Olga Tokarczuk (2019) | |
Imię i nazwisko |
Olga Nawoja Tokarczuk |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1962 |
Narodowość |
polska |
Język | |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki | |
Ważne dzieła | |
Odznaczenia | |
| |
Nagrody | |
Nagroda Nobla w dziedzinie literatury (przyznana w 2019 za rok 2018) | |
Strona internetowa |
Olga Nawoja Tokarczuk[1] (ur. 29 stycznia 1962 w Sulechowie) – polska pisarka, eseistka, poetka i autorka scenariuszy, psycholożka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2018[2], laureatka The Man Booker International Prize 2018 za powieść Bieguni[3] oraz dwukrotna laureatka Nagrody Literackiej „Nike” za powieści: Bieguni (2008)[4] i Księgi Jakubowe (2015)[5].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Córka nauczycieli – Wandy i Józefa Tokarczuków[6]. Ma siostrę Tatianę[7][8]. Urodziła się w Sulechowie[9], a wychowała w Klenicy[10], skąd przeniosła się z rodzicami do Kietrza[11]. Tam ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Kamila Norwida[12]. Jest absolwentką Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego[13]. W czasie studiów, jako wolontariuszka opiekowała się osobami z problemami psychicznymi[11]. Zainteresowała się również pracami Carla Junga, co wywarło wpływ na jej twórczość[14][15]. Po studiach pracowała jako psycholożka w poradni zdrowia psychicznego w Wałbrzychu[16].
Z pierwszego małżeństwa, zawartego w 1985, z wydawcą Romanem Fingasem ma syna, Zbyszka (ur. 1986)[7][17][18]. Jej obecnym mężem jest Grzegorz Zygadło[7]. Jest wegetarianką[7]. Mieszka we Wrocławiu i posiada dom w Krajanowie[10].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Zadebiutowała w 1979 na łamach pisma „Na przełaj”, gdzie pod pseudonimem „Natasza Borodin” opublikowała pierwsze opowiadania[11]. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 1993 wydaną wówczas Podróżą ludzi Księgi[19]. Książka uzyskała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek[20]. Publikowała m.in. w „Mandragorze”[21][22]. W latach 1997–2000 była stałą współpracowniczką czasopisma „Charaktery”, pisząc dlań eseje[23].
W 1995 ukazała się jej druga powieść, E.E. Książka opowiada o dojrzewaniu dziewczynki, która nagle uzyskuje zdolności parapsychiczne[24][25]. Dużym sukcesem Tokarczuk okazała się wydana w 1996 powieść Prawiek i inne czasy[26]. Rok 1997 przyniósł zbiór opowiadań zatytułowany Szafa[27], a w 1998 pisarka opublikowała powieść pt. Dom dzienny, dom nocny[27]. W 2004 ukazały się Ostatnie historie. Książka ta składa się z trzech oddzielnych opowieści o babce, matce i wnuczce, ukazanych w niezależnych od siebie czasie i przestrzeni[19].
Jest twórczynią opowiadania Bardo. Szopka, zawierającego opis ruchomej szopki z klasztoru redemptorystów w Bardzie[28].
W 2006 roku ukazała się jej powieść Anna In w grobowcach świata. Stanowi ona część serii Mity wydawnictwa Canongate, które zaprosiło pisarzy do stworzenia własnej reinterpretacji wybranego elementu z dawnych mitologii[29].
W pierwszej połowie października 2007 ukazała się jej powieść Bieguni. Pracowała nad nią trzy lata. Wspomina, że większość notatek robiła w czasie podróży[30]. „Ale nie jest to książka o podróży. Nie ma w niej opisów zabytków i miejsc. Nie jest to dziennik podróży ani reportaż. Chciałam raczej przyjrzeć się temu, co to znaczy podróżować, poruszać się, przemieszczać. Jaki to ma sens? Co nam to daje? Co to znaczy” – napisała we wstępie[30]. Jak mówi, „pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek. Tak jak to robią dzieci, zanim zasną. Posługują się przy tym językiem z pogranicza snu i jawy, opisują i zmyślają”[31].
W rankingu tygodnika Wprost, obejmującym najlepiej zarabiających pisarzy w Polsce w 2019, zajęła 3. miejsce[32]. Do sierpnia 2020 była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[33], następnie przystąpiła do stowarzyszenia Unia Literacka[34].
W latach 2019–2021 asystentką Olgi Tokarczuk była ukraińska poetka Iryna Wikyrczak[35], następnie asystentką została tłumaczka i dziennikarka Jana Karpienko[36][37].
Działalność
[edytuj | edytuj kod]Była współorganizatorką Festiwalu Opowiadania, podczas którego autorzy krótkich form literackich z Polski i zagranicy prezentują swoje utwory[16]. Prowadziła warsztaty prozatorskie w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie[38]. W 2008 prowadziła zajęcia z twórczego pisarstwa na Uniwersytecie Opolskim[39][40]. Była członkinią partii Zieloni 2004 i redakcji „Krytyki Politycznej”[41]. Jest aktywnie zaangażowana w sprawy uchodźców i praw mniejszości. Zajmuje się działalnością w ramach stowarzyszeń oraz organizacji pozarządowych działających na rzecz praw człowieka i zwierząt[42].
Od 2015 organizuje w Nowej Rudzie i okolicach Festiwal Góry Literatury przy współudziale Karola Maliszewskiego, Stowarzyszenia Kulturalnego „Góry Babel” oraz miasta i gminy Nowa Ruda[43]. W programie festiwalu znajdują się: akcje edukacyjne, debaty, koncerty, panele, pokazy, spotkania, Noworudzkie Spotkania z Poezją, warsztaty (filmowe, kulinarne i literackie) oraz wystawy[44].
2 grudnia 2019 we Wrocławiu zapowiedziała powołanie fundacji, z siedzibą w willi Tymoteusza Karpowicza przy ul. Krzyckiej 29, która za swoje cele obierze m.in. wspieranie i promocję polskiej kultury, w tym pisarzy i tłumaczy; działanie na rzecz praw człowieka, w tym przeciwdziałanie dyskryminacji i ograniczaniu swobód obywatelskich oraz ochronę środowiska, w tym walkę o prawa zwierząt. Pisarka na fundusz założycielski przekaże 350 tys. zł z nagrody Nobla. Fundacja ma być przestrzenią dla międzynarodowej rozmowy o możliwościach literatury w diagnozowaniu świata, w opisywaniu rzeczywistości, w której niebezpiecznie szybko narastają nastroje ksenofobiczne i nacjonalistyczne. Do jej rady powołani zostali Agnieszka Holland i Irek Grin, szef Wrocławskiego Domu Literatury[45].
W 2022 została ambasadorką Wrocławskiego Roku Dobrych Relacji, które odbyły się pod hasłem: „Wrocław miastem wolnym od samotności”[46]. W ten sposób zwrócono uwagę na narastający problem samotności wśród społeczeństwa. W gronie zaproszonych do tej akcji znaleźli się także: Anna Wyszkoni, Sara James, Sonia Bohosiewicz, Robert Makłowicz i Andrzej Piaseczny.
Poglądy, odbiór
[edytuj | edytuj kod]Jest feministką[10][14][47]. Wspiera działania na rzecz ochrony środowiska, praw zwierząt, równouprawnienia i społeczeństwa obywatelskiego. Jest członkinią Rady Fundacji im. Stefana Batorego[48]. Regularnie uczestniczy w paradach równości[10]. Deklaruje, że nie należy do Kościoła katolickiego[49]. W przemowie noblowskiej wspomniała Wikipedię, którą podziwia i wspiera, a którą porównała z koncepcją pansofii Jana Amosa Komenskiego, czyli omniscjencji – wiedzy pełnej[50].
Jej działalność, poglądy oraz twórczość były kilkunastokrotnie obiektami krytyki ze strony niektórych mediów prawicowych i konserwatywnych, a także działaczy Prawa i Sprawiedliwości oraz tzw. Reduty Dobrego Imienia[51][52][53][54].
W 2022 roku na festiwalu Góry Literatury podczas rozmowy z Jerzym Sosnowskim Tokarczuk wypowiedziała kontrowersyjne słowa: „Cała literatura, jakakolwiek, gatunkowa nie-gatunkowa, literatura nie jest dla idiotów. Ja nie, nie... Nigdy nie oczekiwałam, że wszyscy mają czytać i że moje książki mają iść pod strzechy. Wcale nie chcę, żeby szły pod strzechy. Literatura nie jest dla idiotów”[55][56]. Jej wypowiedź wraz z dłuższym fragmentem rozmowy odbiły się szerokim echem w polskiej przestrzeni internetowej i wielu użytkowników portali społecznościowych, a także twórców internetowych czy krytyków oraz felietonistów broniło lub atakowało Tokarczuk. Zarzucano jej przede wszystkim klasizm, elitaryzm oraz działalność na szkodę promowania literatury[57][58].
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]Powieści
[edytuj | edytuj kod]Tytuł | Wydawnictwo | Rok
publikacji |
---|---|---|
Podróż ludzi księgi | Przedświt | 1993 |
Wydawnictwo Literackie | 2019 | |
E.E. | Instytut Wydawniczy | 1995 |
Wydawnictwo Literackie | 2015, 2020 | |
Prawiek i inne czasy | W.A.B. | 1996 |
Wydawnictwo Literackie | 2015, 2020 | |
Dom dzienny, dom nocny | Ruta | 1998 |
Wydawnictwo Literackie | 2015, 2020 | |
Anna In w grobowcach świata | Znak | 2006 |
Wydawnictwo Literackie | 2015, 2020 | |
Bieguni | Wydawnictwo Literackie | 2007, 2015, 2019 |
Prowadź swój pług przez kości umarłych | Wydawnictwo Literackie | 2009, 2017 |
Księgi Jakubowe | Wydawnictwo Literackie | 2014, 2021 |
Empuzjon | Wydawnictwo Literackie | 2022 |
Zbiory opowiadań
[edytuj | edytuj kod]Tytuł | Wydawnictwo | Rok
publikacji |
Zawartość |
---|---|---|---|
Szafa | Ruta | 1997 |
|
Wydawnictwo Literackie | 2016, 2020 | ||
Opowieści wigilijne | Ruta | 2000 |
|
Gra na wielu bębenkach | Ruta | 2001 |
|
Wydawnictwo Literackie | 2015, 2020 | ||
Ostatnie historie | Wydawnictwo Literackie | 2004, 2015, 2020 |
|
Opowiadania bizarne | Wydawnictwo Literackie | 2018 |
|
Profesor Andrews w Warszawie. Wyspa | Wydawnictwo Literackie | 2018 |
|
Opowiadania
[edytuj | edytuj kod]Tytuł | Miejsce
publikacji |
Rok
publikacji |
---|---|---|
Grzech, o którym śnili prawosławni | Ex Libris 83[59] | 1995 |
Nowy Nurt 13[60] | 1995 | |
Obcy | Arkusz 1/1995[61] | 1995 |
Stronica Śnieżnicka 1/2000[62] | 2000 | |
Nasz dom na końcu i w środku świata[63] | Odra 3/1995 | 1995 |
Wielka podróż z Wałbrzycha do Warszawy w ważnych interesach (Opowiadanie znalezione w Skrzynce)[64] | Fraza 9/1995 | 1995 |
Von Magnus[65] | Fraza 27-28/2000 | 2000 |
Palec Stalina[66] | Kafka 3/2001 | 2001 |
Najbrzydsza Kobieta Świata | Studium 4/2001 | 2001 |
Przejście[67] | Pogranicza 5/2001 | 2001 |
Fryzjer[68] | Arkusz 6/2002 | 2002 |
Loteria[69] | Wysokie Obcasy 23 | 2002 |
Warszawa. Silnik diesla[70] | Pomosty 8/2003 | 2003 |
Rubież | antologia PL +50. Historie przyszłości, Wydawnictwo Literackie[71] | 2004 |
antologia NieObcy, Agora[72] | 2015 | |
Głosy, śmiechy, rozmowy | Lampa 3/2004[73] | 2004 |
antologia Spotkania z Jungiem, Eneteia[74] | 2007 | |
Notatki o Franku[75] | Twórczość 7/2006 | 2006 |
Psy kochane stają się bardzo „ludzkie”[76][77] | antologia O psach, kotach i aniołach, Wydawnictwo Literackie | 2006 |
Droga chlebowa[78] | Tygodnik Powszechny 51-52/2007 | 2007 |
Pomiędzy[79] | katalog Zuzanna Janin. All that music, Galeria Miejska Arsenał | 2009 |
Człowiek, który nie lubił swojej pracy[80] | antologia 1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów, Hokus Pokus | 2009 |
Przetwory na życie (na niestrawność)[81] | 2011. Antologia współczesnych polskich opowiadań, Wydawnictwo Forma | 2011 |
Psiakrew[82] | antologia Zapomniane słowa, Wydawnictwo Czarne | 2014 |
Inne prace
[edytuj | edytuj kod]Tytuł | Wydawnictwo/Miejsce publikacji | Rok
publikacji |
Uwagi |
---|---|---|---|
Miasto w lustrach | Okolice 10/1998 | 1989 | arkusz poetycki |
Lekcja pisania (praca zbiorowa)[83] | Wydawnictwo Czarne | 1998 | esej |
Skarb | Dialog 4/2000 | 2000 | scenariusz |
Lalka i perła | Wydawnictwo Literackie | 2001 | esej |
Moment niedźwiedzia[84] | Wydawnictwo Krytyki Politycznej | 2012 | zbiór esejów |
Zgubiona dusza[85] | Format | 2017 | książka słowno-obrazowa z ilustracjami Joanny Concejo |
Wielogłos o Zagładzie (praca zbiorowa)[86] | MOCAK | 2018 | odpowiedzi na 8 pytań dotyczących Holokaustu |
Nieswojość (praca zbiorowa)[87] | Wydawnictwo Warstwy | 2019 | esej Bezimienny krajobraz |
Czuły narrator[88] | Wydawnictwo Literackie | 2020 | zbiór esejów i wykładów, w tym mowa noblowska |
Erotica 2022 | Netflix | 2020 | scenariusz do segmentu Znikanie pani B. |
Pan Wyrazisty[89] | Format | 2023 | książka słowno-obrazowa z ilustracjami Joanny Concejo |
ahat ilī. Siostra bogów[90] | słowo/obraz terytoria | 2024 | libretto operowe z komentarzem Zbigniewa Mikołejko |
Wywiady i rozmowy
[edytuj | edytuj kod]Tytuł | Autor | Wydawnictwo | Rok
publikacji |
Uwagi |
---|---|---|---|---|
Kontrapunkt: Rozmowy o książkach[91] | Przemysław Czapliński | Obserwator | 1999 | zapis rozmowy Chciałabym pilnować środka |
Historia literatury polskiej w rozmowach. XX-XXI wiek[92] | Stanisław Bereś | Wydawnictwo W.A.B. | 2002 | |
Rozmowy na nowy wiek II[93] | Katarzyna Janowska | Wydawnictwo Znak | 2002 | |
Próbka reprezentatywna[94] | Katarzyna Janowska
Piotr Mucharski |
Świat Książki | 2008 | |
Po co jest sztuka? Rozmowy z pisarzami cz. 1[95] | Tadeusz Nyczek | MOCAK | 2012 | |
Słowo i sens: Rozmowy Janiny Koźbiel[96] | Janina Koźbiel | Wydawnictwo JanKa | 2016 | |
Pod podszewką. Prawdziwy wizerunek pisarza[97][98] | Sywia Stano-Strzałkowska
Zofia Karaszewska |
Wydawnictwo Marginesy | 2018 | |
Rozmawiamy we wszystkich kierunkach[99] | praca zbiorowa | Klub Filmowy im. Jolanty Słobodzian | 2018 | zapis rozmowy Jedyny Żyd, który żył jak Pan (rozmawiali: Maja Garlińska i Mariusz Koryciński z Pawłem Maciejką, Adrianem Pankiem i Olgą Tokarczuk) |
Rozmowy o przyszłości. W którą stronę zmierza świat?[100] | Katarzyna Janowska | Wydawnictwo Mando | 2020 | |
Z niejednej półki. Wywiady[101] | Michał Nogaś | Agora | 2020 |
Tłumacze
[edytuj | edytuj kod]Według Instytutu Książki do października 2019 ukazały się 193 tłumaczenia książek Olgi Tokarczuk[102]. Następnych 12 pojawiło się pod koniec 2019 i w 2020, m.in. w Bułgarii, Egipcie, Izraelu, Korei Południowej, Serbii i na Ukrainie. 90 tłumaczy przełożyło jej książki na 37 języków, w tym na najczęściej używane na świecie, m.in.: angielski, arabski, chiński, hindi, hiszpański, japoński, niemiecki, perski, portugalski i rosyjski[103][104].
Osobny artykuł:Adaptacje
[edytuj | edytuj kod]- Prawiek i inne czasy (1997) – Teatr Wierszalin w Supraślu, reżyseria i adaptacja Sebastian Majewski.
- Pomórnik. Kryminał ekologiczny (2010) – Teatr Polski w Poznaniu, adaptacja i reżyseria Emilia Sadowska[105]
- Ahat Ili. Siostra bogów (2018) – opera Aleksandra Nowaka na podstawie libretta Olgi Tokarczuk do jej własnej książki Anna In w grobowcach świata
- Ja, Nina Szubur (2018) – komiks Daniela Chmielewskiego na motywach książki Anna In w grobowcach świata[106]
- Bieguni (2021) – Teatr Powszechny w Warszawie, reżyseria Michał Zadara[107].
- Prawiek i inne czasy (2023) – Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie, reżyseria Igor Gorzkowski
Ekranizacje
[edytuj | edytuj kod]- E.E. (1998, spektakl teatru telewizji na podstawie powieści pod tym samym tytułem; reż. Maria Zmarz-Koczanowicz, w roli Erny Eltzner wystąpiła Agata Buzek);
- Prawiek i inne czasy (1998, spektakl teatru telewizji na podstawie powieści pod tym samym tytułem; reż. Piotr Tomaszuk, w rolach głównych Joanna Kasperek i Jan Peszek);
- Numery (2000, spektakl teatru telewizji na podstawie opowiadania Numery z tomu Szafa; reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska, w roli Miss L. wystąpiła Ewa Dałkowska);
- Skarb (2000, spektakl teatru telewizji na motywach fragmentów powieści Dom dzienny, dom nocny; reż. Piotr Mularuk, w roli Krystyny Popłoch wystąpiła Maja Ostaszewska);
- Żurek (2003, film fabularny na podstawie opowiadania pod tym samym tytułem z tomu Gra na wielu bębenkach, reż. Ryszard Brylski);
- Miłości (2004, spektakl teatru telewizji na motywach opowiadań z tomu Gra na wielu bębenkach; reż. Filip Zylber);
- Aria Diva (2007, film fabularny krótkometrażowy na podstawie opowiadania Ariadna na Naksos z tomu Gra na wielu bębenkach, reż. Agnieszka Smoczyńska);
- Zniknięcie (2011, film fabularny krótkometrażowy na podstawie wątków powieści Bieguni, reż. Adam Uryniak);
- Glicynia (2016, krótkometrażowy), reż. Izabela Kiszczak
- Pokot (2017, film fabularny na podstawie powieści Prowadź swój pług przez kości umarłych, reż. Agnieszka Holland i Kasia Adamik).
- Noc w Mariandzie (Noc v Mariandu, 2019), reż. Matěj Chlupáček, Maja Hamplová, Martin Hradecký
Audio
[edytuj | edytuj kod]- Audiobook Prowadź swój pług przez kości umarłych (wersja angielska) zrealizowana dla Penguin Random House jako „Drive Your Plow Over the Bones of the Dead” – czyta Polka - Beata Poźniak, która zdobyła the 2019 Earphones Award za najlepszą interpretację audiobookową książki w Ameryce. [108][109][110]
Nagrody i tytuły honorowe
[edytuj | edytuj kod]- 1993 Nagroda Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek za Podróż ludzi Księgi
- 1996 Paszport „Polityki” – literatura
- 1997 Nagroda Literacka „Nike” Czytelników za Prawiek i inne czasy
- 1997 Nagroda Fundacji im. Kościelskich
- 1999 Nagroda Literacka „Nike” Czytelników za Dom dzienny, dom nocny[111]
- 1999 Nagroda Literacka im. Władysława Reymonta[112]
- 2001 Nagroda miesięcznika „Zwierciadło” – Kryształowe Zwierciadło[113]
- 2002 Nagroda Literacka „Nike” Czytelników za książkę Gra na wielu bębenkach[114]
- 2003 Nagroda Kulturalna Śląska Kraju Związkowego Dolnej Saksonii[113][115]
- 2005.12.28 Honorowa Obywatelka Miasta i Gminy Bardo[116].
- 2007 Nagroda miesięcznika Odra za powieść Bieguni i wcześniejsze dzieła[117]
- 2008 Nagroda Literacka „Nike” za powieść Bieguni[118]
- 2008.10.05 Nagroda Literacka „Nike” Czytelników za powieść Bieguni
- 2008 Nagroda im. Samuela B. Lindego, polsko-niemiecka nagroda przyznawana przez władze partnerskich miast: Torunia i Getyngi
- 2009 Honorowa obywatelka Nowej Rudy[119][120]
- 2010 nominowana do Nagrody Literackiej Nike za Prowadź swój pług przez kości umarłych[121]
- 2013 Nagroda Vilenica[122], międzynarodowa, przyznawana pisarzom z Europy Środkowej
- 2014 Dolnośląska Nagroda Kulturalna „Silesia” Sejmiku Województwa Dolnośląskiego[123]
- 2015 Nagroda Literacka „Nike” za Księgi Jakubowe[124][125]
- 2015 Nagroda Literacka „Nike” Czytelników za Księgi Jakubowe
- 2015 odsłoniła swoją płytę w oświęcimskiej Alei Pisarzy przy Miejskiej Bibliotece Publicznej[126].
- 2015 Międzynarodowa Nagroda Mostu miast Görlitz i Zgorzelec[127]
- 2015 Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego[128]
- 2016 „Zasłużona dla Miasta Wałbrzycha”, wyróżnienie Rady Miejskiej Wałbrzycha[129][130][131].
- 2017.01 Międzynarodowa Nagroda Literacka Samorządu Sztokholmu za Księgi Jakubowe[132]
- 2017.05.27 Gwiazda w Alei Gwiazd Literatury przy Miejskiej Bibliotece Publicznej w Mińsku Mazowieckim[133].
- 2017.09.10 Nagroda IX Kongresu Kobiet, Poznań[134]
- 2018.04.21 Nagroda Polcul Foundation „za działalność społeczną w dziedzinie kultury na Dolnym Śląsku”[135]
- 2018.05.22 Nagroda The Man Booker International Prize 2018[136] za książkę Bieguni (Flights) Fitzcarraldo Editions, tł. Jennifer Croft
- 2019.06.24 Honorowa obywatelka Wrocławia[137]
- 2019.07.08 Nagroda Laure-Bataillon dla najlepszej książki przełożonej na język francuski za Księgi Jakubowe[138]
- 2019.10.10 Nagroda Nobla w dziedzinie literatury za 2018[139][140][2]
- 2019.10.18 Uchwała Senatu RP z okazji przyznania Oldze Tokarczuk literackiej Nagrody Nobla[141]
- 2019.12.20 Uchwała Sejmu RP z okazji otrzymania przez Olgę Tokarczuk Nagrody Nobla[a][142][143][144].
- 2019.12.30 Uchwała Rady Miejskiej Nowej Rudy ustanawiająca rok 2020 Rokiem Olgi Tokarczuk w mieście Nowa Ruda[145].
- 2019 tytuł ambasadorki dobrej woli UNICEF[42].
- 2020.01.14 Paszport „Polityki” – nagroda specjalna Kreator Kultury[146]
- 2020.06.18 Honorowy obywatel miasta stołecznego Warszawy[147]
- 2020.06.19 członkostwo czynne Polskiej Akademii Umiejętności[148].
- 2020.09.20 Nagroda „La storia in un romanzo 2020”[149]
- 2020.09.24 Honorowy Obywatel Dolnego Śląska „Civi Honorario” – tytuł nieprzyjęty[b][150][151][152][153][154].
- 2020.12.16 Doktor honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego[155], odebrany 23 lutego 2022[156]
- 2021.09.22 Doktor honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego[157] odebrany 1 czerwca 2022[158]
- 2021.10.07 Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego[159]
- 2021.10.08 Honorowa obywatelka Krakowa[160]
- 2022.03.10 Nominacja do Nagrody The Man Booker International Prize za książkę Księgi Jakubowe[161] Fitzcarraldo Editions, tł. Jennifer Croft[162]
- 2022.06 Doktor honoris causa Uniwersytetu Sofijskiego[163]
- 2023.05.18 Doktor honoris causa Uniwersytetu Telawiwskiego[164]
- 2023.08 Nagroda literacka „Literary Flame”, wręczona 2.09.2023 na VII Międzynarodowym Festiwalu Literatury „Ćirilicom” w Budvie[165][166]
- 2024.03.18 Doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego[167]
- 2024.11.25 Doktor honoris causa Uniwersytetu Marie Curie-Skłodowskiej[168]
Na cześć pisarki nazwano również planetoidę (555468) Tokarczuk odkrytą 12 września 2013. Nazwę zatwierdzono 30 lipca 2021[169][170].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2024[171]
- Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2010[171][172]
- Odznaka Honorowa Złota „Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego” – 2018[173]
- Złota Odznaka Honorowa Wrocławia – 2018[174]
- Odznaka Honorowa Powiatu Kłodzkiego – 2019[175]
- Medal Senatu Rzeczypospolitej Polskiej – 2019[176]
Prace naukowe o twórczości Olgi Tokarczuk
[edytuj | edytuj kod]- Ewa Sławek: Prawiek i inne czasy Olgi Tokarczuk w perspektywie lingwistyki kulturowej i ekologicznej. „Fabrica Litterarum Polono-Italica” 2022 nr 1 (4)[177].
- Światy Olgi Tokarczuk, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego–Stow. Literacko-Artystyczne „Fraza”, Rzeszów 2013 (współredaktorzy Magdalena Pocałuń-Dydycz, Adam Bienias).
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W uchwale napisano: Autorka „Ksiąg Jakubowych” […] mówi, jak trudno dziś scalić świat, który stał się światem fragmentów osobnych, odrębnych bytów i narracji. Chciwość, brak szacunku do natury, egoizm, brak wyobraźni, niekończące się współzawodnictwo, brak odpowiedzialności sprowadziły świat do statusu przedmiotu, który można ciąć na kawałki, używać i niszczyć. Dlatego wierzę, że muszę opowiadać tak, jakby świat był żywą, nieustannie stawającą się na naszych oczach jednością”[143].
- ↑ W następstwie kontrowersji wokół równoczesnego przyznania tego tytułu biskupowi świdnickiemu Ignacemu Decowi Tokarczuk ogłosiła, że nie przyjmie wyróżnienia, nie chcąc stać się obiektem działań antagonizujących mieszkańców Dolnego Śląska i elementem gry wokół wyróżnienia[152] [154].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stowarzyszenie Kulturalne „Góry Babel” [online], rejestr.io [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ a b The Nobel Prize in Literature 2018 [online], nobelprize.org [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ Flights wins the Man Booker International Prize 2018. themanbookerprize.com. [dostęp 2018-05-23]. (ang.).
- ↑ Nike 2008 dla Olgi Tokarczuk – ‘Bieguni’ książką roku [online], wyborcza.pl [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ Polská cena Nike 2015 [online], iliteratura.cz [dostęp 2019-10-10] (cz.).
- ↑ Olga Tokarczuk jest pisarką dobra [online], TVN24.pl [dostęp 2019-11-26] .
- ↑ a b c d „Kilka miesięcy po urodzeniu syna wróciłam do pracy”. Co wiemy o rodzinie Olgi Tokarczuk? [online], Viva.pl [dostęp 2019-11-26] (pol.).
- ↑ Agnieszka Dobkiewicz: Poeta spisał baśnie i legendy z Nowej Rudy. Ilustracje do książki namaluje siostra Olgi Tokarczuk. wroclaw.wyborcza.pl, 2020-08-20. [dostęp 2023-07-18]. (pol.).
- ↑ Tokarczuk Olga, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ a b c d Dorota Oczak-Stach: Literacki Nobel dla Olgi Tokarczuk. Pisarka niepokorna i zaangażowana. Czytelnicy ją uwielbiają, hejterzy grozili jej śmiercią. wroclaw.wyborcza.pl, 10 października 2019. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ a b c Alicja Szałagan , Olga Tokarczuk – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku [online], ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ Olga Tokarczuk. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego w Kietrzu – matura 1980. [dostęp 2009-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-18)].
- ↑ Olga Tokarczuk laureatką Literackiej Nagrody Nobla. [w:] Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego [on-line]. psych.uw.edu.pl, 10 października 2019. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ a b Claire Armitstead: Olga Tokarczuk: ‘I was very naive. I thought Poland would be able to discuss the dark areas of our history’. The Guardian, 20 kwietnia 2018. [dostęp 2019-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-30)].
- ↑ Olga Tokarczuk: Świat z odwrotnej strony. [w:] Tygodnik Powszechny [on-line]. tygodnik.com.pl, 1996. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ a b Anna Morawiecka Bieguństwo, wywiad z Olgą Tokarczuk, magazyn „Ludzka Sprawa”, 11(26)/2008, s 4–5.
- ↑ Fundacja Dom Dzienny – Dom Nocny. KRS 0000676741. ekrs.ms.gov.pl, 2017-05-05. [dostęp 2023-08-03].
- ↑ Fundacja Olgi Tokarczuk: Anna In w grach świata? Rozmowa z twórcami gry komputerowej na podstawie prozy Olgi Tokarczuk. Festiwal Góry Literatury 7–16 lipca 2023. fundacjaolgitokarczuk.org, 2023-05-21. [dostęp 2023-05-21]. (pol.).
- ↑ a b Przemysław Czapliński: Ostatnie historie, Tokarczuk, Olga. wyborcza.pl, 22 września 2004. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ Iná, ako sme ju poznali doteraz [online], style.hnonline.sk [dostęp 2019-10-10] (słow.).
- ↑ O. Tokarczuk, Oddział psychogeriatryczny, „Mandragora, nr 4, Wrocław 1984, s. 105–109; Powrót na niebo, „Mandragora” nr 8, Wrocław, 1990, s. 142–145.
- ↑ Karol Maliszewski, Poezja wrocławska w latach 1980–2000 [online], pierwodruk: Karol Maliszewski, Pociąg do literatury, Wrocław, 2010, s. 75–89, dolnoslaskosc.pl, 2004 [dostęp 2016-10-14] .
- ↑ Olga Tokarczuk: Psychologia według Muminków. [w:] Charaktery – magazyn psychologiczny (charaktery.eu) [on-line]. Forum Media Polska, 10 października 2019. [dostęp 2021-06-17].
- ↑ Olga Tokarczuk – životopis [online], Databáze knih [dostęp 2019-10-10] (cz.).
- ↑ Katarzyna Romik (oprac.), Olga Tokarczuk z literacką Nagrodą Nobla. To piąty w historii autor z Polski [online], wiadomosci.wp.pl, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ Olga Tokarczuk: Pravek a iné časy [online], Pravda.sk, 23 stycznia 2016 [dostęp 2019-10-10] (słow.).
- ↑ a b Olga Tokarczuková: Sabinino přání [online], Vltava, 15 kwietnia 2010 [dostęp 2019-10-10] (cz.).
- ↑ Szopka ruchoma. [w:] Urząd Miasta i Gminy Bardo [on-line]. bardo.pl, 12 października 2018. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ „Mity” z udziałem „Znaku” [online], Culture.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ a b Spotkanie z okazji wydania nowej powieści Olgi Tokarczuk (notka PAP), Instytut Książki, 8-10-2007 [dostęp 2015-12-26].
- ↑ Podróż ludzi Księgi – notka wydawnicza (Wydawnictwo W.A.B.) [dostęp 2015-12-25].
- ↑ Szymon Krawiec , Kto jest najlepiej zarabiającym polskim pisarzem? Nowy ranking „Wprost” [online], Wprost, 24 listopada 2019 [dostęp 2019-11-26] (pol.).
- ↑ Janusz Anderman i inni: Rezygnujemy z członkostwa w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich. „Zeszyty Literackie”, 2020-08-14. [dostęp 2020-08-21].
- ↑ Unia Literacka. O nas. Członkowie.. unialiteracka.pl. [dostęp 2023-07-20].
- ↑ Dorota Oczak-Stach, Olga Tokarczuk wybrała. Ukraińska aktywistka i poetka została asystentką noblistki, 30 października 2019.
- ↑ Jana Karpienko, Instytut im. Jerzego Grotowskiego.
- ↑ Jana Karpienko, asystentka Olgi Tokarczuk o I Światowym Kongresie Tłumaczy Olgi Tokarczuk, Łukasz Wojtusik – rozmowy dwustronne, rmfclassic.pl.
- ↑ Wykładowcy. [w:] Wydział Polonistyki UJ. Podyplomowe Studia Literacko-Artystyczne (Szkoła Pisarzy) [on-line]. sla.polonistyka.uj.edu.pl. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ Beata Łabutin: Olga Tokarczuk wykładowcą UO. Gazeta Wyborcza, 7 lutego 2008. [dostęp 2008-06-15].
- ↑ Krzysztof Ogiolda , „Nobel dla Olgi Tokarczuk to wielka radość dla naszego uniwersytetu”. Pisarka prowadziła zajęcia na Uniwersytecie Opolskim [online], Nowa Trybuna Opolska, 2019 [dostęp 2019-10-24] .
- ↑ Olga Tokarczuk – 11 ciekawostek na temat laureatki Nagrody Bookera [online], onet.pl, 23 maja 2018 [dostęp 2023-05-29] .
- ↑ a b Dzień Kobiet 2023. Inspirujące kobiety [online], szmaragdowy-las.pl, 21 lutego 2023 [dostęp 2024-04-27] (pol.).
- ↑ Festiwal Góry Literatury. nowa-ruda.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-06)].
- ↑ Barbara Adamska: Festiwal Góry Literatury. Urząd Gminy Nowa Ruda. [dostęp 2018-07-27].
- ↑ Dorota Oczak-Stach, Fundacja Olgi Tokarczuk ma wspierać słabszych. Działać na rzecz kobiet, praw zwierząt i wolności słowa, wyborcza.pl, 2 grudnia 2019 [dostęp 2023-05-29].
- ↑ Olga Tokarczuk [online], wroclaw.pl, 2 kwietnia 2022 [dostęp 2022-09-30] .
- ↑ Oliver Rehák. Nobelove ceny za literatúru získali Poľka Olga Tokarczuková a Rakúšan Peter Handke. „Denník N”, 2019-10-10. [dostęp 2021-05-30]. [zarchiwizowane z adresu 2021-05-30]. (słow.).
- ↑ Rada i Zarząd Fundacji. [w:] Fundacja im. Stefana Batorego [on-line]. batory.org.pl. [dostęp 2019-12-22].
- ↑ Warunek możliwości wypowiedzenia się każdego obywatela jest po prostu warunkiem demokracji. tvn24.pl. [dostęp 2021-07-15].
- ↑ The Nobel Prize in Literature 2018 [online], NobelPrize.org [dostęp 2019-12-10] (pol.).
- ↑ Rządzący dzisiaj cieszą się z Nobla Olgi Tokarczuk, ale wcześniej oczerniali pisarkę. „Jest słaba na umyśle” [online], gazeta.pl [dostęp 2019-10-12] (pol.).
- ↑ Maciej Deja (oprac.), Olga Tokarczuk z Nagrodą Nobla. Nieraz zalazła PiS-owi za skórę [online], Wiadomosci.wp, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-12] (pol.).
- ↑ Redakcja, Nagroda dla Olgi Tokarczuk. PiS wychodzi z sali [online], Gazeta Wrocławska, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-12] (pol.).
- ↑ ‘Anty-Polka’, ‘Gwiazda mainstreamu’, ‘Zdrajczyni’, ‘Pluje na Polskę’. Olga Tokarczuk w mediach PiS (wybór niepełny) [online], Gazeta Wyborcza [dostęp 2019-10-12] (pol.).
- ↑ Olga Tokarczuk „Empuzjon” (FGL 2022). 2023-02-05. [dostęp 2024-08-27].
- ↑ Olga Tokarczuk, „Empuzjon”. Z autorką rozmawia Jerzy Sosnowski, facebook.com.
- ↑ Olga Tokarczuk skrytykowana przez Maję Staśko! Noblistka: „Literatura nie jest dla idiotów” [online], granice.pl [dostęp 2024-08-27] (pol.).
- ↑ „Literatura nie jest dla idiotów”. Fala krytyki po słowach Tokarczuk [online], Wprost, 18 lipca 2022 [dostęp 2024-08-27] (pol.).
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Fraza 1-2 (27-28) 2000 [online], Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Kafka 3 (2001) [online], Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Pogranicza 5 (34) 2001 [online], Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Arkusz 6 (127) 2002 [online], Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Polska Bibliografia Literacka (PBL) [online], pbl.ibl.poznan.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Pomosty 8/2003 [online], Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ PL +50. Historie przyszłości [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ NieObcy [online] [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ lampa [online], lampa.art.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Spotkania z Jungiem – Olga Tokarczuk [online], Wydawnictwo Eneteia [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Olga Tokarczuk, ''Notatki o Franku'' [online], Culture.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Strzałka Jan, Dymna Anna, Grochola Katarzyna, Kondrat Marek, Olejnik Monika, Sumińska Dorota, Tokarczuk Olga, Turnau Grzegorz, Twardowski Jan, Tym Stanisław, Zachwatowicz-Wajda Krystyna: O psach, kotach i aniołach [online], biblionetka.pl [dostęp 2021-03-03] .
- ↑ Wydawnictwo Literackie , O psach, kotach i aniołach [online], wydawnictwoliterackie.pl [dostęp 2021-03-03] .
- ↑ Tygodnik Powszechny 51-52/2007 [online], Katalog.Czasopism.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ CSWŁaźnia [online], laznia.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ zawartość zbioru [online], biblionetka.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ 2011. Antologia współczesnych polskich opowiadań – Wydawnictwo Forma [online], wforma.eu [dostęp 2021-03-03] .
- ↑ Zapomniane słowa [online], czarne.com.pl [dostęp 2022-03-09] .
- ↑ Lekcja pisania [online], czarne.com.pl [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Olga Tokarczuk, „Moment niedźwiedzia” [online], Culture.pl [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Zgubiona dusza – Wydawnictwo Format [online], web.archive.org, 19 sierpnia 2018 [dostęp 2020-10-29] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-19] .
- ↑ Wielogłos o Zagładzie – MOCAK [online], Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Teren Prywatny – Nieswojość – photobook [online], pracowniatp.myportfolio.com [dostęp 2020-10-30] (ang.).
- ↑ Czuły narrator [online], Wydawnictwo Literackie [dostęp 2020-10-29] .
- ↑ Pan Wyrazisty [online], wydawnictwoformat.pl [dostęp 2023-01-30] .
- ↑ ahat ilī. Siostra bogów [online], słowo/obraz terytoria [dostęp 2024-03-21] (pol.).
- ↑ Czapliński Przemysław Śliwiński Piotr (ur. 1962) Kontrapunkt: Rozmowy o książkach [online], biblionetka.pl [dostęp 2021-03-10] .
- ↑ Stanisław Bereś, „Historia literatury polskiej w rozmowach. XX-XXI wiek” [online], Culture.pl [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ Rozmowy na nowy wiek 2 [online] [dostęp 2021-03-04] .
- ↑ Practest | Próbka reprezentatywna [online] .
- ↑ Tadeusz Nyczek Po co jest sztuka? Rozmowy z pisarzami cz. 1 [online], mocak.pl [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ Kultura nie przeszkadza rozmawiać z Bogiem – recenzja książki „Słowo i sens” Janiny Koźbiel – Zuzanna Majer [online], PROwincja, 27 października 2016 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ Pod podszewką. Prawdziwy wizerunek pisarza [online] [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ Co wisi w szafie pisarza – o książce „Pod podszewką” [online], Audycje Kulturalne, 4 marca 2019 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ Rozmawiamy we wszystkich kierunkach [online], Księgarnia Polon [dostęp 2020-10-29] (pol.).
- ↑ Katarzyna Janowska, Grzegorz Jankowicz, Michał Sowiński „Rozmowy o przyszłości. W którą stronę zmierza świat?” (rec) [online], Kulturatka.pl – wydarzenia kulturalne w Krakowie, 14 czerwca 2020 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ „Z niejednej półki” premiera książki Michała Nogasia [online], Wydawnictwo Agora, 8 października 2020 [dostęp 2021-03-04] (pol.).
- ↑ Read Tokarczuk novels in your language!. [dostęp 2019-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-13)].
- ↑ Nobelove ceny za literatúru získali Olga Tokarczuková a Peter Handke [online], Pravda.sk, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-10] (słow.).
- ↑ Olga Tokarczuk z Literacką Nagrodą Nobla. Komentarz wideo [online], Życie Uniwersyteckie [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ Encyklopedia, Poznań. „Pomórnik” wg Olgi Tokarczuk w Polskim [online], Encyklopedia teatru polskiego [dostęp 2023-11-03] (pol.).
- ↑ Ja, Nina Szubur [online], mocak.pl [dostęp 2024-03-01] (pol.).
- ↑ Bieguni – Teatr Powszechny [online], powszechny.com [dostęp 2021-03-05] .
- ↑ Audiofile Magazine. audiofilemagazine.com. [dostęp 2019-10-13].
- ↑ Penguin Random House [online], penguinrandomhouseaudio.com [dostęp 2019-10-27] .
- ↑ Stowarzyszenie Filmowców Polskich. Stowarzyszenie Filmowców Polskich. [dostęp 2019-08-22].
- ↑ Nagroda Nike [online], web.archive.org, 27 marca 2019 [dostęp 2019-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27] .
- ↑ Związek Rzemiosła Polskiego: Laureaci Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta w latach 1994–2009. zrp.pl. [dostęp 2014-09-11].
- ↑ a b Olga Tokarczuk – Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku [online], ppibl.ibl.waw.pl [dostęp 2021-10-07] .
- ↑ Nagroda Nike [online], web.archive.org, 27 marca 2019 [dostęp 2019-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27] .
- ↑ Bayerische Akademie der Wissenschaften , Kulturpreis Schlesien des Landes Niedersachsen geht an Horst Fuhrmann [online], badw.de [dostęp 2021-10-07] (ang.).
- ↑ Olga Tokarczuk – Honorowi obywatele Barda – Nasze miasto – Bardo – Miasto Cudów! [online], prologit.pl [dostęp 2019-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2021-08-04] .
- ↑ Nagrody Odry [online], okis.pl (pol.).
- ↑ Za artykułem w „Gazecie Wyborczej” online na Wyborcza.pl.
- ↑ Honorowi obywatele [online], um.nowaruda.pl [dostęp 2019-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-20] .
- ↑ Tokarczuk: „W życiu nie doświadczyłam tyle nienawiści”. Odwiedziliśmy hejterów pisarki.
- ↑ Nagroda Nike [online], web.archive.org, 27 marca 2019 [dostęp 2019-12-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-27] .
- ↑ Olga Tokarczuk laureatką nagrody literackiej Vilenica 2013 [online], lublana.msz.gov.pl [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ V Święto Województwa Dolnośląskiego – prezentujemy wszystkich nagrodzonych przez Sejmik oraz Marszałka Województwa Dolnośląskiego. umwd.dolnyslask.pl, 17 października 2014. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ Nagroda Literacka „Nike” 2015 dla Olgi Tokarczuk. onet.pl, 2015-10-04. [dostęp 2015-10-04].
- ↑ Znamy finalistów Nike 2015 | Artykuł | Culture.pl. [dostęp 2015-09-13].
- ↑ Aleja Pisarzy [online], Miejska Biblioteka Publiczna w Oświęcimiu [dostęp 2022-11-30] (pol.).
- ↑ Międzynarodowa Nagroda Mostu dla Olgi Tokarczuk. [w:] Wydawnictwo Literackie [on-line]. wydawnictwoliterackie.pl, 6 grudnia 2015. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ Doroczne Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznane!. mkidn.gov.pl, 13 maja 2015. [dostęp 2021-10-18].
- ↑ Odbyło się to przy sprzeciwie radnych PiS, którzy uznali, że Olga Tokarczuk w swoich książkach i wypowiedziach szkaluje i obraża Polaków. Radni PiS na znak protestu w chwili wręczania nagrody wyszli z sali.
- ↑ Redakcja, Nagroda dla Olgi Tokarczuk. PiS wychodzi z sali [online], Gazeta Wrocławska, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-11] (pol.).
- ↑ Nobel dla Olgi Tokarczuk! [online], um.walbrzych.pl, 10 października 2019 [dostęp 2019-10-11] .
- ↑ Natalia Szostak , Olga Tokarczuk odebrała w Szwecji Międzynarodową Nagrodę Literacką. Wyróżniono ją za ''Księgi Jakubowe'' [online], wyborcza.pl, 19 stycznia 2017 [dostęp 2017-01-22] .
- ↑ IV Gala Alei Gwiazd Literatury z Olgą Tokarczuk, Miejska Biblioteka Publiczna w Mińsku Mazowieckim [dostęp 2017-12-14] .
- ↑ Prezydent Poznania i pisarka Olga Tokarczuk laureatami nagród IX Kongresu Kobiet. [w:] Dziennik Gazeta Prawna [on-line]. kultura.gazetaprawna.pl, 10 września 2017. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ Polcul. Wyróżnienia wiosna 2018. Polcul Foundation. [dostęp 2018-04-28].
- ↑ Olga Tokarczuk z nagrodą Bookera 2018! Książka ''Bieguni'' najlepsza na świecie, „Gazeta Wyborcza”, 22 maja 2018 [dostęp 2018-05-22] .
- ↑ Civitate Wratislaviensi Donatus. Biuletyn Rady Miejskiej. [dostęp 2023-12-26].
- ↑ Olga Tokarczuk z nagrodą Laure-Bataillon dla najlepszej książki przełożonej na język francuski za ‘Księgi Jakubowe’ [online], wyborcza.pl [dostęp 2019-07-18] .
- ↑ The Swedish Academy postpones the 2018 Nobel Prize in Literature | Swedish Academy [online], svenskaakademien.se [dostęp 2019-10-10] .
- ↑ Nagroda Nobla Za wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia.
- ↑ M.P. z 2019 r. poz. 1032.
- ↑ M.P. z 2020 r. poz. 7.
- ↑ a b Sprawozdanie podkomisji nadzwyczajnej o poselskich projektach uchwał w sprawie wyrażenia uznania dla laureatki Nagrody Nobla Olgi Tokarczuk (druki nr 47 i 59).
- ↑ Głosowanie nr 34 na 2. posiedzeniu Sejmu 20-12-2019 r. w sprawie wyrażenia uznania dla laureatki Nagrody Nobla O. Tokarczuk: 406 za, 1 przeciw, 17 wstrzymało się.
- ↑ Uchwała w sprawie ustanowienia w Gminie Miejskiej Nowa Ruda roku 2020 Rokiem Olgi Tokarczuk.
- ↑ Olga Tokarczuk z tytułem Kreatora Kultury! 14 stycznia 2020.
- ↑ Znamy nowych Honorowych Obywateli m.st. Warszawy. Urzad m.st. Warszawy, 2020-06-19. [dostęp 2020-06-20].
- ↑ Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021, wyd. Kraków 2022, s. 27.
- ↑ Redakcja, Olga Tokarczuk z nagrodą „La storia in un romanzo 2020” [online], wroclaw.pl [dostęp 2020-09-25] (pol.).
- ↑ XXII sesja Sejmiku. umwd.dolnyslask.pl, 2020-09-25. [dostęp 2020-09-25].
- ↑ Olga Tokarczuk i biskup Ignacy Dec Honorowymi Obywatelami Dolnego Śląska.
- ↑ a b Burza wokół Olgi Tokarczuk. Noblistka rezygnuje z przyznanego tytułu. Onet.pl, 2020-09-25. [dostęp 2021-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-31)]. (pol.).
- ↑ Olga Tokarczuk rezygnuje z przyznanego tytułu. „Nie chce być elementem gry”. gremimedia.pl, 2020-09-25. [dostęp 2021-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-31)]. (pol.).
- ↑ a b Magdalena Kozioł, Olga Tokarczuk odmawia przyjęcia tytułu Honorowego Obywatela Dolnego Śląska, 25 września 2020.
- ↑ Doktor honoris causa dla Olgi Tokarczuk.
- ↑ Doktorat honoris causa UW dla Olgi Tokarczuk [online], uw.edu.pl [dostęp 2022-02-23] .
- ↑ Redakcja, Uniwersytet Wrocławski nadał tytuł doktora honoris causa noblistce Oldze Tokarczuk [online], wroclaw.pl [dostęp 2021-10-07] (pol.).
- ↑ Olga Tokarczuk z tytułem doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego.
- ↑ Wyborcza.pl [online], krakow.wyborcza.pl [dostęp 2021-10-07] .
- ↑ Honorowe obywatelstwo Miasta Krakowa dla Olgi Tokarczuk [online], radiokrakow.pl [dostęp 2021-10-08] (pol.).
- ↑ ang. The Books of Jacob
- ↑ Olga Tokarczuk z trzecią nominacją do Bookera! Jury doceniło „Księgi Jakubowe”.
- ↑ Olga Tokarczuk – Doctor Honoris Causa Uniwersytetu Sofijskiego [online], przyblizamybulgarie.com, 14 czerwca 2022 [dostęp 2023-03-14] .
- ↑ This Week: TAU’s Board of Governors Meeting 2023, 14 maja 2023 (ang.).
- ↑ Czarnogóra.
- ↑ Olga Tokarczuk laureatką międzynarodowej nagrody literackiej „Literary Flame” [online], wirtualnywydawca.pl, 28 sierpnia 2023 [dostęp 2023-11-03] (pol.).
- ↑ Olga Tokarczuk doktorem honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego. Doceniono nie tylko jej twórczość. [dostęp 2024-03-18].
- ↑ Anne Applebaum, Agnieszka Holland i Olga Tokarczuk - doktorami honoris causa UMCS [online], www.umcs.pl [dostęp 2024-11-26] .
- ↑ „(555468) Tokarczuk” w kosmosie. „To dla mnie bardzo ważny dzień”, Wprost.pl, 2021-07-30, dostęp 2021-08-12.
- ↑ Planetoida 555468 została oficjalnie nazwana „Tokarczuk”, Wikinews, 2021-07-31.
- ↑ a b Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis – Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2024-04-02] (pol.).
- ↑ Gloria Artis dla Olgi Tokarczuk. mkidn.gov.pl, 2010-01-29. [dostęp 2012-11-21].
- ↑ Uchwała w sprawie przyznania Oldze Tokarczuk Odznaki Honorowej Złotej Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego. bip.umwd.dolnyslask.pl, 20 września 2018. [dostęp 2019-10-10].
- ↑ Odznaka Honorowa Wrocławia – Wrocław z wdzięcznością „Wratislavia Grato Animo” [online], bip.um.wroc.pl [dostęp 2022-11-14] .
- ↑ X uroczysta sesja Rady Powiatu Kłodzkiego. powiat.klodzko.pl, 4 października 2019. [dostęp 2019-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-10-11)].
- ↑ Spotkanie Marszałka Senatu z Olgą Tokarczuk. senat.gov.pl. [dostęp 2020-05-01].
- ↑ Ewa Sławek , Prawiek i inne czasy Olgi Tokarczuk w perspektywie lingwistyki kulturowej i ekologicznej, „Fabrica Litterarum Polono-Italica” (4), 2022, s. 1–14, DOI: 10.31261/FLPI.2022.04.11, ISSN 2658-185X [dostęp 2022-07-05] .
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- ISNI: 000000011556806X
- ORCID: 0000-0002-8494-5719
- VIAF: 49338782
- LCCN: no96009452
- GND: 122302885
- NDL: 01212834
- LIBRIS: 64jlnwsq3h77z85
- BnF: 125503303
- SUDOC: 03478599X
- SBN: TO0V326591
- NLA: 43250786
- NKC: jn20000605336
- RSL: 000036440
- BNE: XX1541661
- NTA: 174878850
- BIBSYS: 97052997
- CiNii: DA17077338
- Open Library: OL258989A
- PLWABN: 9810547025005606
- NUKAT: n94003470
- J9U: 987007407650105171
- PTBNP: 1769546
- CANTIC: a11890447
- LNB: 000289386
- NSK: 000258499
- CONOR: 43676771
- BNC: 000924799
- KRNLK: KAC200604835
- LIH: LNB:LJz;=Bm