Mateusz Kuligowski

Kraj działania	Polska
Data urodzenia	ok. połowy XVII w.
Data śmierci	po 1669
Protonotariusz Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1694
Wyznanie	chrześcijańskie
Kościół	katolicki
Prezbiterat

Mateusz Ignacy Kuligowski herbu Drogomir (ur. ok. poł. XVII w., zm. po 1699) – polski pisarz, poeta, tłumacz, ksiądz i magister sztuk wyzwolonych i filozofii^[1].

Uczył się w szkołach jezuickich w Wilnie, m.in. jego profesorem retoryki był Michał Bujnowski (rektor w Nieświeżu i Połocku), a gramatyki Paweł Bochen. Potem prawdopodobnie studiował w 1682 w Padwie, gdzie został zapisany jako Michał Kulikowski, protonotariusz apostolski. Został księdzem oraz magistrem sztuk wyzwolonych i filozofii. W 1675 został plebanem, a następnie dziekanem brzozowskim, w 1688 dziekanem wołkowyskim oraz proboszczem i plebanem wołpińskim (1688–1699). W 1694 był protonotariuszem Stolicy Apostolskiej i archidiakonem bakowieńskim. Najczęściej przebywał na Litwie. Związany z Sapiehami, którym dedykował swoje księgi. Prawdopodobnie był wykładowcą nauk wyzwolonych^[1].

• Dźwięk Marsa walecznego w walnej ekspedycji chocimskiej i otrzymanego w r. 1673 nad Turkami zwycięstwa, Wilno 1674, drukarnia OO. Franciszkanów (według Estreichera 1675)
• Demokryt śmieszny albo śmiech Demokryta chrześciańskiego z tego świata, Wilno 1699, drukarnia T.J., fragmenty przedr. J. Tuwim Cztery wieki polskiej fraszki, Warszawa 1937, wyd. 2 Warszawa 1957, (zbiór anegdot, powiastek i wierszy herbowych)

• Jan (mnich palestyńskiego klasztoru Św. Sabby z w. VII) Królewic indyjski w polski strój przybrany albo Historia o świętym Jozafacie królewicu indyjskim i o świętym Barlaamie pustelniku pustyniej Sennaar nazwanej, Kraków 1688, drukarnia M.A. Schedel, podobiznę wstępu podał Z. Gloger Encyklopedia staropolska, t. 4, Warszawa 1904, s. 149, (dosłowne tłumaczenie – z własnymi, wyodrębnionymi drukiem dodatkami – łacińskiego przekł. Jakuba Billiusza Cenobiarchy [1593] z greckiego oryginału)
• Piotr Besseusz (Besse) Heraklita chrześciańskiego albo grzesznika pokutującego lamenta, Warszawa (1694), drukarnia Kolegium Pijarów, (według Estreichera pt. Heraklit chrześciański... to jest Lament grzesznika pokutującego)

• Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut, t. 2 Piśmiennictwo Staropolskie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1964, s. 431

• Dzieła Mateusza Kuligowskiego w bibliotece Polona