| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 października 1959 |
|---|---|
| Minister infrastruktury i transportu Włoch | |
| Okres |
od 28 kwietnia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Matteo Renzi (p.o.) |
Maurizio Enzo Lupi (ur. 3 października 1959 w Mediolanie[1]) – włoski polityk, samorządowiec, deputowany, od 2013 do 2015 minister infrastruktury i transportu w rządach Enrica Letty oraz Matteo Renziego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył nauki polityczne na Katolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca w Mediolanie. Pracował jako dziennikarz, m.in. w piśmie „il Sabato”. W latach 90. zaangażował się w działalność polityczną. W 1997 został radnym Mediolanu, w latach 1997–2001 w zarządzie burmistrza Gabriele'a Albertiniego pełnił funkcję asesora[2].
Związał się z partią Forza Italia i następnie z tworzonym m.in. przez to ugrupowanie Ludem Wolności. W 2001 został wybrany w skład Izby Deputowanych XIV kadencji. W 2006, 2008 i 2013 uzyskiwał reelekcję na XV, XVI i XVII kadencję. W dwóch ostatnich obejmował funkcję wiceprzewodniczącego niższej izby parlamentu[1].
27 kwietnia 2013 kandydat na premiera Enrico Letta ogłosił jego nominację na urząd ministra infrastruktury i transportu[3], który objął następnego dnia. 15 listopada 2013 przeszedł do Nowej Centroprawicy (przekształconej w 2017 w Alternativa Popolare), którą powołał wicepremier Angelino Alfano. Dotychczasową funkcję ministra utrzymał również w powołanym 22 lutego 2014 gabinecie, na czele którego stanął Matteo Renzi[4].
W wyborach w 2014 uzyskał mandat eurodeputowanego[5], zrezygnował z jego objęcia na rzecz Massimiliana Saliniego. 20 marca 2015 odszedł z rządu po ujawnieniu afery korupcyjnej przy kontraktach na inwestycje w sektorze infrastruktury[6]. W grudniu 2017 znalazł się w grupie polityków AP, którzy opowiedzieli się za powrotem do obozu centroprawicy skupionej wokół Forza Italia[7]. W 2018 utrzymał mandat poselski na XVIII kadencję z ramienia centroprawicowej koalicji[8]. Stanął później na czele ugrupowania Noi con l’Italia[9]. W 2022 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Maurizio Lupi na stronie Izby Deputowanych XVII kadencji. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
- ↑ Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
- ↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. il Sole 24 Ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-27]. (wł.).
- ↑ Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
- ↑ Parlamento europeo: i 73 eletti italiani. europarlamento24.eu, 30 maja 2014. [dostęp 2014-07-02]. (wł.).
- ↑ Italy: Transport minister resigns amid major corruption scandal. euronews.com, 20 marca 2015. [dostęp 2015-04-23]. (ang.).
- ↑ Ap, „Separazione consensuale”. Ok della Direzione Nazionale. affaritaliani.it, 12 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-14]. (wł.).
- ↑ Elezioni politiche del 4 marzo: ecco i risultati a Lecco. ilgiorno.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).
- ↑ Cinisello Balsamo, l’on Maurizio Lupi al Gazebo di NOI con l’ITALIA. nordmilano24.it, 3 lipca 2020. [dostęp 2021-03-07]. (wł.).
- ↑ Ecco i 147 eletti alla Camera con l'uninominale. huffingtonpost.it, 26 września 2022. [dostęp 2022-09-26]. (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
| W dniu powstania |
|
|---|
