalski ma czworo dzieci: Mateusza, Marcina, Mikołaja i Nataszę^[16].

W publikowanej co roku liście 100 najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost” zajmował kolejno:

• 1990 – 20. miejsce^[17]
• 1991 – 21. miejsce^[18]
• 1992 – nienotowany^[19]
• 1993 – 8. miejsce^[20]
• 1994 – 14. miejsce^[21]
• 1995 – 20. miejsce^[22]
• 1996 – 29. miejsce^[23]
• 1997 – 33. miejsce^[24]
• 1998 – 19. miejsce^[25]
• 1999 – 22. miejsce^[26]
• 2000 – 20. miejsce^[27]
• 2001 – 15. miejsce^[28]
• 2002 – 20. miejsce (520 mln zł)^[29]
• 2003 – 24. miejsce (500 mln zł)^[30]
• 2004 – 26. miejsce (550 mln zł)^[31]
• 2005 – 24. miejsce (650 mln zł)^[32]
• 2006 – 31. miejsce (650 mln zł)^[33]
• 2007 – 39. miejsce (700 mln zł)^[34]
• 2008 – 35. miejsce (900 mln zł)^[35]
• 2009 – 25. miejsce (900 mln zł)^[36]
• 2010 – 28. miejsce^[37]
• 2011 – 24. miejsce (1 050 mln zł)^[38]
• 2012 – 23. miejsce (1 300 mln zł)^[39]
• 2013 – 21. miejsce (1 300 mln zł)^[40]
• 2014 – 23. miejsce (1 300 mln zł)^[41]
• 2015 – 40. miejsce (800 mln zł)^[42]
• 2016 – nienotowany^[43]
• 2017 – nienotowany^[44]

• Przemysław Słowiński: Słynne fortuny III RP. Katowice: Videograf II, 2009. ISBN 978-83-7183-722-7. Brak numerów stron w książce