| |
| Państwo | |
|---|---|
| Terytorium zamorskie | |
| Akwen |
Ocean Spokojny |
| Archipelag | |
| Powierzchnia | |
| Populacja (2015) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie Polinezji Francuskiej  | |
 16°25′S 152°15′W/-16,416667 -152,250000
| |
| |
Maupiti – mały koralowy atol z wulkaniczną wyspą pośrodku. Najbardziej zachodnia spośród Wysp Pod Wiatrem, należy do Polinezji Francuskiej. Wyspa znajduje się w odległości 46 km na zachód od Bora-Bora[4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Pierwszym Europejczykiem na wyspie był Holender Jacob Roggeveen, który odkrył ją w 1722 roku[5]. Historycznie wyspa posiada silne związki kulturowe z wyspą Bora-Bora (od początku XIX wieku)[6]. Dawna nazwa głównej wyspy to Maurua[2].
Geografia
[edytuj | edytuj kod]Maupiti składa się z centralnej wyspy położonej w centrum laguny, którą otacza 5 niskich wysepek (Motu Auira, Motu Paeao, Motu Tuanai, Motu Tiapaa, Motu Pitihahei[6]) i rafy koralowe. Najwyższe wzniesienie wyspy liczy 372 m n.p.m.[1] Na wyspie nie występują żadne cieki[2]. Jest to najstarsza z archipelagu Wysp Towarzystwa, liczy 4,3 mln lat[7].
Na wyspie w 1987 odnotowano 237 gatunków roślin. Współczesna flora wyspy jest zubożała; przed nadejściem Polinezyjczyków wyspa była najprawdopodobniej całkowicie zalesiona[8]. Jedynym endemicznym dla wyspy gatunkiem ptaka była pacyficzka aksamitna (Pomarea pomarea), wymarła po 1823[9].
Administracja, demografia, gospodarka
[edytuj | edytuj kod]Populacja atolu w 2015 wynosiła 1223 osób[3]. Administracyjnie Maupiti należy do gminy o tej samej nazwie. Wyspa należy także do subdywizji ze stolicą na Wyspach Podwietrznych. Głównym ośrodkiem osadnictwa na wyspie jest miasto Vaiea, ciągnąca się wzdłuż wybrzeża na długości około 1 km[10]. Atol ma swoje lotnisko o pasie startowym długości 900 m[10]; w 2016 obsłużyło 22 877 pasażerów[11]. Tradycyjnie uprawia się tu kolokazję jadalną (Colocasia esculenta), pochrzyn (Dioscorea), banana fe’i (Musa × troglodytarum L.) i wilca ziemniaczanego (Ipomea batatas)[2]. Głównym źródłem dochodu dla mieszkańców jest uprawa owoców na motu (wysepkach) otaczających główną wyspę[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jean-Claude Thibault, Jean-Yves Meyer. Contemporary extinctions and population declines of the monarchs (Pomarea spp.) in French Polynesia, South Pacific. „Oryx”. 35 (1), s. 73–80, 2001.
- ↑ a b c d Mickaelle-Hinanui Cauchois. Dryland Horticulture in Maupiti: An Ethnoarchaeological Study. „Asian Perspectives”. 41 (2), 2002.
- ↑ a b Population par Géographie administrative et par Age décennal. Institut de la statistique de la Polynésie française. [dostęp 2017-06-04]. (fr.).
- ↑ Maupiti. oceandots.com. The island encyclopedia, 23 grudnia 2010 (archiwum). [dostęp 2017-06-05].
- ↑ French Polynesia - History, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-06-04] (ang.).
- ↑ a b c wielu autorów: Lonely Planet Tahiti & French Polynesia. Lonely Planet, 2016. ISBN 978-1-78657-397-1.
- ↑ Guillou, H., Maury, R. C., Blais, S., Cotten, J., Legendre, C., Guille, G. & Caroff, M. Age progression along the Society hotspot chain (French Polynesia) based on new unspiked K–Ar ages. „Bulletin de la Société géologique de France”. 176, 2005.
- ↑ Fosberg, F. Raymond; Sachet, Marie-Hélène. Flora of Maupiti, Society Islands. „Atoll Research Bulletin”. 294, 1987.
- ↑ Roland E van der Vliet & Tom Ghestemme. Endemic landbirds of French Polynesia. „Dutch Birding”. 35, s. 229–242, 2013.
- ↑ a b Archipel de la Société. Guide nautique. www.sea-seek.com, 2016. [dostęp 2017-05-06].
- ↑ Aéroport de Maupiti. UNION DES AÉROPORTS FRANÇAIS. [dostęp 2017-06-05].
