.jpg)
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane |
3 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1921-1935 |
| Uzbrojenie: | |
| 6 torped, 1 działo kal. 47 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
|
| Załoga |
25 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
342 tony |
| • w zanurzeniu |
513 ton |
| Długość |
52,4 m |
| Szerokość |
4,7 m |
| Zanurzenie |
2,7 m |
| Napęd: | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1020 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 400 KM 2 śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
powierzchnia: 1850 Mm przy 10 w. |
Okręty podwodne typu O’Byrne – francuskie okręty podwodne z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego. Pierwotnie zostały zamówione przez Rumuńską Marynarkę Wojenną, jednak podczas budowy zostały zarekwirowane przez rząd Francji. W latach 1917–1920 w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône zbudowano trzy okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Marine nationale w 1921 roku, służąc następnie na Morzu Śródziemnym. Okręty zostały skreślone z listy floty w latach 1928–1935.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]Okręty zamówione zostały przed wybuchem I wojny światowej przez Rumuńską Marynarkę Wojenną[1][2]. Jednostki zaprojektował inż. Maxime Laubeuf[1][3]. W 1917 roku okręty zostały zarekwirowane przez rząd francuski i ukończone z powiększonymi kioskami oraz mostkami[3].
Trzy jednostki typu O’Byrne zbudowane zostały w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône[1][4][a]. Stępki okrętów położono w kwietniu 1917 roku[2][5], zostały zwodowane w latach 1919–1920[1][2], a do służby przyjęto je w 1921 roku[2][5]. Jednostki otrzymały nazwy na cześć francuskich dowódców okrętów podwodnych („Curie” – Johna O’Byrne’a, „Saphir” – Henriego Fourniera i „Joule” – Louisa Auberta du Petit-Thouarsa), którzy zginęli podczas wojny[6][7][8]. Jednostki otrzymały numery burtowe SC5–SC7[1].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „O’Byrne” (SC5) | Schneider | kwiecień 1917 | 22 maja 1919 | 1921 |
| „Henri Fournier” (SC6) | 30 września 1919 | |||
| „Louis Dupetit-Thouars” (SC7) | 12 maja 1920 |
Dane taktyczno–techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręty podwodne typu O’Byrne były średniej wielkości okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej[1][5]. Długość całkowita wynosiła 52,4 metra, szerokość 4,7 metra i zanurzenie 2,7 metra[1][2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 342 tony, a w zanurzeniu 513 ton[1][9]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa czterosuwowe silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 1020 koni mechanicznych (KM)[1][3]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 400 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[1][3]. Zasięg wynosił 1850 Mm przy prędkości 10 węzłów (lub 875 Mm przy 12 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 55 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][2].
Okręty wyposażone były w cztery dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm, z łącznym zapasem 6 torped[3][b]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 47 mm L/50 M1902[3][5].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 2 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[2].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Wszystkie okręty typu O’Byrne cały okres swojej służby spędziły na Morzu Śródziemnym[3]. Jako pierwszy z listy floty został skreślony „Louis Dupetit-Thouars” (9 listopada 1928 roku[1][3]), a pozostałe dwie jednostki służyły do lipca 1935 roku[1][2][c].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 212.
- ↑ a b c d e f g h Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 162.
- ↑ a b c d e f g h i j k Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 89.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 198.
- ↑ John Joseph Gabriel O'BYRNE. Ecole Navale. [dostęp 2017-03-03]. (fr.).
- ↑ Henri Paul Léon FOURNIER. Ecole Navale. [dostęp 2017-03-03]. (fr.).
- ↑ Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789-1942. Oświęcim: 2014, s. 184.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: O`BYRNE submarines (1921). Navypedia. [dostęp 2017-03-03]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Henri Paul Léon FOURNIER. Ecole Navale. [dostęp 2017-03-03]. (fr.).
- John Joseph Gabriel O'BYRNE. Ecole Navale. [dostęp 2017-03-03]. (fr.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Andrzej Perepeczko: Od Napoleona do de Gaulle’a. Flota francuska w latach 1789-1942. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-372-1.
