Spis treści
Miejscownik
Wygląd
Miejscownik (łac. locativus) – forma używana do opisu miejsca akcji[1]. W języku polskim nigdy nie występuje samodzielnie, do opisu miejsca zawsze używa się wyrażeń przyimkowych[2] : o bigosie, w Jaworzynie Śląskiej, przy torach.
Końcówki miejscownika
[edytuj | edytuj kod]Rzeczowniki twardotematowe mają w miejscowniku najczęściej końcówkę -e – o kocie, miękkotematowe -u – w grudniu. Również rzeczowniki zakończone na k, g, ch przybierają końcówkę u: Bogu, roku, piachu[3].
Pozycja w zdaniu
[edytuj | edytuj kod]Rzeczowniki w miejscowniku występują najczęściej jako okoliczniki miejsca[4]
- Twoje dzieci siedzą na drzewie.
- Tańczyła przy rurze, wdzięcząc się do klientów.
- Następną stacją po Obornikach Śląskich jest Osola.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Milewski 1967 ↓, s. 112.
- ↑ Nagórko 2007 ↓.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 148.
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 293.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
- Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.